-Ο Νέος Πατριάρχης-

Στραβοκατάπια. "Εμ...ευχαριστώ."

Ξαφνικά θυμήθικα τον Κυνηγό. Ήταν ακόμα εκεί έξω.

"Έχεις κανένα ξόρκι προστασίας?" ρώτησα αυθόρμητα -γιατί ο φόβος για τον Κυνηγό οδηγούσε ένα Πλάσμα σε ακρότητες.

"Δυστυχώς όχι τεκνό μου... Πρεπει να στεκομαι στο πλαι σου για να σε προστατευω... Οσο απομακρυνεσαι απο κοντα μου το ξορκι μου θα εξασθενει μεχρι που θα χαθει... Εξαλου... Μια πορτοκαλι φουσκα γυρω σου σιγουρα θα τραβουσε την προσοχη..."

Γούρλωσα τα μάτια μου.

"Έλα μαζί μου στο ως το Δάσος." το ξεστόμισα χωρίς δεύτερη σκέψη. "...Σε παρακαλώ."

Ωωωω... Με προκαλει... Με προκαλει συνεχως... Ειπα να δωσω τοπο στην οργη και... στην περιεργεια. Αλλα μια προσκληση για να παω στο δασος μαζι της... Ποιος ξερει τι αλλο θα συναντουσα, θα βιωνα, θα μαθαινα... Ηταν μια ευκαιρια που δεν μπορουσα να απορρίψω έτσι απλα... Και η λειτουργια; Xμμ... Δεν έχω προγραμματισμενες τελετες θεραπειας για σημερα... Ας αναλαβει ο εφημεριος...
Ισως να επαιζα με την τυχη μου... Μετα τα χθεσινοβραδινα... Αν εξαφανιστω και σημερα... Πολυς σαματας, φασαριες... Αλλα...

"Για ποιον λογο κοριτσι μου... Γιατι με χρειαζεσαι στο δασος;"

Και τώρα τι λέμε? Εάν του έλεγα ψέματα ή δεν απαντούσα σίγουρα δεν θα ερχόταν μαζί μου. Αλλά έπρεπε να έρθει. Ήταν κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου.

"Γιατί υπάρχει ένας Κυνηγός Πλασμάτων εκεί έξω που θα αρεσκόταν πολύ στο να μου θερίσει το κεφάλι και να κάνει τα δόντια μου περιδέραιο."

Την κοίταξα απορημένος για ένα δευτερόλεπτο...

"Θα μου πεις στον δρόμο..."

Ειναι η τριτη μερα στη σειρα που το Κονκλαβιο συνεδριαζε για την εκλογη του νεου Πατριαρχη. Το Πατριαρχειο ειχε τεθει σε κατασταση υψιστης ασφαλειας για την προστασια των επιφανων Ιερεων που ηρθαν απο την αλλη ακρη του βασιλειου. Τίποτα δεν έμπαινε ή έβγαινε. Ο εκνευρισμος των καλεσμενων ηταν εμφανης. Εσωκλειστοι, φυλακισμενοι στην αιθουσα των συνεδριασεων εκαναν ενα διαλειμμα απο τις συνεχεις ψηφοφοριες.

"Αν ειμαστε τυχεροι θα εχουμε βγει απο εδω πριν πεθάνω..."
"Μονο εσυ; Μη νομίζεις πως ειμαι νεότερος απο εσενα."

Γελασαν.

" Τι σου υποσχεθηκε;"
Η ερωτηση φανηκε να ενοχλησε τον γερο άνδρα ο οποιος κοιτούσε εχθρικα γυρω του... Αναστεναξε...

"Τρια στρεμματα χωραφια με αμπελια... Εσενα;"
"Ενα σεντουκι περλες..."
"Θυμαμαι καποτε που υπηρχε καποια αισθηση ευθύνης και τιμής στην εκλογη του νεου Πατριαρχη..."
"Χμμ... Μαλλον θα ημουν αγεννητος ακομα..."

Οι δυο γεροι καρδιναλιοι καθισαν σιωπηλοι για ωρα...

"Ξεραμε απο την αρχη το αποτελεσμα. Ετσι δεν ειναι;"
"Μα βεβαια... Εχει το κοινωνικο υποβαθρο, την γνωση... την περιουσία..."
"Χαχαχα... Απλα χρειαστηκε λιγο να προσεγγισει ολα τα σωστα ατομα..."

"Κυριοι, συγγνωμοι που διακοπτω..." ειπε ενας απο τους φρουρους "Η συνεδρίαση ξεκινα και παλι..."

Ολοι οι Ιερεις καθισαν στην Αγια Τραπεζα. Εικοσιτρεις στο συνολο... Μεγαλης ηλικιας οι περισσοτεροι...
Ο Καρδιναλιος Ροσενμπεργκ του Εξεταστηριου με την μοβ μακρια ρομπα που καλυπτε μεχρι και τα ποδια του και την μεγαλη μυτερη κουκουλα.
Ο Αρχηιεραποστολος Μορντρεντ με τα αμανικα πολεμικα αμφια και την πανοπλία με τις τρυπα στην καρδια.
Ο Μεγας Μαγιστρος Παραχαρτ, ο αρχιστρατηγος του ταγματος των Παλλαδινων που προστατευουν τις εκκλησιες ολου του βασιλειου...

Ολη η αφρόκρεμα της εκκλησιάς μαζεμένη σε ενα δωμάτιο... Ολοι τους ηταν υποψηφιοι για την θεση... Ο καθενας μπορουσε να ψηφισει μονο μια φορα...
Στις πρωτες συνεδριασεις οι περισσοτεροι (ολοι ) ψηφιζουν τον εαυτο τους με αποτελεσμα να μην προκύπτει κάποιος με την απαραίτητη πλειοψηφία ... Ομως με της μερες το παιχνιδι της διαδοχης εκτυλίσσεται δωροδοκίες, δολοπλοκίες, εκβιασμοί ... Ολα αυτα σε συνδυασμό με την κουραση δινουν τελικα το αποτελεσμα.

"Ηχήστε τις καμπανες! Εχουμε νεο Πατριαρχη! Μεγαλη να ναι η βασιλεία του και σοφά τα εργα του! Ζήτω ο Πατριάρχης  Σαμουήλ!"

Ο Λούσιφερ περίμενε προσεκτικά. Όχι η φυσική παρουσία του φυσικά, αφού δεν μπορούσε να διαπεράσει τα τείχη που ύψωσαν οι ομοαίματοι του γύρω του. Παρ' όλα αυτά είχε εντρυφήσει στις σκοτεινές τέχνες και εκμεταλλευόμενος το φυσικό του χάρισμα κατάφερνε να δημιουργήσει οράματα μπροστά στα μάτια των ακολούθων του. Χρειαζόταν όμως μια πηγή ενέργειας.

Τα μάτια του Λούσιφερ καραδοκούσαν σε όλες τις γωνιές του Πατριαρχείου. Ο οινοποιός που προμήθευε τον ερυθρό οίνο, ο καντηλανάφτης που φρόντιζε να μη σβήνουν τα καντήλια στην αίθουσα τον συνεδριάσεων, ο βοσκός που πούλησε τόνους μαλλί για να ραφτούν τα άμφια του νέου Πατριάρχη. Όλοι αυτοί δούλευαν για τον ίδιο "άνθρωπο". Φυσικά κανείς τους δεν είχε πλήρη συναίσθηση ή δεν είχε μυηθεί στο κίνημα του Λούσιφερ. Οι μυημένοι ήταν ελάχιστοι, ήταν οι "εκλεκτοί" και ο Έκπτωτος δεν θα τους χαράμιζε ποτέ για κάτι τόσο απλό όσο ο εκθρονισμός του Πατριάρχη -γιατί στο στάδιο που είχε φτάσει αυτό ήταν το απλούστερο μέρος του σχεδίου του.

Έτσι ήξερε ακριβώς την ώρα και την στιγμή που ο νέος Πατριάρχης Σαμουήλ θα έμενε μόνος του στο καινούργιο του δωμάτιο -που ήταν τεράστιο σαν την αίθουσα χορού του ίδιου του Παλατιού- και θα στεκόταν μπροστά από το τζάκι. Και καθώς η φωτιά εκλύει ενέργεια, μέσα από τις φλόγες θα εμφανιζόταν ξεκάθαρα ο μακρύς λευκός μανδύας, τα μακριά ξανθά μαλλιά, τα λαμπερά γαλανά μάτια και το λειψό, αινιγματικό χαμόγελο του Αγγέλου.


"Συγχαρητήρια τέκνον μου."

Ο Σαμουήλ κοίταξε τις φλόγες και γονάτισε... Περίμενε οτι ο δάσκαλος του θα επικοινωνουσε μαζι του μετά την μεγάλη του επιτυχία...
"Σας ευχαριστω κυριε μου... Όλα πήγαν όπως τα σχεδιάσατε..."

"Τίποτα δεν θα είχε συμβεί χωρίς τις παρεμβάσεις σου, Σαμουήλ παιδί μου. Έδρασες ευφυέστατα προσεγγίζοντας τα σωστά άτομα."


Ο Λούσιφερ του χαμογέλασε αναδεικνύοντας τα κάτασπρα δόντια του, που σχεδόν άστραφταν μέσα στις φλόγες. Όποιος είχε δεί τον Άγγελο από κοντά αναρωτιόταν πως γίνεται ο Εξόριστος των Αγγέλων να είναι ένα πλάσμα τόσο υπέροχο που ακόμα και η Αρχάγγελος Αναήλ να ζηλεύει την ομορφιά του. Ο Λούσιφερ το εκμεταλλευόταν αυτό για να παραπλανεί όσους ήταν αρκετά αφελείς να παρασυρθούν από το θεσπέσιο χαμόγελο του.

"Όταν τα πράγματα έρθουν στην θέση τους, τέκνον μου, θα φροντίσουμε να εξαφανιστούν αποβράσματα σαν και αυτά που λάδωσες. Δεν θα ανεχτούμε προδότες και ρουφιάνους στον Νέο Κόσμο, αυτόν που μόλις έγινε το πρώτο βήμα για να επιφέρουμε. Θα αναρωτιέσαι όμως γιατί σε επισκέφτηκα -εκτός από το να σε συγχαρώ, φυσικά."

Άφησε μια παύση, όχι όμως για να περιμένει απάντηση.

"Ήθελα να σε προειδοποιήσω, τέκνον μου. Οι υπόλοιποι από εμάς με ενημερώνουν για τις κινήσεις των Επτά Βασιλείων. Οι Νεράιδες έστειλαν Κυνηγούς στην Πόλη, μαζί με τον Πρίγκιπα τους. Υποπτεύομαι ότι έχει να κάνει με δικές τους υποθέσεις αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Εάν αποκαλυφθεί ότι οι Λυκάνθρωποι δεν ήρθαν στο Λάιτσαιρ από λάθος αλλά από δική μου παρέμβαση, αντί να στρέψουμε την προσοχή της Πρεσβείας των Αγγέλων αλλού θα την στρέψουμε κατευθείαν πάνω μας."

Ο Σαμουήλ σηκώθηκε στα δυο του πόδια και στάθηκε μπροστά από την οπτασία που ξεπεταγόταν μέσα από τις φλόγες...

"Μην ανησυχείτε δάσκαλε. Δεν είχα σκοπό να τίποτα το προκλητικό. Απλά θα ακολουθήσω το πρωτόκολλο για τις πρώτες βδομάδες. Απλα δημοσιες εμφανισεις και ισως καποιες συναντησεις με τον βασιλια και τους Αγγελους Πρεσβευτές. Διαδικασιες... ανευ σημασίας."

Ο Σαμουήλ κοιτούσε την φωτιά που έκαιγε έντονα μέσα στο τζάκι και ενιωσε τον εαυτο του να χανεται για μια στιγμη. Το δωματιο μεγαλο και αδειο, φωτιζοταν μονο απο τις φλογες του μεγαλου τζακιου που ηταν μεγαλύτερο απο οχτώ μετρα σε μακρος. Ο Σαμουηλ συνηλθε...

"Το σχέδιο σας αφέντη μου εξελίσσεται όπως με διαταξατε . Όταν η κατάλληλη στιγμη εμφανιστει θα προχωρήσω στην επομενη φαση..."

Ο Λούσιφερ δεν είχε πέσει πολύ έξω. Καθώς το Λάιτσαιρ έπεφτε στα νύχια του, ο Πακ κάλπαζε πάνω στην γκρίζα φοράδα του, την Γερτρούδη, κατευθείαν προς τα σύνορα του δάσους. Κι' αυτό όχι επειδή είχε κάποιον παλιό λογαριασμό να κανονίσει, ή κάποια εντολή να εκτελέσει αλλά επειδή δύο μέρες πριν, καθώς έφτανε στο Λίβερπουλ έπεσε πάνω στον τρίτο αδελφό του Λίροι, τον Κάιλ. Ο Πακ ήταν στενός φίλος των τριών αδελφών καθώς όταν ήταν ακόμα νεαροί πήγαιναν για κυνήγι μαζί στον Άλλο Κόσμο. Κάπως το φερε η κουβέντα και ο Κάιλ επισήμανε την παράξενη συμπεριφορά του μεγαλύτερου αδελφού του, Ρόμελ. Είπε ότι σηκώθηκε και έφυγε από την Αγέλη, υποστηρίζοντας ότι ήθελε μια δική του έκταση να μείνει και όχι να επιβαρύνει τον αδελφό του με το δικό του μερίδιο της Αγέλης. Υπαινίχθηκε ότι ο Άλλος Κόσμος δεν χωρούσε δύο της γενιάς τους.

Πριν φύγει από το Λάιτσαιρ, ο Πακ είχε περάσει μια νύχτα στο λημέρι των Λυκανθρώπων. Εκεί ο Ρόμελ, όταν τον ρώτησε γιατί εγκατέλειψε τον Άλλο Κόσμο, είχε απαντήσει ότι ο Λίροι τον έστειλε στο Λάιτσαιρ μετά από παράπονα Γαμψόνυχων και Ανοιχτομάτοιδων ότι οι Μακρυχέρηδες έκλεβαν ασύστολα τα νεογνά τους. Τον ίδιο λόγο ήξερε και το υπόλοιπο Βασίλειο αφού όταν ο Πακ έστειλε περιστέρι στον πατέρα του στο Λονδίνο η απάντηση έφτασε μετά από δύο μέρες επαληθεύοντας τον Ρόμελ και προκαλώντας τρομερή έκπληξη στον Κάιλ.

"Γιατί να πεί ψέματα?" είχε απορήσει ο μικρότερος εκ των τριών αδερφών φωναχτά.

Ο Πακ συμπέρανε τότε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με τον Ρόμελ -ο Κάιλ δεν είχε λόγο να τον παραπλανήσει αφού ήταν ολοφάνερο πως όλοι οι Λυκάνθρωποι ήξεραν διαφορετικό λόγο από ότι τα υπόλοιπα Πλάσματα. Χαμένος στους συλλογισμούς του ο Πακ ήταν ανήμπορος να δουλέψει και άφησε υπεύθυνο τον κολλητό του φίλο και βοηθό, Φινέα. Καθόταν στον οίκο του στα προάστια του Λίβερπουλ όταν ξαφνικά όλα έδεσαν στο μυαλό του. Ο Ρόμελ έκανε επίτηδες την κίνηση αυτή με σκοπό να παραπλανήσει το Βασίλειο -πιθανώς ακόμα και την Πρεσβεία- για να επικαλύψει κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Και όλα αυτά έδεναν θεσπέσια με τον πρόσφατο θάνατο του Πατριάρχη...κανείς δεν θα έδινε σημασία στα ανθρώπινα ζητήματα με τέτοια προβλήματα να επείγουν. Το σχέδιο ήταν υπέροχο. Όλα αυτά τα ταχυδρόμησε στον πατέρα του και η απάντηση έφτασε μετά από τέσσερις ημέρες.

Αγαπητέ Μάικλ,
Σταμάτα τα Φίλτρα Αποπλάνησης,τα αιθέρια έλαια τους σε έχουν μαστουρώσει.

Με ειλικρινή ανυσηχία,
Βασιλεύς Όμπερον


Η προσβολή, το σαφές μήνυμα ότι ο πατέρας του τον σνόμπαρε και είχε πραγματικά εκνευριστεί μαζί του -ολοφάνερο από την ευθύτατη και αγενέστατη γλώσσα που χρησιμοποίησε- έκαναν τον Μάικλ να θιχτεί όσο δεν πήγαινε. Αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Ανάμεσα από την ανεμίζουσα χαίτη της Γερτρούδης διέκρινε τους επιβλητικούς τρούλους των τριών ναών της θρησκευτικής Πρωτεύουσας όλου του γνωστού κόσμου.



ο δρόμος για το Δάσος δεν ήταν ιδιαίτερα μακρύς αλλά φάνηκε ατελείωτος καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω την ύπαρξη των Κυνηγών με όσο πιο απλά λόγια γινόταν στον περίεργο συνοδό μου. Για Ιερέας σίγουρα έκανε πολλές ερωτήσεις. Δεν θυμόμουν ακριβώς τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας αλλά η συνάντηση με τον Κυνηγό ήταν πολύ τραυματική εμπειρία για να την ξεχάσω. Και όταν μου είπε ότι μου έσωσε την ζωή δεν δίστασα να τον πιστέψω γιατί το ίδιο είχε κάνει και για τον καημένο τον Ρόμελ όταν ήταν πληγωμένος, χωρίς να τον ξεχωρίσει από τους άλλους που λάμβαναν ευλογία επειδή ήταν Πλάσμα. Γι' αυτό ίσως να έγινα πολύ αποκαλυπτική στην κουβέντα μας. Ίσως δεν έπρεπε να του είχα πεί τόσα πολλά για τον κόσμο μου. Εξ' άλλου δεν νομίζω να προλάβαινα να του ρίξω Σκόνη Πλάνης -δεν είχα καθόλου πάνω μου- άσε που την τελευταία φορά δεν είχε πιάσει προφανώς και αυτό ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό.


Η κουβέντα έφτασε στο τέλος της καθώς διαισθάνθηκα την ύπαρξη της Σφραγγίδας. Ήμασταν στα σύνορα του Δάσους. Σταμάτησα και γύρισα επιτόπου για να τον αντικρίσω.

"Λοιπόν σε ευχαριστώ που με έφερες. Το εκτιμώ, αλήθεια." Χαμογέλασα λίγο. Ήταν αρκετά χαζό που σταμάταγα έτσι ξαφνικά γιατί αυτός προφανώς δεν είχε ιδέα για την ύπαρξη της Σφραγγίδας και έβλεπε απλά το υπόλοιπο δάσος. Έτσι ήταν φτιαγμένη άλλωστε, ώστε να παραπλανέι τους ανθρώπους, να τους αναγκάζει να κάνουν κύκλο γύρω από το ίδιο σημείο και να προστατεύει την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των κόσμων μας. "Και επειδή στα είπα όλα αυτά, τώρα είμαστε πάτσι."

Κοντοσταθηκα για λιγο στη μεση του δασους κοιτώντας το κοριτσι. Απο την μια προσπαθουσα να καταλαβω ολα αυτα που μου ειχε εκμυστηρευτεί απο την αλλη...

"Εφτασες κιόλας στο σπιτι σου; Μα ποιο σπιτι; Δεν υπαρχει τιποτα εδω."

Σηκωσα το κεφαλι μου και κοιταξα στον ουρανο.

"Αμφιβάλλω οτι μενετε στις κορυφες των δενδρων." Ξανακοιταξα το κοριτσι ακομη πιο επιμονα.

"Επισης, αμφιβαλλω οτι θα με πηγαινες μπροστα απο την πορτα του σπιτιου σου." Σιγησα για λιγο.

"Ναι μικρη μου. Ειμαστε πατσι. Σε ευχαριστω πολυ."

Γέλασα, όχι τόσο με αυτόν όσο μαζί του.

"Εγώ ευχαριστώ. Όμως δεν θα μιλήσεις σε κανέναν για όσα σου είπα. Και γιατί να το κάνεις κιόλας, μπας και θα σε πιστέψουνε νομίζεις? Το πολύ πολύ να γίνεις ο περίγελος της συνοικίας σου." Σήκωσα τους ώμους χαμογελαστή και γύρισα να φύγω.

Η Σφραγγίδα άνοιξε για μένα αφού ήμουν Πλάσμα και εκεί που με παρακολουθούσε να φεύγω ξαφνικά εξαφανίστηκα από το οπτικό του πεδίο. Πέρασα από την άλλη πλευρά. Σπίτι μου σπιτάκι μου.

"Μολις εξαφανιστηκε;"

Σταθηκα λιγο και προσπαθησα να καταλαβω τι ειχε γινει; Καθρεπτες; Το φως; Μαγεια;

Κουνασα το κεφαλι απογοητευμενος. "Ναι... μολις εξαφανιστηκε."

Και ετσι επεστρεψα στην εκκλησια. Ο Μητροπολιτης Σαμουηλ εγινε Πατριαρχης Σαμουηλ. Οχι και τοσο μεγαλη εκπληξη βεβαια. Περισσοτερο εντυποσιαστηκα με το γεγονος οτι εκλεχτηκε καποιος. Συνηθως παιρνει περισσοτερο... Ευτυχως ημουν στην ωρα μου για την λειτουργια. Κανεις δεν με εψαχνε. Ηταν ακομα ξημερωματα οταν φυγαδεψα το κοριτσι απο την πολη, οποτε απεφυγα τους φρουρους και μπηκα στο δωματιο μου. Περιμενα για καμια ωρα και επειτα βγηκα. Σαν ειχα μολις ξυπνησει.

Δεν ειχε προσελθει πολυς κοσμος στην σημερινη λειτουργια. Ολοι ηταν ενθουσιασμενοι με την εκλογη του νεου Πατριαρχη. Οι καμπανες ολων των εκκλησιων του Λαιτσαιρ χτυπουσαν χαρμόσυνα. Οι φρουροι μοιρασαν ψωμι στους φτωχους και οι πιστοι προσευχονταν στο Τοιχος των Δακρυων. Ο Πρεσκοτ κοιτούσε με δυσπιστία το καμπαναριό του Πατριαρχείου.

"Τι συμβαινει φιλε μου;" ειπα βγαινοντας απο την εκκλησία.
"Δεν τον εμπιστευομαι." απαντησε.
Ακολουθησα το βλεμμα του.
"Ωωω ελα τωρα Πρεσκοτ. Δεν τον ξερεις καν."
"Ολοι τους ιδιοι ειναι..."
"Και τον βασιλια δεν εμπιστευόσουν αλλα σου εδωσε χαρη."

Ο Πρεσκοτ με αγριοκοιταξε.

"Παω να... καθαρισω την βιβλιοθηκη."

Ήμουν τόσο κουρασμένη που σχεδόν έτρεξα ως το σπίτι. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα ζεστά και βολικά μου στωσίδια, την ησυχία...τον ξεκούραστο και ανέμελο ύπνο. Ένοιωθα μέσα μου μια κάποια ανακούφιση. Σαν να είχε κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου σαν...σαν να είχα εκπληρώσει ένα καθήκον. Λες όλα αυτά να είναι προσχεδιασμένα? Η ζωή, οι αντιδράσεις.... και αν κάποιος κινεί τα νήματα πίσω από την συμπεριφορά μας? Τίποτα δεν έμοιαζε τυχαίο.

Φυσικά όλες αυτές οι σκέψεις εξατμίστηκαν με το που αντίκρισα τον αυτοσχέδιο ξύλινο φράχτη της αυλής μου και άρχισα να τρέχω. Με το που διέβηκα το κατώφλι του σπιτιού μου γλύστρισα έξω από το βρώμικο φόρεμα μου, σφράγγισα την πόρτα και κατέρρευσα πάνω στα στρωσίδια μου.


Δεν πέρασαν πέντε λεπτά -όχι ότι είχα αίσθηση του χρόνου έτσι όπως κοιμήθηκα κατευθείαν- και άκουσα χτύπους στην πόρτα. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν παραίσθηση αλλά το χτύπημα επέμεινε. Με βαριά καρδιά έσπρωξα το σώμα μου όρθιο, έριξα ένα κουρελιασμένο φόρεμα πάνω μου και σύρθηκα ως την πόρτα μουρμουρίζοντας "Τώρα τώρα...".


Σήκωσα την ξύλινη σανίδα που κρατούσε την πόρτα και την άφησα στο πλάι. Έπειτα άνοιξα την πόρτα νυσταγμένα. Πριν προλάβω να δω ποιος ήταν ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από τον καρπό μου και με τράβηξε έξω. Ούτε να ουρλιάξω δεν πρόλαβα από το σοκ. Έπεσα με τους αγκώνες στο έδαφος μπροστά από το σπίτι μου. Γύρισα ανάσκελα και αντίκρισα έναν εξοργισμένο Πρίγκιπα Πακ. Ήταν πραγματικά τρομαχτικός έτσι όπως γυάλιζαν τα μάτια του. Σαν...λυσσασμένος.


"Τι στο..." ψιθύρισα τρομαγμένη και σύρθηκα προς τα πίσω πριν σηκωθώ.


"Ακολούθησε με." με πρόσταξε. Όχι ήταν μια πραγματική προσταγή δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν ακριβώς ο τρόπος που περίμενες να διατάζει το κακομαθημένο Πριγκιπόπουλο, επιτακτικός, ανελέητος και κάθετος. Δεν χωρούσε αμφιβολία ότι ήμουν υποχρεωμένη να τον ακολουθήσω είτε το ήθελα είτε όχι. Μην έχοντας ιδέα σε τι αποσκοπούσε όμως -και έχοντας στο μυαλό την κατάληξη της τελευταίας μας συνάντησης, κούνησα αργά το κεφάλι γνέφοντας αρνητικά.

"Είμαι ο Άρχοντας σου και θα κάνεις ότι σου λέω, κατάλαβες? Τώρα πάρε όση Σκόνη Μαλάγρας σου έχει απομείνει και πάμε!"


Ξεροκατάπια. Τι να έκανα? Τι την ήθελε την σκόνη για να με σκοτώσει? Να με εκδικηθεί που τον ρεζίλεψα...?


"Τσακίσου που να πάρει!" ύψωσε τον τόνο της φωνής του.


Δεν με έπαιρνε να παρακούσω. Μπορούσε να με συντρίψει χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Πήγα μέσα και έφερα το δερμάτινο πουγκί με την Σκόνη. Όταν ξαναβγήκα βρισκόταν στην πλάτη ενός ψηλού γκρίζου αλόγου με υπέροχη χαίτη και μακριά ουρά. Δεν με τρέλαιναν τα άλογα γιατί έζεχναν απαίσια, αλλά το συγκεκριμένο ήταν σίγουρα πολύ όμορφο. Άνοιξα το στόμα μου να παραπονεθώ αλλά με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε πάνω στο άλογο μπροστά του. Πάλεψα λίγο να βάλω τα πόδια μου σωστά και ορκίζομαι ότι ο ώμος μου πρέπει να βγήκε από την θέση του έτσι άγαρμπα που με έσυρε. Πριν καν προλάβω να βολευτώ είχαμε ξεκινήσει και τρέχαμε σαν τρελοί μέσα στο δάσος, γραμμή για τα νότια σύνορα...στην αγέλη του Ρόμελ.


Έπειτα όλα συνέβησαν πάρα πολύ γρήγορα. Δηλαδή τόσο γρήγορα που απλά δεν μπορούσα να τα ακολουθήσω. Την μια στιγμή ήμασταν στο Δάσος, μετά στην Αγέλη, μετά ο Πακ πήδηξε από το άλογο και με έσυρε μαζί του να βρούμε τον Ρόμελ. Γιατί να βρούμε τον Ρόμελ, θυμάμαι αναρωτήθηκα. Μετά τον βρήκαμε και ο Πακ άρχισε να φωνάζει και να τον κατηγορεί και φαινόταν μπερδεμένος και λυπημένος και εξοργισμένος και ο Λυκάνθρωπος τον κοιτούσε ήρεμα. Και μόλις κατεύνασε ο σαματάς και έμεινε ηρεμία τότε συνειδητοποίησα τι συνέβη.


Ο Πακ θεωρούσε πως ο Ρόμελ ήταν προδότης, ότι συνεργαζόταν με κάποιον που προσπαθεί να βλάψει το Βασίλειο προκαλώντας αταξία για να αναγκαστούν οι Νεράιδες να επέμβουν, θεωρούσε πως προσπαθούσε να καταστρέψει την ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ των φυλών, να μας φέρει όλους σε πόλεμο. Ο Ρόμελ τον κοιτούσε υπομονετικά. Δεν αρνήθηκε καμία κατηγορία. Απλά όταν ο Πρίγκιπας σταμάτησε να μιλάει του επιτέθηκε.


Ακόμα και στην ανθρώπινη μορφή μας διατηρούμε κάποια χαρακτηριστικά μας. Εμείς για παράδειγμα έχουμε δύο μεγάλα εξογκώματα στην πλάτη από όπου βγαίνουν τα φτερά. Οι Λυκάνθρωποι είναι υπερφυσικά πολύ δυνατοί και έχουν οξύτατη όσφρηση. Προφανώς ο Ρόμελ μύρισε την Σκόνη μου ή θίχτηκε ή....ή μπορεί και να είχε δίκιο ο Πακ -χλωμό, ήταν λίγο τραβηγμένη η σκέψη του...Φυσικά ήξερε τον Ρόμελ πολύ καλύτερα από ότι εγώ, ήταν φίλοι πολλά χρόνια -αιώνες- τώρα.


Όλα αυτά δεν είχα χρόνο να τα σκεφτώ γιατί ο Πακ παραπάτησε και μετά βίας τον έσπρωξα όρθιο. Οι άλλοι Λύκοι μαζεύτηκαν γύρω μας. Ο Ρόμελ φαινόταν έτοιμος να αλλάξει και γρύλιζε σαν λύκος. Ο Πακ έπειτα τράβηξε ένα κοντό μαχαίρι και του επιτέθηκε. Ο ένας ήταν δυνατός, ο άλλος γρήγορος και πονηρός. Του έδινε μικρά τσιμπήματα στα πόδια και τα χέρια για να τον κουράσει. Τελικά δύο πράγματα έγιναν. Ο Μάικλ τραυμάτισε τον Ρόμελ στο μπράτσο και ο Ρόμελ τον έπιασε την ώρα που προσπαθούσε να φύγει, τον πέταξε κάτω με δύναμη -τον κόλλησε κυριολεκτικά στο έδαφος- και του δάγκωσε τον λαιμό. Οι μεγάλοι κυνόδοντες που αποκτούσε καθώς Άλλαζε ταυτόχρονα έσκιζαν την σάρκα του Πρίγκιπα όλο και πιο βαθιά.


"ΤΟ ΣΤΙΛΕΤΟ! ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ! ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ!" φώναζε πνιγμένα ο Πακ. Εγώ είχα παραλύσει. Ολόκληρη η Αγέλη με λοξοκοίταγε, περιμένοντας να πεταχτώ να πιάσω το μαχαίρι που είχε ξεγλιστρήσει από τα μακριά δάχτυλα του Πρίγκιπα και βρισκόταν ελάχιστα εκατοστά πιο 'κει. Και εγώ, επειδή όφειλα να προστατεύσω τόσο τον Πρίγκιπα όσο και την ειρήνη του Δάσους έπιασα το στιλέτο και χτύπησα τον Ρόμελ στο μάτι με την λαβή του. Ο Λυκάνθρωπος έπεσε πίσω με ένα κλάμα και σταμάτησε την Αλλαγή του. Ο δε Πακ σύρθηκε προς τα πίσω σφίγγοντας τον λαιμό του για να σταματήσει την αιμορραγία. Ο Ρόμελ όμως δεν σταμάτησε εκεί. Με το που απομακρύνθηκα ετοιμάστηκε να ξαναορμίσει στον Πρίγκιπα. Τότε και γω με απροσδόκητη γενναιότητα άνοιξα το πουγκί και του έριξα την Σκόνη. Άρχισε να βήχει και να φτύνει και τα μάτια του θόλωσαν με δάκρυα. Η Αγέλη έσπευσε να τον βοηθήσει. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να πασχίσω να σύρω τον τρεμάμενο Πρίγκιπα ως το άλογο που έσκυψε -όχι στ' αλήθεια έσκυψε, τι έξυπνο άλογο- για να βοηθήσει να τον ανεβάσω. Τον έβαλα μπροστά να ξαπλώσει στον λαιμό του ζώου, ανέβηκα από πίσω και ξεκίνησα. Ξέχασα προς στιγμήν ότι δεν ήξερα ιππασία και προσπάθησα να οδηγήσω το άλογο -ευτυχώς που ήταν έξυπνο- πίσω στα σύνορα με το Λάιτσαιρ, στο σπίτι μου.



Τα επόμενα τα είχα ξαναζήσει. Ένας βαριά τραυματισμένος σημαντικός επισκέπτης στα στρωσίδια μου και γω να πασχίζω να τον κρατήσω στην ζωή όταν η κατάσταση είναι χαμένη από χέρι. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι, αλλά ήταν ο Πρίγκιπας Πακ και όφειλα να δοκιμάσω τα πάντα.

Μετά από ατελείωτες προσπάθειες να κλείσω την πληγή κατέληξα να την δέσω σφιχτά με γάζες, να του δώσω μια γερή δόση όπιο ώστε να κοιμηθεί χωρίς πόνο και έριξα έναν χιτώνα γύρω από τους ώμους μου για να κατέβω στην πόλη. Γιατί κατέβαινα στην πόλη? Μα για να βρώ τον Ιερέα φυσικά.

Καβάλησα το άλογο και κατευθύνθηκα προς το Λάιτσαιρ. Χάρη στην Άννι ήξερα ακριβώς που να τον βρώ, στον Δυτικό Ναό.

Κάθισα στο γραφειο της βιβλιοθηκης αφου τοποθέτησα και τον τελευταιο τομο στην θεση του. Έμεινα λίγο να κοιτάζω τα νερα του ξυλου, να χαζευω κατι παρατημένες σημειώσεις. Σκεφτηκα για λιγο.

"Το τριτο Ευαγγελιο..." και σηκωθηκα να το βρω. Δεν ηταν και δυσκολο... Σε εκκλησια βρισκομαστε. Το βρηκα σε τεσσερις διαφορετικες εκδοσεις στο ιδιο ραφη η μια διπλα στην αλλη.
"Τα πλασματα... Δαιμονες του πηγαδιου... Δημιουργηματα του Ουρανιου Αυτοκρατορα Βαλαφαρ που στραφηκαν εναντιων του σε μια προσπαθεια να τον εκθρονισουν και να του παρουν την εξουσια.
Τον εδεσαν σε με τις τεσσερις αλυσιδες του πονου και τον εριξαν στο πηγαδι με τις καταραμενες βελονες ωστε να βασανιζεται για διακοσια χρονια."

Εφερα το κοριτσι στο μυαλο μου. Θυμηθηκα την πραγματικη της μορφη. Τα δοντια, τα φτερα, τα νυχια...

"Μπορει να μοιαζει με δαιμονα." σκεφτηκα "αλλα δεν ειμαι σιγουρος οτι ειναι κιολας."

Αναστεναξα και βγηκα στον κηπο. Η μερα ηταν πολυ βαρετη. Συνηθως τετοια ωρα η εκκλησια ειναι γεματη με πιστους.

"Εεε τι να γίνει δεν εκλέγουμε καθε με-". Πάγωσα οταν ειδα την μικρη να... να τρεχει προς τα δω...

Δεν το πιστευα... Μα τι κανει παλι εδω!!!

Ξεπέζεψα από το άλογο ενώ κάλπαζε ακόμα. Για κάποια που είχε ανέβει δύο φορές μόνο σε άλογο -αυτή ήταν η δεύτερη- το έκανα με αρκετή ευκολία -φυσικά έφαγα λίγο τα μούτρα μου αλλά τουλάχιστον δεν έσπασα τίποτα. Ήμουν στο προαύλιο του Ναού και έπρεπε οπωσδήποτε να ξεγελάσω τους φρουρούς για να μπω. Και θα ήταν σίγουρα δύσκολο γιατί είχα ακούσει ότι η φρουρά των Παλαδίνων εκπαιδεύονταν ειδικά, ξέχωρα με την Βασιλική φρουρά ή τις επίλεκτες δυνάμεις. Ήταν κάποιο είδος εξειδικευμένων Ιερέων μαχητών. Δεν ήταν παίξε γέλασε.


Κάθισα πίσω από το άλογο και το σκέφτηκα για λίγο. Να τους έλεγα απλά ότι ψάχνω τον Ιερέα σίγουρα θα οδηγούσε σε πολλές καχύποπτες ερωτήσεις καθώς δεν ήξερα το όνομα του και ούτε έμοιαζα και πολύ καθωσπρέπει με το σκισμένο μου φόρεμα και τον τσαλακωμένο μου χιτώνα. Μπορούσα να εκμεταλλευτώ τα μακριά μαλλιά για να το παίξω διάσημη αλλά τα ρούχα μου θα με πρόδιδαν και πάλι. Και τότε με χτύπησε η ιδέα κατακέφαλα. Έπρεπε απλά να τον απομονώσω σε ένα μέρος όπου να αναγκαστεί να με ακούσει.

Η Άννι με είχε αναγκάσει κάποτε να μάθω όλες τις τελετές, γιορτές, τελετουργικά, εορτολόγια, όλες αυτές τις βλακείες τέλος πάντων. Έτσι ήξερα τι πάει να πει Εξομολόγηση και ότι οποιοσδήποτε Ιερέας ήταν αναγκασμένος να την τελέσει εάν του το ζητούσαν. Ο Ιερέας και ο πιστός έμπαιναν στον ειδικό θάλαμο όπου ο ένας δεν μπορούσε να δει τον άλλον αφού τους χώριζε ένας ξύλινος τοίχος. Υπήρχε φυσικά άνοιγμα για να ακούγονται και φαντάζομαι ότι εάν ήθελες μπορούσες και να δεις τον άλλον...δηλαδή εάν το επιδίωκες και καθόσουν μπροστά στο παράθυρο...Τέλος πάντων αυτά δεν είχαν σημασία. Είχα βρει το σχέδιο μου. Θα ζητούσα Εξομολόγηση.



Έπιασα μια χούφτα χώμα και την κράτησα κοντά στο πρόσωπο μου. Έπρεπε να το κάνω να φανεί πειστικό. Φύσηξα το χώμα και ανασηκώθηκε. Αμέσως τα μάτια μου άρχισαν να καίνε και κοκκίνισαν. Άρχισα να κλαίω από τον ερεθισμό. Και μετά έτρεξα κατευθείαν πάνω στους φρουρούς.

Ωωωω Βαλαφαρ μου! Την επιασαν οι φρουροι... Μα τι θα γινει με αυτο το κοριτσι πια!;

Αααα! Δεν με νοιαζει! Ας την στείλουν για ανακριση να δει οτι δεν ελεγα μπουρδες τις προάλλες! Ηλίθιο τέρας!

Φωναζα και εβριζα οργισμενα οσο πιο χαμηλόφωνα μπορουσα. Εβλεπα τους δυο φρουρους που την συνοδευαν να πλησιαζουν προς το μερος μου.

"Καταρα και ευχη! Τι στο διαβολο να τους ειπε;" σκεφτομουν ενω κρυος ιδρώτας με ελουζε. Ένιωθα τα χερια μου να τρέμουν και το στομαχι μου να δενεται κομπος. Θα τρελαθώ τελικα... Επρεπε να ειχα μπλεχτει με ολα αυτα;

Kαι ενω κλαιγόμουν δεν ειχα καταλαβει πως οι δυο παλαδινοι στέκονταν ηδη μπροστα μου.

"Η νεαρη κυριε. Ζηταει να την εξομολογησετε ."

Εξομολόγηση; Ποσο ακομα πρεπει να ξεφτιλίσω την εκκλησία μου για χαρη της! Τελώ μυστήρια που να παρει! Δεν ειμαι καποιο παιχνιδάκι στα χερια της. Ο γιατρος της, ο εξομολογητής της, ο φρουρός της... Και γιατι; Μικρες ματιες στον αλλο κοσμο;!

Σταθηκα λιγο να ηρεμησω...

"Ναι. Μικρες ματιες στον αλλο κοσμο." σκεφτηκα.

"Μα και βεβαια!" ειπα με μια παραξενη γκριματσα στο προσωπο (υποτιθεται πως ηταν χαμογελο) " Αναλαμβανω εγω παλαδινοι... επιστρεψτε στις θεσεις σας."

Και μια γρηγορη κινηση  αρπαξα το "κοριτσι" απο τον ωμο και το εσυρα στο εσωτερικο του ναου. Ημουν περιεργος να δω τι ειχε συμβει τωρα... Καθισαμε μεσα στο ξυλινο κουτι.

"Τι συμβαινει τεκνο μου;" ειπα ειρωνικα.

Με το που μπήκαμε στο κουτί ξεφύσηξα λες και μου έβγαλαν τον κορσέ.


"Ουφφφφφ..." άφησα το κεφάλι μου να χτυπήσει μαλακά στον τοίχο του κέδρινου κουτιού. Έπειτα προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην αποστολή μου. Έπρεπε να τον πείσω να με ακολουθήσει. Όμως πως? Τον είχα ήδη μπλέξει αρκετά σε όλο αυτό, ναί. Αλλά ο Πρίγκιπας επείγει.


"Άκου. Μη μιλάς." του είπα. Από περιέργεια και μόνο έσκυψα προς τα μπρος και στάθηκα μπροστά από το παράθυρο. Τον έβλεπα ελάχιστα. Ήθελα να τον βλέπω για να προβλέπω τις αντιδράσεις του. Θα ήταν πιο δύσκολο από ότι σκεφτόμουν-όχι ότι είχα και πολύ χρόνο να σκεφτώ με τον Πρίγκιπα να αργοπεθαίνει στο σπίτι. "Χρειάζομαι την βοήθεια σου...πάλι. Εντάξει το ξέρω, είναι τραγικό αλλά πραγματικά την χρειάζομαι. Είναι...είναι στην κυριολεξία ζήτημα ζωής και θανάτου."

Τον κοιτούσα όσο μπορούσα και περίμενα την πρώτη του αντίδραση.

"Οχι η δικη μου ζωη... Και ουτως ή αλλως... ειπες πως ειμαστε πατσι... Αρα δεν σου χω καποια υποχρεωση."

Δεν ξερω καν τι προσπαθω να καταφερω με αυτο... Ισως απλα να θελω να ειμαι εγω ο εξυπνακιας για μια φορα. Δεν θα με τρελάνει εμενα μια νεράιδα με εφηβεια!

Αναστέναξα και κοίταξα το ταβάνι.

"Δεν στο ζητάω εσένα ως άτομο αλλά ως Ιερέα. Εσείς κυρρήτετε πως ο Βάλαφαρ αγαπάει όλες Του τις δημιουργίες εξίσου. Ε λοιπόν πρόκειται για δημιουργία Του."

Ίσως το παρατράβηξα που αναφέρθηκα στα πιστεύω του. Αλλά θα κάνω τα πάντα για να τον πείσω επειδή εάν ο Πρίγκιπας φύγει στα χέρια μου...

"Ωωωω αγαπητη μου... Συμφωνα με τα Ευαγγελια... ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ..." ειπα καπως ποιο δυνατα απο τι επρεπε "τα πλασματα προσπαθησαν να βλαψουν τον Βαλαφαρ! Να χαιρεσαι που δεν σε κυναγαω με ενα δαυλο και εναν πασαλο και να αφησεις τα πιστευω μου εκτος ολης αυτης της καταστασης."

Σταμάτησα για λιγο.

"Τι προσφέρεσαι να μου πεις... ή να μου δωσεις;"

Προφανώς και οι Άγγελοι θα τους είχαν παραμυθιάσει για το πόσο σατανικοί είμαστε. Για να συνυπάρξουν οι κόσμοι μας δεν έπρεπε να βρισκόμαστε σε επαφή. Για κάποιον που μισεί τα Πλάσματα πάντως ήταν ιδιαίτερα περίεργος σχετικά με εμάς. Να κάτι να εκμεταλλευτώ.


"Εξαρτάται από το τι θες να μάθεις, ή να πάρεις. Υπάρχουν πράγματα που μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω." του απάντησα, κάπως πιο ψυχρά από ότι έπρεπε. Αλλά δεν είχε και νόημα να κάνω προσφορές και να τον παρακαλάω όταν προφανώς είχε κάτι πιο συγκεκριμένο στο μυαλό του. Και φοβόμουν ότι ήξερα τι ήταν αυτό.

Κάθισα και σκέφτηκα λίγο... Δεν περίμενα οτι θα έφτανα εως εκει. Ένιωθα καπως χαρούμενος, μια ανοητη χαρα και μια υπερηφάνεια. Ναι. Χαιρόμουν πολυ που τσιγκλουσα το μικρο εγωιστικό και αυθάδικο, μυξιάρικο. Αλλα τι να ζητήσω; Χα! Ουτε εγω ο ιδιος δεν ηξερα. Τι να ζητούσα αραγε... Γνωση βεβαια αλλα σε τι μορφη; Θασ μου αρεσε να εκανα ενα μικρο ταξιδι στη χωρα των πλασμάτων. Να τα δω, να τα αγγιξω, να τα παρατηρήσω. Τα σπιτια τους, τους δρομους τους, τις πολεις τους. Αλλα κατι τετοιο μαλλον ειναι αδυνατον. Το κοριτσι δεν θα το επετρεπε.

Αρα τι μου απομενει; Τι να ζητησω; Τι να απαιτησω; Tι θα μπορουσε να αποτελεσει ενα αξιο υποκαταστατο; Χμμ...

"Βιβλια..." κατέληξα "Θα μου δώσεις βιβλια. Μια εγκυκλοπαιδεια ή κατι τετοιο... Mεταφρασμένη..." συμπλήρωσα κάπως διστακτικά. "Σχετικη με τον κοσμο σου..." συμπλήρωσα ακομα πιο διστακτικα.
Εκανε ησυχια για λιγο...

"Απλα για να γινω σαφης..."