-Η Τελετή στο Πατριαρχείο-

Η τελετή προετοιμαζόταν πυρετωδώς τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, πράγμα λογικό αν σκεφτούμε πως το συγκεκριμένο γεγονός γιορτάζεται κάθε 6 χρόνια. Δεν έπρεπε να λείπει καμία μεγαλοπρέπεια, αντιθέτως έπρεπε όλα να είναι στην εντέλεια, μια και μιλάμε για μια από τις σημαντικότερες -ίσως και την πιο σημαντική- γιορτή στο Λάιτσαιρ.
Η αποφοίτηση -ή μάλλον η χειροτόνηση των μαθητών της Ιερατικής Σχολής δεν θεωρούταν κάτι το απλό και καθημερινό, που αν και συμβαίνει σπάνια...απλά συμβαίνει... Αλλά είναι κάτι που οι άνθρωποι προσμένουν με ανυπομονησία και θέρμη. Πρώτον γιατί είναι πολύ θρησκευόμενοι, δεύτερον γιατί οι ιερείς σπανίζουν και τρίτον γιατί οι δυνάμεις τους είναι μοναδικές στον κόσμο.
Εκεί λοιπόν ήμουν και εγώ... Περίμενα με ανυπομονησία το άνοιγμα των Πυλών του Πατριαρχείου για να ξεκινήσει η γιορτή, μια από τις λίγες που έβλεπε η έδρα της Εκκλησίας του Βασιλείου... Λογικό βέβαια αν σκεφτούμε ότι αποτελεί έναν χώρο ιερό, έναν χώρο κατάνυξης και περισυλλογής, που όπως και να το κάνουμε τέτοιες κοσμικότητες δεν είναι πρέπουσες.
Σκεφτόμουν... καθόμουν στο πλατύσκαλο του Πατριαρχείου και σκεφτόμουν.. όλα όσα έμαθα και διδάχτηκα. Ήθελα να νοιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου. Σίγουρος ότι είμαι ένας άξιος Ιερέας. Πιστεύω στον Βάλαφαρ; Και βέβαια πιστεύω... Εννοώ πως είναι ένας καλός θεός. Μίλησε για αγάπη, ισότητα και φιλευσπλαχνία, όχι σαν τους άκαρδους θεούς των πλασμάτων..Εκείνος άλλωστε μου έδωσε το δώρο του. Αυτός μου έδωσε το θαύμα...

Η Άννι επέμενε να μην πάρω τον αυλό μαζί. Και είχε δίκιο. Πολλές φορές όταν βαριόμουνα άρχιζα να παίζω ασυναίσθητα, χαζές μελωδίες που γέμιζαν την ώρα μου. Και ήταν σίγουρο ότι θα βαριόμουν στην τελετή. Κυρίως επειδή για μένα ήταν μια αγγαρεία. Πήγαινα για να αποφύγω τις φωνές τις Άννι. Και έπειτα επειδή ήξερα πως ήταν ψέματα. Η Νόνα μου είχε ξεκαθαρίσει πως ο μόνος στους κόσμους που άξιζε την λατρεία μου ήταν ο Βασιλιάς. Ήξερα πως υπήρχε και Βασίλισσα αλλά η Νόνα ήταν ταγμένη σε εκείνον.
Εμένα φυσικά δεν με αφορούσαν τα πολιτικά ακόμη. Η δική μου χειροτόνηση, βλέπετε, δεν είχε γίνει. Έπρεπε να περιμένω ακόμα ένα φεγγάρι. Τότε θα επέστρεφα στον κόσμο μου όπου θα γινόταν μια τελετή για εμένα και όλα τα νεραιδοπαίδια της γενιάς μου. Και μετά...μετά θα ήμουν ελεύθερη. Χρόνια ονειρευόμουν εκείνη τη στιγμή. Όχι άλλες φωνές, όχι άλλες αγγαρείες...θα την έβγαζα στο δάσος όλη μέρα και όλη νύχτα.
Αυτά σκεφτόμουν και δεν πρόσεξα καν τον νεαρό που καθόταν στο πλατύσκαλο, και σύντομα βρέθηκε από κάτω μου καθώς τον πήρα σβάρνα.

"Συγχώρεσε με τέκνο μου... Δεν ήθελα να μπω στο δρόμο σου..."
Είπα στο κορίτσι που μόλις είχε σκοντάψει πάνω μου και αμέσως έσκυψα το κεφάλι, πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα ώστε να κολλήσω στη μεγάλη και κρύα κολόνα που στήριζε την μικρή σκεπή του πρόναου...  Αν και η θρησκεία δεν είχε κάτι ενάντια στη γυναίκα, όπως κάποιες άλλες αιρέσεις, δεν θεωρείται πρέπον να κοιτάζει ένας Ιερέας μια γυναίκα κατάματα.

"Έ..." σιγοψιθύρισα. Το ράσο και η αποστροφή ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι ήταν ένας από τους νεαρούς
που περίμεναν να χειροτονηθούν. Η Νόνα μου είχε πει επανειλημμένα πως οι ιερείς είχαν καταστροφικές δυνάμεις για κάθε πλάσμα και να κρατήσω απόσταση.
Μάζεψα τα μαλλιά μου, που ήταν πολύ μακριά για να ανήκουν σε χωριατόπουλο, και συγκεντρώθηκα στο να χαμογελάσω όσο πιο φυσικά γινόταν.
"Δεν πειράζει, θα έπρεπε να προσέχω που πηγαίνω ούτως ή άλλως."
Γύρισα κάπως απότομα και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες με γρήγορο βήμα. Καλύτερα να απομακρυνόμουν όσο γινόταν.

Και ετσι το κοριτσι προχωρησε μακρυα... "Ωρα να ετοιμαστω" σκεφτηκα και σηκωθηκα ορθιος... Σκουπισα λιγο τα επισημα τελετουργικα μου ρασα, για τα οποια μαλιστα ημουν και ιδιαιτερα περηφανος, φορεσα το λευκο καπελο με την εικονα τησ Ιερης Βελωνας και κινηθηκα προσ το εσωτερικο του ναου... Μονο το κοριτσι ηταν μεσα καθισμενο σε ενα απο τα πισινα ξυλινα καθισματα... Μπορει να ηταν ησυχα τωρα αλλα σε λιγο θα γινοταν χαλασμος... Προχωρισα στον αμβωνα και επειτα πισω στο ιερο ελπιζοντασ να βρω κανεναν απο τουσ φιλουσ μου για να περασει η ωρα... Ισως και για να προσευχηθω.

Όπως το είχα φανταστεί ήταν αφόρητα βαρετά και ζεστά. Μου έλειπε η δροσιά του ποταμού. Έβγαλα τις μπότες μου και κάθισα οκλαδόν. Αν με έβλεπε τώρα η Άννι θα έμενε στον τόπο, μα εκείνη θα ερχόταν αργότερα. Πρόσεξα τις μπούκλες που χάιδευαν το στομάχι μου. Τα λυτά μαλλιά θεωρείτο προκλητικά. Ας τα πλέξω, σκέφτηκα. Και άρχισα να το κάνω για να περάσει η ώρα.

Ετσι λοιπον προσευχηθηκα μια και αρχικα δεν ηταν κανεις εκει και επειτα, καθως περνουσε η ωρα, αρχισαν να φαινονται οι πρωτοι Ιερεις καθως και ο κοσμος που συνερρεε κατα εκατονταδες απο την πολη μασ αλλα και απο αλλες πολεις. Ηταν πια ωρα... Σηκωθηκα, βγηκα απο το Ιερο και σταθηκα διπλα απο τουσ συμμαθητες μου σε μια οριζοντια γραμμη πισω απο τον αμβωνα.Ήταν τόσο μεγαλοπρεπές όσο έπρεπε. Ο τεράστιος πολυέλαιος με τα χίλια κεριά έλαμπε δυνατά, το λευκό πάτωμα με τα μαύρα και κόκκινα ψιφιδωτά έλαμπε, ενώ τα τρία ανώτερα διαζώματα ήταν
στολισμένα στο εξωτερικό τους με γιρλάντες από κόκκινα τριαντάφυλλα. Μπροστά από τον άμβωνα ήταν έτοιμος να μιλήσει η Αγιότητα του ο Πατριάρχης, ενώ ακόμα πιο μπροστά υπήρχε μια προστατευτική φάλαγγα από
μια εικοσαριά Παλλαδίνους με τις γυαλιστερές ασπίδες τους από αστραφτερό ασήμι που κοίταζαν καχύποπτα τον όχλο.

Άρχισα να παίζω το γνωστό παιχνίδι μου: ξετρύπωμα των φρουρών. Έπρεπε να είμαι διακριτική γιατί μπορεί να κινούσα υποψίες.
Είχα παρακολουθήσει τη γιορτή αυτή άλλες δύο φορές και η τελευταία είχε περάσει πολύ γρήγορα με αυτό το παιχνιδάκι. Να! Ένας ήταν στα διαζώματα.
Φορούσαν χρώματα όμοια με του τοίχου. Η Νόνα έλεγε πως οι Χαμελέωντες είχαν δέρμα ικανό να αλλάζει έτσι. Οι ιερείς ήξεραν βέβαια για τον κόσμο μου,
αλλά μόνο μέσα από τα λόγια των Αγγέλων -που δεν ήταν και οι πιο αντικειμενικοί. Δεν είχα δει ποτέ Άγγελο και η Νόνα έλεγε πως ήταν τόσο σπάνιοι
όσο και οι ιερείς τους. Έβαλα βιαστικά τα μποτάκια μου και κάθισα καλά, ισιώνοντας τη φούστα μου. Η γιορτή άρχιζε, το ίδιο και το σπρώξιμο. Λες και αν
περνούσαν στην πρώτη σειρά θα άλλαζε κάτι, αφού ούτως ή άλλως οι φρουροί έκλειναν τον χώρο. Τους άφηνα να περνάνε. Καλύτερο απ'το να με ποδοπατήσουνε για μια
χαζογιορτή.

Ο λογος του Πατριαρχη ηταν πραγματικα συγκινητικος. Μιλησε για τα προβληματα τισ εποχησ, τισ δυσκολιεσ και τα βασανα, αλλα και την ελπιδα πως με τη δυναμη του Θεου-Αυτοκρατορα Βαλαφαρ η φυλη των ανθρωπων θα ξεπερασει καθε εμποδιο. Ο οχλοσ που χρειαζοταν να του θυμιζουν πωσ εχει καποιον στο πλευρο του, ειχε γινει ιδιαιτερα ευσυγκινητος με πολλουσ να εχουν ξεσπασει σε ληγμους. Αλλα τωρα ειχε ερθει η ωρα για το κυριο γεγονος τησ βραδιας...

Η Τελετη Ιασης αποτελουσε ενα απο τα σημαντικοτερα μυστηρια της Εκλησσιας. Και σε αυτην την αποφοιτηση, αν και δεν συμβαινει συχνα, το μυστηριο δεν θα τελουταν ουτε απο εναν ουτε απο δυο αλλα απο δεκα διαφορετικους Ιερεις. Αν και σαν μυστηριο δεν αποτελει κατι το ιδιαιτερο, απο την αποψη πωσ καποιοσ μπορει να το παρακολουθησει σε καθε εκλησσια καθε Κυριακη πρωι,δεν επαυε να ειναι κατι το θαυματουργο. Και βεβαια οσοι περισσοτεροι Ιερεις τοσο μεγαλυτερη λαμψη του προσδιδοταν. " Αφηστε τουσ αδελφουσ που υποφερουν να ερθουν κοντα μασ" ειπε ο Πατριαρχης και σηκωνοντας τα χερια ψηλα. Και αμεσως το πληθος ησυχασε και οι Παλαδινοι ανοιξαν δρομο για να περναει ενας καθε φορα σε καθε μια απο τισ δεκα σκαλιτσεσ που οδηγουσαν στο υπερυψωμενο μεροσ του ιερου, ενω οι πιστοι αρχισαν να δημιουργουν δεκα διαφορετικες γραμμες. Λεπροι, τραυματισμενοι, τυφλοι , ολοι στη φραμμη ετοιμη να δεχθουν το Θαυμα. Καθως καθομουν με τα μανικια μπλεγμενα και παρακολουθουσα τα τεκτενομενα χαμογελασα... " Για αυτο πιστευω σε Εσε " σκεφτηκα. " Δεν κρατας το θειο δωρο για τον ευτο σου αλλα το χαριεισ απλοχερα στους πιστουσ Σου"...

Το στριμωξίδι όλο και χειροτέρευε. Αναστέναξα βουβά. Μια κυρία δίπλα μου έμπηξε τον αγκώνα της στη μέση μου. Θα την είχα κλωτσήσει αν δεν είχα προσέξει την
Άννι που καθόταν στο πίσω μέρος της σειράς με το στόμα να χάσκει. Η Άννι με είχε φροντίσει καλά και την αγαπούσα πολύ, δεν την συμπάθησα όμως ποτέ. Φυσικά δεν ξέρω
αν συνηθίζεται να συμπαθεί κανείς τη μητέρα του -έστω και θετή. Πήγα να ανοίξω δρόμο προς το μέρος της, όμως η χοντρή κυρία με ξανάσπρωξε και ξαφνικά έφτασε στα ρουθούνια
μου μια δυσοσμία και με έσπρωχναν και ήμουν στην ουρά. Μέχρι να συνειδιτοποιήσω τι γινόταν και να αντιδράσω, είχα φτάσει μπροστά στους ιερείς που με κοίταγαν καλά-καλά. Εγώ
ήμουν μια ροδαλή κοπελίτσα ανάμεσα στους αρρώστους, με μόνο παράπτωμα τα μακριά μαλλιά μου.

Και ενω στεκομουν σκεπτικος αλλα και ανυπομονος να ευλογησω τουσ πρωτουσ μου πιστουσ. Προσεξα οτι το κοριτσι που ειχε πεσει πανω μου ητνα πρωτο στη γραμμη. " Κακομοιρη'' σκεφτηκα " μα ειναι τοσο νεα...". Και μετα απο αυτο το συλλογισμο μου αναστεναξα, εβγαλα απο την τσεπη μου μια ασημενια βελωνα και εκανα ,οσο πιο προσχαρα μπορουσα, νοημα στο κοριτσι να περασει... που,βεβαια, με το που το ειδαν οι Παλαδινοι , μαλλον λιγο αγαρμπα, την εσπρωξαν με το ζορι ... Ετσι μεσα σε λιγα δευτερολοεπετα ηταν μπροστα μου. " Γεια σου και παλι τεκνο μου. Ευλογημενο το ονομα του Θεου-Αυτοκρατορα. Πες μου τι σε βασανιζει..."

Μέσα στον πανικό μου δεν τον αναγνώρισα στην αρχή.
"Εγώ..." ψέλλισα. Μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπά μεσ'το κεφάλι μου. Οι παλάμες μου σχεδόν έσταζα. Έβλεπα την απογοήτευση στο βλέμμα της Νόνα, άκουγα το επικριτικό γελάκι του Τόμας και τις φωνές της Άννι. Τι να έλεγα!;

"Πες τι σε βασανίζει...είναι αρρώστια ή τραύμα ή μήπως κάτι άλλο..."
Καθώς την παρατηρούσα όλο και περισσότερο μου φαινόταν πως κάτι το ύποπτο έτρεχε μ'αυτό το κορίτσι... Τα μαλλιά της ήταν μακριά και σγουρά, κάτι που δεν έβλεπες συχνά παρά μόνο σε
αριστοκράτες... Και μάτια γαλανά σαν την θάλασσα, αλλά με μικρά μικρά στοιχεία μέσα στο χρώμα τους που τα έκαναν να φαίνονται σαν να είναι ο ουρανός με τα άστρα... Αλλά πολύ περισσότερο
με απασχολούσαν τα μαλλιά της...ή μάλλον αυτό που κρύβεται κάτω από αυτά...τα αυτιά της...Φαίνονταν κάπως μεγάλα αλλά ακόμα δεν ήμουν σίγουρος."Ουτως η αλλως απαγορευεται να μπαινει στην εκλησσια με τετοια κομη... Θα την ευπρεπισω και επειτα ολα θα αποκαλυφθουν..." σκεφτηκα. " Λυπαμαι αγαπητη μου, αλλα οπως ξερεις ο χωρος απαιτει συγκεκριμενη εμφανιση απο τον πιστο... Αλλα μην ανησυχεις ολα θα πανε καλα" ειπα με ενα ισχνο χαμογελο που προδιδε την δυσπιστια μου. " Απλα θα προσευχηθω και ολα θα φτιαξουν... Επειτα μπορεις να μου πεισ οτι σε απασχολει" ειπα ενω ταυτοχρονα ακουγα τα ξεφυσηματα και τη δυσαρεσκεια των υπολοιπων στην ουρα... με τουσ οι Παλαδινους να κρατουν οπωσ οπωσ το πληθος ηρεμο.

Ξεροκατάπια πάλι. Τι να του έλεγα; Ότι δεν κόβω τα μαλλιά μου για να μη φαίνονται οι αυτάρες και το σημάδι στο λαιμό; Την είχα πατήσει για τα καλά.
"Όχι...παρακαλώ..." ψιθύρισα.

Χαμογελασα και την κοιταξα "Μην φοβασε τεκνο μου... ολα καλα". Επειτα επιασα την βελωνα και εκανα το τελετουργικο... Εκανα εναν μικρο κυκλο στον αερα μπροστα απο το κοριτσι, εβγαλα το λευκο γαντι αποτ το αριστερο μου χερι και τρυπησα τον αντιχειρα ωστε να τρεξει μαια σταλα αιματος... " Ο πιστος σου προσευχεται για Ευπρεπεια!" και αμεσως μετα ακολουθησε η θαυματουργη λαμψη που σαν ξυραφι εκοψε τα μαλλια του κοριτσιου ομοιομορφα κατελεια με τισ μπουκλεσ να πεφτουν στο λευκο μαρμαρινο πατωμα αποκαλυπτοντας αυτο που φοβομουν... " Μα τους ουρανους... ειναι Πλασμα!'

Είχα αλλάξει μορφή τέσσερις φορές ως τώρα μα ούτε ο πόνος της πρώτης δεν συγκρίνονταν με αυτό.
Ήταν σαν να ήμουν ένα μικρό και αδύναμο μυρμήγκι παγιδευμένο κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό εκτεθειμένο στον ήλιο και όλη αυτή η θερμότητα να συγκεντρώνοταν στο δέρμα μου. Όμως δεν έκανε ζέστη. Το φως αυτό ήταν παγερό, λευκό και αδίστακτο. Ο πόνος ήταν οξύς και ενοχλητικός. Σαν να πάγωνα τόσο, που τελικά να καιγόμουν. Τα πρώτα εγκαύματα έκαναν έναν τσιριχτό ήχο και το δέρμα μου άφρισε.
Με ζάλισε η μυρωδιά της καμμένης σάρκας και παραπάτησα προς τα πίσω, καλύπτοντας τα μάτια μου. Έπεσα στα γόνατα μπροστά στον νεαρό Ιερέα, ανήμπορη να ξεφύγω ή να παλέψω. Ο θόρυβος και η αίσθηση του πανικού απλά με μούδιασαν περισσότερο. Πληγές άνοιξαν στο στήθος μου και πάσχιζα να μην χάσω τον έλεγχο.
Ξαφνικά ένα άλλο, ζεστό φως πλημμύρισε την αίθουσα. Αυτό δεν ήταν άσπρο, μα χρυσό, δεν ήταν τσουχτερό μα καταπραϋντικό και γλυκό σαν τα χάδια της Νόνα. Τα ουρλιαχτά μετατράπηκαν σε ένα αχνό ψιθύρισμα και τελικά κόπασαν καθώς οι πόρτες σύρθηκαν και σφράγισαν. Μέσα στον πανικό μου δεν πρόσεξα τον Άγγελο που στεκόταν αγέρωχος στη μέση της αίθουσας, ανάμεσα στο κοιμισμένο πλήθος.

Αλιμονο αν καταλαβαινα τι γινοταν... Για ποτε φωναξα, για ποτε επεσε το κοριτσι στα ποδια μου... Ολα εγιναν σε μια στιγμη. Γυρισα σαστισμενος και κοιταξα τους αλλους Ιερεις, που με κοιταγαν το ιδιο σοκαρισμενοι . Ο Πατριαρχης ηταν ο μονος που δεν μιλουσε και συνεχιζε να κοιταζει προς το πληθος... Μα πιο πληθος; ... δεν ακουω τιποτα... και γυρισα αργα το κεφαλι για να αντικρισω καταματα τον αγγελο που ειχε κοιμισει ολο τον οχλο μαζι με τους Παλαδινους... " Ιερείς προσοχη!!! " Φωναξε ο Πατριαρχης και σαν να βρηκα καπως τα λογικα μου. Αμεσως εσκυψα και γωνατισα στο ενα ποδι οπως και οι διπλανοι μου. Με το που γονατισα δεν μπορεσα παρα να νοιωσω ναυτια και ζαλαδα απο την απιστευτα εντονη μυρωδια απο την καμενη σαρκα του κοριτσιου... αν ειναι κοριτσι βεβαια, αλλα εβαλα τα δυνατα μου ωστε να μην προσβαλω τον εκλεκτο επισκεπτη μας... " Πρεσβευτη Μελχιορ... Δεν περιμεναμε την Αγιοτητα σας στην ταπεινη μας εορτη... Σε τι οφειλουμε την τεραστια τιμη; " ρωτησε ο Πατριαρχης με τρεμαμενη φωνη...

Εγώ έσκουζα ακόμα μέχρι να με πλησιάσει ο Άγγελος αρκετά ώστε να αγκαλιάσει το φως την καμμένη μου σάρκα. Ο πόνος εξαφανίστηκε με μιας. Ήμουν ευάλωτη ακόμα όμως οι πληγές έμοιαζαν να υποχωρούν. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το χέρι του εκτεταμένο προς το μέρος μου. Ήθελα να απλώσω το δικό μου αλλά έτρεμα πάρα πολύ για να το κάνω.
"Πατριάρχη, τιμή μου να βρίσκομαι στην εκλεκτή αυτή γιορτή. Δυστυχώς έπρεπε να κάνω αισθητή την παρουσία μου."
Μιλούσε στον άνθρωπο με το χέρι ακόμα εκτεταμένο προς το μέρος μου. Και γω είχα κουλουριαστεί και ευχόμουν με όλη μου τη δύναμη να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Η φωνή του όμως ήταν γλυκιά, σαν το σιρόπι που με τάιζε η Άννι όταν ήμουν μωρό, γιατί νόμιζε ότι η ώχρα του δέρματος μου ήταν από αρρώστια.
"Φαίνεται πως είχαμε μια απρόσεκτη μικρή." Ο Μελχιόρ χαμογέλασε. Ένοιωσα αρκετά προσβεβλημένη για να τον δαγκώσω αλλά φυσικά δεν τόλμησα. "Όλα καλά, όμως. Οι Νεράιδες θα το φροντίσουν."

Και πράγματι καθώς μιλούσε πρόσεξα με την άκρη του ματιού μου την ασημένια σκόνη που πλανώταν στον αέρα. Σκόνη Πλάνης. Κανείς απ'το κοινό δεν θα θυμόταν τίποτα όταν ξυπνούσαν. Ο Μελχιόρ, με το χέρι ακόμα εκτεταμένο προς εμένα γύρισε στον νεαρό Ιερέα που με αποκάλυψε.

"Αυτή ήταν μια εντυπωσιακή επίδειξη πίστης, αγόρι μου. Και γρήγορα είδες πίσω από το προσωπείο αυτού εδώ του πλάσματος. Είμαστε όλοι πολύ ευχαριστημένοι με την απόδοση σου, την επόμενη φορά όμως προσπάθησε να μην είσαι τόσο...αποκαλυπτικός."

Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο περισσότερο με έπειθε και τελικά πήρα το χέρι του και τον άφησα να με σηκώσει απαλά.

Ειχα σηκωσει το κεφαλι και κοιτουσα τον αγγελο που μου μιλησε... Ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει στη ζωη μου... Τα ματια μου ειχαν μουσκεψει καθως ενοιωθα το φως να με αγγαλιαζει και να με πλημμυριζει με μια ανυποτη χαρα και ευτυχια που δεν ειχα ξαναζησει... Ειχα ακουσει για τους αγγελους αλλα δεν ειχα δει εναν απο κοντα... Οτι ηξερα ηταν απο τις Γραφες και απο οτι μας ειχε διηγηθει ο Καρδιναλιος Σεπτιμους, ο πνευματικος μας οσο ημασταν ακομα μαθητες στη Σχολη. " Ειναι οι βοηθοι και απεσταλμενοι του Βαλαφαρ στη Γη... Οταν ο Ενας και Αληθινος Θεος εφτιαξε τον κοσμο με τους ανθρωπους εφτιαξε και αυτα τα πλασματα για να μας προσεχουν να μας καθοδηγουν ωστε ο ανθρωπος να μεινει μακρυα απο τα νυχια του Λουσιφερ που πρεσβευε οτι κακο και αισχρο " και μαλιστα θυμαμαι και εναν ακομη μυθο για αυτους... " Οταν τα Πλασματα δεν αντεξαν να βλεπουν τον ανθρωπο να προοδευει κατω απο την θεικη καθοδηγηση του Βαλαφαρ τον επιασαν ενω βρισκοταν στην ανθρωπινη μορφη του και τον εριξαν σε ενα λακκο γεματο βελωνες και τον αφησαν να βασανιζεται για επτα μερες πρωτου οι Αγγελοι καταφερουν να τον σωσουν και να τον πανε στο ουρανιο βασιλειο του. Μετα ο ανθρωπος εμεινε χωρις καθοδηγηση για τρεις αιωνες... Τους Αιωνες της Απελπισιας, γιατι οι πληγες του ηταν πολυ βαθιες για να ηγηθει και οι αγγελοι επρεπε να βρισκονταν συνεχως διπλα του για να Τον φροντιζουν". Ολα αυτα τα θυμηθηκα σε μια στιγμη και αμεσως σκουπισα τα ματια μου σηκωσα δυσταχτηκα το βλεμμα μου και απαντησα με τρεμαμενη φωνη... "Σας ευχαριστω πολυ Αγιε Καθοδηφητη Μελχιορ... "

Ο Μελχιόρ χαμογέλασε στον νεαρό. Τον παρακολουθούσα, παρατηρούσα τις εκφράσεις του προσώπου του και δεν με ένοιαζε καν αν θα γινόμουν αντιληπτή. Το φως που εξέπεμπε ήταν εκτυφλωτικό και λόγω αυτού δεν μπορούσα να βρω καμία ατέλεια πάνω του. Σίγουρα υπήρχε κάποια. Συγκεντρώθηκα πολύ.

"Έλα, Ρόμπιν. Θα σε επιστρέψω στο δάσος, όπου και ανήκεις. Όσο για τους υπόλοιπους λυπάμαι αλλά θα πρέπει να διαγράψω την ανάμνηση αυτή από το μυαλό σας για το καλό όλων μας." Ο Μελχιόρ με τράβηξε πιο κοντά στο στήθος του που ξαφνικά ήταν μαλακό και ακόμα πιο λαμπερό -αν αυτό ήταν ποτέ δυνατό. Έκλεισα τα μάτια μου λίγο πριν αρχίσουν να μεγαλώνουν τα λευκά πούπουλα στην πλάτη και τον σβέρκο του που αγκάλιασαν το πρόσωπο του και διακλαδίστικαν πάνω στις φτερούγες που άνοιξαν διάπλατα. Άνοιξε τα χέρια του και τα μάτια του σκαρφάλωσαν στην περίτεχνα στολισμένη οροφή.

"Εις το Όνομα του Βάλαφαρ, προσεύχομαι για την διασφάλιση της Σφραγίδας!"

Η φωνή του βρόντησε μέσα στα αυτιά μου και το μυαλό μου κάπως σαν να δονήθηκε. Εκτυφλωτικό φως τύφλωσε τους ιερείς... εκτός από έναν. Τον νεαρό.

"Σου αφήνω αυτή την ανάμνηση ως μάθημα για το μέλλον. Έχουμε πολλές προσδοκίες από εσένα, Μάρκους." Ψιθύρισε ο Μελχιόρ στον νεαρό πριν να κλείσει τις φτερούγες του γύρω μου και να εκτοξευτούμε στο δάσος.

Όταν ξύπνησα, η Νόνα στεκόταν από πάνω μου με το παχουλό της πρόσωπο ξινισμένο.

Ειχα μεινει εμβροντητος απο ολα αυτα μου ειχαν συμβει σημερα... Σηκωθηκα στο δυο μου ποδια και παρατηρησα το δωματιο... Ολοι κειτονταν κοιμοισμενοι στο λευκο μαραμαρο της εκλησσιας, ακομα και ο Πατριαρχης ειχε σοριαστει μπροστα απο το χρυσο αμβωνα. Ολοι οι ανθρωποι εμοιαζαν σαν ανακατεμενα κομματια παζλ που ειχε αφησει ενα μικρο παιδι ... Τι να εννοουσε ο αγγελος; Tι το ιδιαιτερο ειχα και γιατι βοηθησε αυτο το πλασμα; Μπορει να ηταν νεραιδα, οπως αργα καταλαβα, αλλα αυτο δεν δικαιολογει τετοια ειδικη μεταχειρηση... Αν και γενικα οι αγγελοι, και επομενως και οι ανθρωποι, εχουν... καλες σχεσεις με τις νεραιδες... αυτο δεν μπορει να εξηγησει αυτη τη θεικη παρεμβαση... Οι εικονα ενος λεπρου κοριτσιου που κοιμοταν ηρεμο με εβγαλε απο τις σκεψεις μου... "Η Τελετη Ιασης... πρεπει να συνεχιστει " και αμεσως σηκωσα τα μανικια, κυριολεκτικα, ωστε να φανουν οι γρατζουνιες και οι πληγες απο τις προσευχες, και ξεκινησα να ευλογω τον κοισμενο κοσμο... Εσχισα τι σαρκα κατα μηκος του αριστερου χεριου μου δημιουργοντας μια κοκκινη ουλη που εσταζε αιμα... " Ο πιστος σου προσευχεται για ιαση!" και αμεσως το φως τυλιξε το νεαρο κοριτσι, που ακομα κοιμοταν, και πηρε τις πληγες και τα ελκη του μακρια σαν να μην υπηρξαν ποτε... Χαμογελασα και προχωρισα στον επομενο...