Πέρα από την Σφραγγίδα

Ξαφνικά ένοιωσα το ηθικό μου να ανυψώνεται ξανά. Φαίνεται πως η φιλευσπλαχνία του τον έκανε πιο εύπιστο από ότι περίμενα.

 "Άκου...μέσα εκεί... κείτεται ένα Πλάσμα. Είναι πολύ άσχημα πληγωμένος. Ως Φύλακας του Δάσους Λάιτσαιρ είναι καθήκον μου να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να τον θεραπεύσω... ακόμα και να παρακαλάω έναν Ιερέα να το κάνει για μένα."

Δεν υπαρχει πλασμα στο οποιο να μπορω να αρνηθω την ιαση... Μονο ο θεος μπορει να αποφασιζει για τη μοιρα των πλασματων του... Ακομα και αν προκειται για τους χειροτερους εχθρους του Βαλαφαρ... τα πλασματα που τον βασανισαν και τον πληγωσαν... εγω πρεπει να προσφερω το αιμα μου για να τους βοηθησω... Αλλωστε αν δεν ηταν μοιραιο να βοηθησω δεν θα βρισκομουν εδω...σωστα;

Ας ελπισω πως η επιλογη μου ειναι η σωστη...

"Θα σε βοηθησω οπως μπορω..."ειπα και ξαναγυρισα το βλεμα μου προς την πορτα απο οπου ακουγα τον οδυρμο...

Ζάρωσα τα μάτια μου.

 "Αν αυτό είναι κόλπο..." είπα, καθώς μόνο ύποπτο μου φαινόταν το γεγονός ότι ήταν τόσο πρόθυμος. Δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσω να τον πείσω...

 "Θα το πληρώσεις πολύ άσχημα! Σοβαρολογώ!" είπα, προσπαθώντας να ακουστώ πειστική. Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, τίποτα δεν μπορούσα να του κάνω. Τουλάχιστον τίποτα θανάσιμο.

Οσο καλες προθεσεις και να εχω δεν μπορω παρα να αρχισω να κουραζομαι απο την καχυποψια του κοριτσιου. Ουτως ή αλλως ηθελα να δω και τον ασθενη... ποιος ξερει τι κρυβεται πισω απο αυτην την πορτα που μπορει να κανει τετοιο θορυβο... Πρεπει να ηταν καποιο ειδος ζωου ή κατι τετοιο... σαν λιονταρι ή σκυλι... Χαμογελασα λιγο χωρις να το θελω καθως κοιτουσα την πορτα... Η εξαψη που προσφερει το αγνωστο παντα με ιντριγκαρε... Ημουν περιεργος... και στην ιδεα οτι η περιεργεια μου θα ικανοποιουταν σε λιγες στιγμες γινομουν ανυπομονος... Αν και λενε οτι η περιεγεια ειναι κακο πραγμα εφοσον βοηθαω καποιον δεν μετραει... Χα!Χα! Γελασα απο μεσα μου σαν παιδι και γυρισα στο κοριτσι...

Το χαμογελο ηταν ακομα στο προσωπο μου οταν της μιλουσα... " Θα πρεπει να με εμπιστευτεις αν θελεις να σε βοηθησω... Αλλιως ο φιλος σου θα πεθανει... Δεν με ενδιαφερει καν βασικα... δεν ειναι ανθρωπος... δεν ειναι ευθυνη μου...". Ειπα να το ριξω λιγο στο δραμα μπας και επιταχυνω λιγο την διαδικασια...

Δάγκωσα το κάτω χείλος μου. Άπλωσα το ένα χέρι μου μπροστά του και συγκεντρώθηκα στα δάχτυλα μου. Κάποια δευτερόλεπτα αργότερα το δέρμα μου άρχισε να αλλάζει και τα μακριά νύχια να φυτρώνουν. Προσπάθησα να το περιορίσω στον καρπό αλλά απέτυχα και η Αλλαγή έφτασε μέχρι τον αγκώνα μου. Μόνο το αριστερό μου χέρι άλλαξε και φρόντισα να μη δείξω καθόλου πόνο. Ήθελα να με νομίζει επικύνδηνη για να αποθαρρυνθεί.

 Έπειτα έβαλα το ανθρώπινο μου χέρι στην τσέπη και τράβηξα την βελόνα του, που του την είχα αφαιρέσει όσο ήταν ακόμα αναίσθητος.

 "Θα σου δώσω αυτό...και μη δοκιμάσεις καμία βλακεία." τον προειδοποίησα. Τον πλησίασα και άνοιξα τις χειροπέδες με τα νύχια μου.

"Ααα! Εντυποσιακο... και αδιαστικο... Εισαι καποιο ειδος πεταλουδας και ανθρωπου... εκπληκτικο" ειπα γερνοντας λιγο το κεφαλι προς το πλαι...

Παντα με τραβουσε το αγνωστο... και πολυ περισσοτερο η μελετη του αγνωστου... Σαν παιδι ηθελα να σπουδασω στην Βασιλικη Ακαδημια. Να σπουδασω αλχημια, φυσικη και βοτανολογια. Να εξερευνισω τον κοσμο και τα παραξενα πλασματα που τον αποτελουν... Αλλα στα δεκαεπτα μου ανακαλυψα πως εχω προικιστει με το Χαρισμα... και μαζι με εμενα το ανακαλυψε και το Πατριαρχειο και ετσι το μελλον μου καθοριστικε απο αυτη την στιγμη...
Οχι οτι το μετανοιωνω... η γνωριμια μου με τον Βαλαφαρ μονο καλα μου εφερε. Αν και ζω μια σχετικα λιτη ζωη, με γεμιζει πραγματικα. Μονο το χαμογελο στα προσωπα των ανθρωπων οταν τους θεραπευω, οταν τους καλυτερευω την ζωη μου ειναι αρκετο... Αλλα δεν μπορω να αλλαξω αυτο που ειμαι... ενας πολυ περιεργος Ιερεας.

Ετριψα λιγο τα χερια μου που πονουσαν απο τις χειροπεδες και ξανακοιταξα το πλασμα. Προσπαθησα να περιορισω λιγο την κατα τ'αλλα ανεξηγητη χαρα μου και απλωσα το χερι μου για να μου δωσει την βελονα.

"Άκουσε να δεις εξυπνάκια, αν προσπαθήσεις να με κοροιδέψεις αυτά εδώ τα νύχια..." του είπα, φέρνοντας το χέρι μου κοντά στο προσωπό του. Η μερική Αλλαγή πονούσε αφόρητα. Ο πόνος ακούστηκε στην οργή μου, καθώς το τρεμάμενο χέρι μου κουνιόταν εκατοστά μπροστά στο πρόσωπο του. "Θα σε ανοίξουν στα δύο, το κατάλαβες!?"


 Με εκνεύριζε η αντιμετώπιση του. Με θεωρούσε χαζή? Από την ψυχραιμία του κατάλαβα ότι με είχε ξεγελάσει, σίγουρα ήξερε κάτι για τον Άλλο Κόσμο, διαφορετικά θα είχε τρομάξει αντί να ενδιαφερθεί... Ο τύπος αυτός ήταν εξαιρετικά επικύνδηνος τελικά. Έπρεπε να προσέχω.

Μαλλον το παρακανα... δεν χρειαζεται να επιβαρυνω την θεση μου περαιτερω. Το... κοριτσι... φαινεται τρομαγμενο και μπερδεμενο... και θανατηφορο επισης...

"Δεν χρειαζεται να με φοβασαι, οι Ιερεις ειναι ειρηνηστες... τον περισσοτερο καιρο... αλλα ειναι ειρηνηστες... Προσπαθω να ειμαι οσο πιο ειλικρινης γινεται μαζι σου... Προφανως γνωριζεις για εμενα οτι γνωριζω και εγω για εσενα... δηλαδη τιποτα... Πρεπει να δειξεις λιγη πιστη αν ελπιζεις οτι θα βγει κατι απο αυτην την κατασταση"

"Άκουσε να δεις....." ξεκίνησα οργισμένη. Δεν είχα ιδέα πως να χειριστώ την κατάσταση και ο θυμός μου έρρεε αυθόρμητα επειδή πονούσα. Άφησα το χέρι μου να ξαναλλάξει και το απέσυρα.

 "...Εντάξει. Ακολούθησε με. Θα σου δώσω την βελόνα αφού... δεις τον ασθενή."

 Του έκανα νεύμα να προχωρήσει πρώτος στο δωματιάκι.

Επιτελους! Θα δω το αλλο πλασμα, θα κανω οτι μου ζητησει το φτερωτο κοριτσι και θα γυρισω σπιτι μου.... ελπιζω ολοκληρος...

Εγνεψα και προχωρισα πρωτος προς την πορτα...

Ο Λύκος, αν και σχεδόν αναίσθητος, αισθάνθηκε αμέσως την παρουσία του ξένου. Παρατήρησα πως τα αυτιά του γύρισαν προς το μέρος μας, και αν και είχε τα μάτια κλειστά, με την οσμή και μόνο κατάλαβε ότι είχα φέρει παρέα. Άρχισε να γρυλίζει, αποκαλύπτοντας μια σειρά από μυτερά δόντια, αρκετά κοφτερά ώστε να τρυπήσουν τη σάρκα ως το κόκκαλο και σαγόνια αρκετά δυνατά ώστε να σπάσουν το κόκκαλο με τη σειρά τους.


 Σε αυτό το σημείο προσπέρασα τον ιερέα και έφτασα πρώτη στο πλάι του τριχωτού πλάσματος. Έφερα αργά το χέρι μου στην μύτη του για καταλάβει ποιά είμαι και έπειτα γονάτισα πλάι του, περνώντας τα δάχτυλα μου μέσα απ'την σκούρα, μπερδεμένη και παχιά γούνα. Έμοιαζε με τεράστιο ανθρωπόμορφο λύκο. Οι αγκώνες και τα γόνατα του είχαν γυρίσει προς τα έξω, δημιουργώντας πόδια λύκου. Το πρόσωπο του ήταν μακρύ αλλά και συμπιεσμένο μαζί, σαν διασταύρωση αλόγου και νυχτερίδας. Και η μύτη του καλύπτονταν από λεπτή, ευαίσθητη και υπό φυσιολογικές συνθήκες υγρή μαύρη πέτσα. Το τέρας μισάνοιξε τα κίτρινα μάτια του που γυάλισαν στο σκοτάδι.


 "Ηρέμησε Ρόμελ...τον έφερα να σε βοηθήσει. Όλα θα πάνε καλά, θα δεις."

 Φάνηκε να χαλαρώνει κάπως. Οι Λύκοι, αν και θανάσιμοι, ήταν σχετικά εύκολο να εξημερωθούν αν τους έβρισκες μόνους. Ήταν το ένστικτο της Αγέλης που τους παρακινούσε σε ακρότητες.


 "Λοιπόν όπως βλέπεις ο Ρόμελ είναι βαριά πληγωμένος. Δυστυχώς οι πληγές μολύνθηκαν και δεν μπορώ να κάνω κάτι πλέον."

 Σηκώθηκα και έσπρωξα με κόπο το βαρύ χέρι του Λύκου προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας την τεράστια πληγή που ξεκίναγε απ'το στήθος και κατέληγε πάνω απ'το έντερο. Σαν κάποιος να τον είχε ανοίξει.... Το στομάχι του ήταν κατεστραμμένο και οι πληγές βρωμούσαν αφόρητα γιατί σκουλήκια είχαν ήδη αρχίσει να ροκανίζουν το έντερο. Εκείνος φυσικά ένοιωθε ελάχιστο πόνο, λόγω της τεράστιας ποσότητας οπίου που του είχα χορηγήσει. Κοίταξα τον Ιερέα επίμονα και παρακινητικά.

Το θεαμα ηταν αποστομοτικο. Ειναι λιγο να πω πως δεν εχω ξανα δει κατι τετοιο στη ζωη μου... Ποσα πλασματα υπαρχουν εκει εξω; Αλλα καθως παρατηρουσα το ανθρωπομορφο λυκο θυμηθηκα τους χωρικους. Μου ειχαν πει πως ακουσαν γρυλισματα,το βραδυ που χαθηκαν οι γειτονες τους... ενα ανδρογυνο και τρια παιδια... Δεν ειχε μεινει ουτε ιχνος απο αυτους, παρα τα σημαδια της παλης μεσα στη καλυβα τους...

Δεν ειχε κλαπει τιποτα... γρυλισματα μεσα στη νυχτα... αυτο το πλασμα... Οι λυκοι και τα σκυλια δεν κανουν επιθεσεις κατ' οικον και προφανως αν μιλουσαμε για ληστεια κατι θα ειχε κλαπει...αλλα ολα ηταν αθικτα. Δολοφονια; Για ποιον λογο; Μονο καλα λογια ειχαν να πουν οι γειτονες... Ο πατερας δεν επινε, δεν χρωστουσε λεφτα, δεν απομακρυνοταν καν απο το σπιτι του...

Ολα εβγαζαν νοημα πια... οι εξαφανισεις γινονταν απο τον λυκανθρωπο...

"Δεν υπαρχει πιθανοτητα να εζησε κανεις τους..." σκεφτηκα καθως κοιτουσα το πληγωμενο τερας.

Επειτα γυρισα προς το κοριτσι σφιγγοντας την βελωνα στο χερι μου...

" Εχω δυο ερωτησεις πριν ξεκινησω. Πρωτον, αν θεραπευσω αυτο το εκτρωμα θα συνεχισει να δολοφονει τους συμπατριωτες μου ανενοχλητο; Και δευτερον... με αρπαξες τυχαια... ή με ξερεις απο καπου;"

Γύρισα και τον κοίταξα κάπως απότομα. Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη, κυρίως επειδή αναγνώρισα την φρίκη και τον τρόμο στα μάτια του και αυτό με έκανε και εμένα επιθετική απέναντι του. Ήταν ένας τρόπος άμυνας -λάθος, φυσικά αλλά αυτό δεν το ήξερα ακόμη.


 Ο Ρόμελ γρύλισε κάτι που αν μπορούσε να μιλήσει θα ήταν προσβολή. Έσφιξα τις γροθιές μου και τον κοίταξα άγρια.


 "Ο Ρόμελ δεν είναι έκτρωμα. Δεν είναι θέμα τέρψης αλλά θρέψης. Έχει παιδιά να ταίσει ξέρεις!" με εκνεύριζε αφόρητα αυτή η αλαζονεία του. Γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει πως είχαμε και τα Πλάσματα ζωή? Γιατί έπρεπε ο Ρόμελ να φταίει που έτσι είναι φτιαγμένος? Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό... είναι ο κύκλος της ζωής. Απ'την άλλη δεν είχε τόσο άδικο, γιατί αυτός είχε μάθει με ανθρώπους και δεν ήξερε τίποτα για τον δικό μας κόσμο... Τον συγχώρεσα για την άγνοια του προς στιγμήν.


 "Άκου... κοίτα, καταλαβαίνω το πρόβλημα που δημιουργήθηκε αλλά δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό. Είναι στις αρμοδιότητες μου να...να το λύσω." Ο Ρόμελ άκουγε προσεχτικά. Το είδα από τα αυτιά του. "Μπορούμε να το συζητήσουμε αφού βάλεις τα εντόσθια του πάλι μέσα στο σώμα του?.... παρακαλώ?"

Ακουσα το κοριτσι προσεκτικα. Απεφυγε να απαντησει στην δευτερη ερωτηση μου και αυτα που μου ειπε σχετικα με τον λυκανθρωπο δεν με ικανοποιησαν καθολου... Ηξερα πως θα ηταν καλυτερα να μην πιεσω περισσοτερο την κατασταση. Το πλασμα ηταν στα τελευταια του και για να λεμε και την αληθεια δεν ημουν σε καμια θεση να απαιτω πραγματα απο κανεναν.

Αναστεναξα και γυρισα ξανα προς τον ασθενη μου... Το να ευλογισω ενα πλασμα θα θεωρουταν απο πολλους ιεροσυλια αλλα ειμαι σιγουρος οτι ο Βαλαφαρ θα με συγχωρησει... ουτως ή αλλως Ο Ιδιος συγχωρεσε τους βασανιστες του... ποιος ειμαι εγω για να τους καταδικασω...

Αφου ηρεμησα την συνειδηση μου κοιταξα το πλασμα. Σηκωσα την βελονα μου και την εμπηξα στο χερι μου...

"Ωωω Βαλαφαρ, ο πιστος σου προσευχεται... για ιαση!"

Και ετσι οι πληγες του καθαριστηκαν, οι ιστοι αρχισαν να ξανα συνδεονται μεταξυ τους ενω το σκουλικια επεφταν νεκρα διπλα στο κρεβατι, η γουνα ξαναφυτρωσε μαζι με το νεο δερμα.

Χτύπησα τα χέρια μου ενθουσιασμένη. Ήμουν έτοιμη να τον αγκαλιάσω... Ίου... όχι, το ξανασκέφτηκα.

 
Ο Ρόμελ φάνηκε ζαλισμένος, αλλά εμφανώς καλύτερα από πριν. Τον παρατήρησα να ορθώνει το τεράστιο κορμί του και να πέφτει στα τέσσερα.

 "Ξεκουράσου." Τον παρότρυνα. "...Εγώ και ο Ιερέας θα είμαστε μέσα αν μας χρειαστείς."

 Έκανα νόημα στον ξένο να με ακολουθήσει. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μου σε έναν πολύ μικρό βαθμό.



 ~~~~


 Ο Πρίγκιπας Πακ -κοινώς γνωστός ως Μάικλ ή Κατεργάρης Μάικ, κυβερνήτης της Δυτικής Περιφέρειας του Απαγορευμένου Δάσους, μοναχογιός της Βασίλισσας και του Βασιλιά, υπεύθυνος για τις ανταλλαγές βρέφων και πιστός αυλικός του Όμπερον, ήταν μεγάλος κατεργάρης. Όλοι το γνώριζαν μα κανείς δεν το συζητούσε ούτε και το παραδεχόταν δυνατά.

 Και αυτό συνέβαινε γιατί όποιος πήγαινε κόντρα στον Πρίγκιπα έμπλεκε σε μεγάλους μπελάδες. Ο Πακ διέπραττε αισχρά εγκλήματα. Είχε δολοφονήσει, ληστέψει, εκμεταλλευτεί και βιάσει πολλούς στη ζωή του -Πλάσματα ή μη-...αλλά πάντα μέσα απ'τα χέρια κάποιου άλλου.

 Δεν ήταν θέμα αριστοκρατίας. Ο πατέρας του δεν θα τον υποστήριζε αν κατηγορούταν για κάποιο παράπτωμα, έβαζε τους νόμους και το Βασίλειο πάνω απ'το τομάρι του γιού του. Η Βασίλισσα Τιτάνια είχε αρκετές υποψίες για την έκφυλη ζωή του γιού της και η ίδια είχε προσπαθήσει να τον παγιδέψει ώστε να αποδωθεί δικαιοσύνη αρκετές φορές. Παρ' όλα αυτά ο Πακ πάντα έβρισκε κάποιον τρόπο να αποποιηθεί των ευθυνών.

 Πριν από καμιά εκατονταετία, ένας Κόρακας τον είδε να παρασέρνει μια νεαρή νύμφη στο δάσος και να την παραπλανεί. Η νύμφη ερωτήθηκε το ίδιο μεσημέρι αλλά δεν θυμόταν κανέναν Πακ, και ισχυριζόταν πως δεν είχε γνωρίσει τον Πρίγκιπα ποτέ της. Ο δε Πακ εθεάθη το βράδυ του εγκλήματος στην ταβέρνα του Χοντρο-Μπίλ, στη Νότια Ουαλία. Και κάπως έτσι ο καημένος ο Κόρακας κατέληξε στην στενή για δυσφίμηση του Πρίγκιπα.

 Αλλά και αρκετά πρόσφατα, ο Νεξ Σπάιντερ, ένα Κογιότ απ'την Ινδία, σήκωσε καβγά στην ταβέρνα του Χοντρο-Μπίλ (που ήταν και το στέκι του Πρίγκιπα) και κανείς δεν τον ξαναείδε το επόμενο πρωί. Φήμες λένε ότι ο Πακ του τράβηξε μια με το στιλέτο και τον αποκεφάλισε πίσω από κάτι θάμνους, αλλά αυτά ήταν μόνο φήμες. Ο Μάικλ δεν έκανε τον κόπο να της υσηχάσει -αν και θα μπορούσε- γιατί του άρεσε ο σεβασμός που έτρεφε στους συμπολίτες του αλλά και σε ολόκληρο τον μαγικό κόσμο.

 Του άρεσε η δουλειά του -να κλέβει ανθρώπινα παιδιά, του άρεσε να τα πουλά παράνομα στην Μαύρη Αγορά της Επικράτειας, του άρεσε ιδιαίτερα να κάνει παζάρια με τους λαθρέμπορες και να τους απειλεί ότι αν δεν του κάνουν καλύτερη τιμή θα τα δώσει στους Γύπες να τα διαμελίσουν.


 Και ήταν αυτή η δύσκολη και απαίσια δουλειά που τον έφερε στο Λάιτσαιρ, καθώς μετέφερε την τελευταία γενιά από Νεραιδοπαίδια που θα μετατίθοταν εκεί. Η τοποθέτηση των παιδιών και η αρπαγή των ανθρώπινων βρέφων του είχαν πάρει μια βδομάδα συνεχής δουλειάς. Δεν είχε κοιμηθεί για εφτά βράδια και ήταν πολύ νευριασμένος, τσιτωμένος και ευέξαπτος. Το ταξίδι του για την Πρωτεύουσα έπρεπε να είναι γρήγορο και γι' αυτό έφυγε αμέσως. Η δουλειά του δεν ήταν εύκολη και ήταν δέουσας σημασίας για το Βασίλειο. Τα Νεραιδοπαίδια ήταν, εξάλλου, η μόνη επαφή του Μαγικού Κόσμου με τον ανθρώπινο μέσω πλασμάτων που διέθεταν λογική, γνώριζαν τον κόσμο των ανθρώπων και επικοινωνούσαν με αυτούς.


 Καθώς κατευθυνόταν έξω από την πόλη, ένοιωθε τα βλέφαρα του να βαραίνουν και ζαλιζόταν. Αν είχε περισσότερο χρόνο θα έκανε στάση αλλά.... Σκεπτόμενος την κούραση του έχασε τον έλεγχο, ένοιωσε τα χαλινάρια να γλιστράνε απ'τα χέρια του και τελευταία στιγμή κρατήθηκε απ'την χαίτη της Γερτρούδης, της γκρίζας φοράδας του.

 
 Τελικά θα την κάνω την στάση, σκέφτηκε. Προτίμησε την κατασκήνωση στο δάσος. Η φύση ήταν το στοιχείο του, ξυπνούσε αυτό το αρχέγονο ένστικτο που κοιμόταν μέσα σε όλες τις Νεράιδες, την ανάγκη για ελευθερία. Το δάσος, με τα απέραντα δέντρα και τον λαβύρινθο του ήταν το φυσικό του περιβάλλον από την πρωτόγονη κιόλας εποχή και το λάτρευε με σεβασμό. Έστριψε τα χαλινάρια και κατευθύνθηκε προς τα δέντρα.

 Σύντομα έφτασε στην Μαγική Σφραγγίδα. Κάθε Πλάσμα ήταν δεμένο μαζί της και μπορούσε να την αισθανθεί. Άφησε το χέρι του να Αλλάξει με σχετική ευκολία -ήταν συνηθισμένος στον πόνο μετά από πέντε χιλιάδες χρόνια στη ζωή. Αμέσως η Σφραγγίδα έγινε διαπερατή και ο χωροχρόνος γύρω του διαστρευλώθηκε καθώς την τρύπησε.


 Όμως καθώς έμπαινε στο δάσος πρόσεξε την εκτυφλωτική λάμψη σε απόσταση και η περιέργεια του ξεπέρασε την κούραση.

Η δουλεια μου εδω τελειωσε, πραγμα που σημαινει πως ειμαι πια αχρηστος στο τρελο κοριτσι. Θα μπορουσε πολυ ευκολα να με σκοτωσει εδω και τωρα με αυτα τα τεραστια νυχια προτου καλα καλα προλαβω να χρησιμοποιησω τις δυναμεις μου...

"Μια αμυντικη προσευχη δεν θα κανει κακο σε κανεναν..." σκεφτηκα καθως εβγαινα απο το δωματιο. "Ουτως ή αλλως δεν γινεται μετα απο ολα αυτα να φυγω ετσι απλα... Το κοριτσι μου χρωστα καποιες εξηγησεις..."

Κοιταξα το χερι μου. Το αιμα ακομα ετρεχε απο το χερι μου και εσταζε στο πατωμα...
Συνεχισα να περπατω ηρεμα προς το εσωτερικο του αλλου δωματιου... Ψυθιρισα μια προσευχη μεσα απο τα δοντια.

Σε μια στιγμη ειχα καλυφθει απο ενα πεπλο φωτος το οποιο σταδιακα χανοταν αποκαλυπτοντας εμενα μεσα σε μια χρυσαφενια ημιδιαφανη φουσκα.

Γυριζω και κοιταω το κοριτσι.

"Αυτο θα σε περιορισει απο το να προβεις σε... απρεπειες. Χρειαζομαι μερικες απαντησεις νεαρη μου και μετα σου υποσχομαι οτι δεν με ξαναδεις ποτε στην ζωη σου... "ειπα κανοντας μια μικρη παυση.

"Και αλλωστε" συνεχισα " ακομα και αν τολμουσα να σε κυνηγησω ή να αποκαλυψω την υπαρξη σου, στην πρωτη περιπτωση θα με εβρισκες και θα με σκοτωνες χωρις καν να το καταλαβω και στη δευτερη οι συνανθρωποι μου θα με λιντζαρανε ή θα με κλεινανε στο σανατοριο του Νορθλεικ..."

Σήκωσα το φρύδι μου.

 "Στο Νορθλεικ κλείνουμε και τους Λυσσασμένους, ξέρεις. Γι'αυτό δεν ξαναβγαίνει κανείς από 'κει μέσα."

 Τον κοιτούσα καχύποπτα. Πάνω που πήγα να χαλαρώσω λίγο άρχισε πάλι τα κόλπα με το αίμα. Με έφερνε σε δύσκολη θέση. Από την μια έλεγε ότι το έκανε για άμυνα, όμως εγώ που ξέρω ότι δεν θα μου την χώσει μόλις γυρίσω την πλάτη μου...

 Από την άλλη δεν είχα τίποτα να κρύψω. Η Σκόνη Πλάνης θα έκανε τη δουλεία της και ο τύπος θα τα είχε ξεχάσει όλα μέχρι να γυρίσει σπίτι του. Τέλειο σχέδιο. Μπράβο, Ρόμπιν.

 
"Εντάξει. Θα σου δώσω τις απαντήσεις που θέλεις. Αλλά γρήγορα, δεν έχω όλο το βράδυ να σπαταλήσω."



 Και δεν είχα ιδέα τι περιπετιώδες βράδυ θα κατέληγε να είναι αυτό.

"Το μονο που θελω να μαθω πραγματικα... ειναι απο που με ξερεις. Εννοω... πως μου φαινεται λιγο παραξενο να απαγαγεις εναν Ιερεα μεσα στο ιδιο του το δωματιο, μεσα στην ιδια του την εκλησσια απλα στην τυχη... Εισαι το κοριτσι με την μητερα του;... Ξερεις καποια Ανι Μιλγουολ;"

Επρεπε να ξερω ωστε να ηρεμησει η συνειδηση μου μια και καλη...

Τον κοίταξα κάπως περίεργα. Τώρα τι να απαντούσα? Την αλήθεια. Μα φυσικά, την αλήθεια, αφού θα το ξέχναγε μετά ούτως ή άλλως...τι νόημα είχε να μπω στον κόπο να σκαρφιστώ και ιστορία?

 "Ναί. Ήταν η θετή μου μητέρα, αυτή που με ανέθρεψε, βάσει ανθρώπινων εθίμων."

Το αιμα εξατμιζοταν απο τις πληγες μου και εδινε τροφη στην γυαλιστερη φουσκα που με περιεκλυε. Σιγα σιγα ομως αρχισα να ζαλιζομαι. Αν και ειμαστε εκπαιδευμενοι να αντεχουμε σε εκτεταμενες αιμοραγιες, το σοκ οσων ειχα δει και οσων ακουγα μολις τωρα, με ειχαν εξουθενωσει.

"Δηλαδη..." ειπα λαχανιαζοντας λιγο " να υποθεσω πως αυτο συμβαινει για ολα τα πλασματα;"

"Μόνο για τις Νεράιδες... "


 Τον στραβοκοίταξα. Έμοιαζε εξουθενωμένος. Προφανώς ήταν η αιμορραγία που τον αποδυνάμωνε. Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να δείξω συμπόνια γιατί μπορεί να ήταν κόλπο...φυσικά αν δεν ήταν, θα τον βοηθούσα.

"Είναι μια στρατηγική ώστε να υπάρχει ένας σύνδεσμος μεταξύ του κόσμου μας και του δικού σας... δηλαδή εμείς...τα Νεραιδοπαι-... είσαι καλά?"

"Nαι... ευχαριστω" ειπα λαχανιαζοντας. " Οι προσευχες... εχουν καποιο κοστος... αιμα συγκεκριμενα...".
Ειχα κουραστει πραγματικα. Το αιμα ακομα κοιλουσε απο τις πληγες και θα συνεχιζε να κοιλα για οσο χρονο χρησιμοποιουσα την προσευχη για προστασια.
"Απλα συνεχισε... σε παρακαλω... πες μου... και αλλα" ειπα ανασηκωνοντας λιγο τους ωμους μου σε μια προσπαθεια να ανακτησω τις αισθησεις μου.
Ο χρονος μου τελειωνει σιγα σιγα... αλλα μαρτυς μου Ο Βαλαφαρ θα μαθω τι τρεχει εδω ακομα και αν τελικα πεθανω απο αναιμια.

"Εμ...ενταξει...ε... λοιπον, το Βασίλειο -εε...δηλαδη τελος παντων το Βασιλειο των Νεραιδων- τοποθετεί κάποια παιδιά νεράιδων που οι γονείς τους τα έχουν δωρίσει στην Επικράτεια, ώστε να μεγαλώσουν σε ανθρώπινες οικογένειες. Αυτό ευνοεί τις σχέσεις μεταξύ της φιλής μου και της δικής μας, καθώς και το εμπόριο. Εισάγουμε χρήμα στον κόσμο των πλασμάτων μέσω των συναλλαγών με εσάς... Τέλος πάντων είναι περίπλοκο. Οι Άγγελοι -δηλαδή αυτοί που λατρέυεις- το επιτρέπουν επειδή ευνοεί τις συνθήκες τους. Τους χαρίζουμε Φύλακες για τις Μαγικές τους Σφραγγίδες, όπως εμένα, και αυτοί το δέχονται ως αντάλλαγμα για να επιτρέπουν το θεσμό των Νεραιδοπαιδιών...."


 Τον έβλεπα. Δεν ήταν καλά. Άκουσα κάτι απ' έξω. Ξαφνικά ένοιωσα περίεργα και ανύσηχα. Κάποιος ήταν στο δάσος. Κάποιος ήταν έξω απτην πόρτα μου.

Προσπαθουσα να ακουσω με προσοχη το πλασμα. Η φωνη της ομως βαθαινε και στρεβλωνοταν. Παραπατησα λιγο αλλα κρατηθηκα.

" Πες... μου... και αλλα..."... Και μετα τιποτα, κενο. Μαλλον ειχα πεσει αναισθητος γιατι δεν θυμαμαι τιποτα απο εκει και επειτα...

Να δω ποσες ακομα φορες η ανοησια μου θα με βαλει σε μπελαδες... Αλλα τουλαχιστον εμαθα κατι καινουργιο...
Και εκει που νομιζα οτι με τις απαντησεις του κοριτσιου θα ησυχαζε η ψυχη μου...

Χα! Η γνωση σβηνει την περιεργεια οπως το νερο την φωτια... αλλα πολλες φορες την φουντωνει ακομα περισσοτερο...
Απο ολους εγω θα επρεπε να γνωριζω καλυτερα...

Δεν είχα ιδέα ότι μπορούσα να κινηθώ τόσο γρήγορα. Πριν το καταλάβω είχα ήδη καταφέρει να κουβαλήσω ολόκληρο άντρα μέσα στην μικρή μου ντουλάπα, να κλείσω την πόρτα και να την αμπαρώσω και να τρέξω να ανοίξω την εξώπορτα, αφού χτύπησε τρείς φορές. Δεν φοβόμουν. Είχα ακούσει τον Ρόμελ να συνέρχεται στο διπλανό δωμάτιο. Κανείς δεν ήταν τόσο χαζός ώστε να τα βάλει με Λυκάνθρωπο.


 Άνοιξα την πόρτα.

 Με το που τον αντίκρισα ήξερα ότι ήταν εκείνος, γιατί υπήρχε μόνο ένα ον με τέτοια σπίθα κατεργαριάς στα μάτια του. Είχα ακούσει περιγραφές αλλά ήταν εκατό φορές πιο όμορφος από κοντά. Τα γαλαζοπράσινα μάτια του έλαμπαν με ζωτικότητα, έχοντας ένα άγγιγμα από μωβ στο εσωτερικό τους: ένα από τα συμπτώματα της χρήσης Ορού.


Ο Ορός ήταν ένα φίλτρο αντιγήρανσης. Κάθε εισαγωγή ορού στο σώμα σου έδινε περίπου έναν με δύο αιώνες ζωής. Ήταν, φυσικά, πανάκριβα.

 Μα το θέμα μου δεν ήταν ο Ορός εκείνη την ώρα, αλλά ο Πρίγκιπας Πακ που στεκόταν χαμογελαστός έξω από την πόρτα μου και που έτρεμα να τον κοιτάζω -πρώτον επειδή ήξερα τι τέρας ήταν και δεύτερον επειδή ήταν πανέμορφος.

 
"Καλησπέρα και επιτρέψτε μου να συστηθώ. Πρέπει να είσαι η Φύλακας του Δάσους Λάιτσαιρ. Εγώ είμαι..."

 
Κατέβασα το κεφάλι από σεβασμό και έφερα την παλάμη μου πάνω στην καρδιά μου.


 "Είναι τιμή μου να σας γνωρίζω, Μεγαλειότατε."


 Κατάλαβα πόσο πλατύ ήταν το χαμόγελο του χωρίς να το κοιτάξω. Λίγο ακόμα και θα του σκίζοταν τα μάγουλα.

 "Ω σας παρακαλώ, αφήστε τις γελοιότητες. Μπορείτε να με αποκαλείτε Μάικλ. Απλώς Μάικλ."


 Πήγα να ανοίξω το στόμα αλλά... θεέ μου, αν το άνοιγα θα άκουγε πως κάλπαζε η καρδιά μου. Μα τι στο καλό συνέβαινε?

 "Μου επιτρέπετε να περάσω μέσα?"

 "Φυσικά."
 
 Απάντησα αυθόρμητα. Μα τι έκανα, είχα έναν ιερέα εκεί μέσα! Αν έμπαινε τώρα....

 "Δηλαδή...εννοώ..."

 Στάθηκα στον δρόμο του όπως πήγε να περάσει. Με κοίταξε περίεργα. Πάγωσα επειδή το βλέμα του συνέχισε να είναι ζωηρά διαπεραστικό αν και απορημένο. Ήταν λες και μου επέβαλε τις κινήσεις μου. 


 "Ξέρετε, Με-...Μάικλ, μόλις έφτασα και το μέρος είναι ένα αχούρι και...εμ...δεν είναι αντάξιο μιας τέτοιας επίσκεψης."


 "Μην ανυσηχείτε, αγαπητή μου, είμαι τόσο κουρασμένος που θα έμενα και σε στάβλο!" Γέλασε. Γέλασα και γω. Αλλά μέσα μου έκλαιγα, γιατί ήθελε να μείνει κιόλας! Εμ γινόμουν ρεζίλι, εμ είχα και τον Ιερέα αναίσθητο στην ντουλάπα μου. Αν ξύπναγε? Αν άνοιγε ο Πρίγκιπας την ντουλάπα?

 
 Νομίζω πως άκουσα κάτι από μέσα... αχ, στο όνομα του Βασιλιά, μακάρι να είναι κάνα ποντίκι....