Ανθρωπόμορφα Όπλα.

Την έσερναν με τις ώρες σε ατελείωτους, σκοτεινούς διαδρόμους. Κάποιοι θάλαμοι ήταν ανοιχτοί και μέσα από τις βαριές ξύλινες πόρτες ερχόντουσαν μυρωδίες όπως καμμένα εντόσθια, σήψη και υγρασια αλλά και πολλοί ενδιαφέροντες ήχοι όπως ατσάλινες δαγκάνες, νύχια να σκαλίζουν τους τοίχους και τσιρίδες που τρεμόπαιζαν καβάλα στο ψυχρό αεράκι του διαδρόμου. Περίμενε...αεράκι; Έξοδος. Ο αέρας έρχεται απ' έξω, σωστά;

Ή πάλι μπορεί να ήταν κόλπο. Ένα από τα απαίσια κόλπα Τους για να καταλάβουν αν είχες υποταχθεί, αν οτιδήποτε δικό σου είχε πεθάνει και έμενε μόνο το φριχτό προσωπείο της απάθειας. Ο σωματικός πόνος δεν εντυπωσίαζε κανέναν εδώ. Δεν υπήρχε μέγιστη τιμωρία και ούτε και ανάγκη να εφευρεθεί μια. Αυτός ήταν ο έβδομος όροφος του Ιδρύματος και όποιος μεταφερόταν εδώ δεν είχε πια ελπίδες να ξαναδεί το φώς της μέρας. Δεν είχε πια ελπίδες να ξαναναπνεύσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τη βρώμα του σάπιου κρέατος και της κλεισούρας. Δεν είχε πια ελπίδες.

Συνέχισαν να την κουβαλάνε δεξιά αριστερά και για κάποια δευτερόλεπτα νόμιζε ότι είδε λίγο φώς σε απόσταση. Ανέβαιναν πάνω; Αδύνατο. Η μυρωδιές έμοιαζαν πιο λεπτές, κάτι άλλαξε στο βουητό που πάντα παραμόνευε στο βάθος των αυτιών της και ένοιωσε μια αλλαγή στην θερμοκρασία. Τα μάτια της θαμπώθηκαν από την αλλαγή στον φωτισμό -που οποιοσδήποτε που δεν είχε ζήσει στον έβδομο δεν θα παρατηρούσε καν. Ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά σε μια ατσάλινη πόρτα που άνοιξε ξαφνικά με θόρυβο. Εκείνη πετάχτηκε πίσω αλλά δεν ούρλιαξε. Είχε πάψει να ουρλιάζει μετά την τρίτη φορά που ο λαιμός της ξεσκίστικε στην αναζήτηση βοήθειας που ποτέ δεν ήρθε.

Την είχαν μεταφέρει στον έβδομο όταν ήταν μόλις οκτώ χρονών και δεν θυμόταν την ζωή της πριν το Ίδρυμα. Τα τόσα χρόνια έκθεσης στα χημικά και τα βασανιστήρια την είχαν κάνει σκληρή στο δέρμα και κενή στην ψυχή. Είχε την ικανότητα να νοιώσει...απλά όπως οποιοδήποτε μέρος του οργανισμόυ δεν χρησιμοποιέιται ατροφεί, έτσι ατρόφησε και η ψυχή της. Ούτε καν ο φόβος, ούτε το άγχος, ούτε ο πανικός δεν την άγγιζαν πια. Και αυτός ήταν και ο σκοπός.


Δεν την είχαν προειδοποιήσει ότι κάποιος την παρείγγειλε. Τώρα ανέβαινε τον Ανελκυστήρα, ήταν σίγουρη γι' αυτό. Είχε ακούσει τους φρουρούς να μιλούν πολλές φορές για το εμπόριο και το πως "πακετάρονταν" τα προιόντα. Ήξερε πως θα έφευγε. Και η γνώση αυτή βούλιαξε και το τελευταίο λείψανο ελπίδας μέσα της γιατί ήξερε πως τώρα έπρεπε να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο προετοιμάζονταν απλά ολον αυτόν τον καιρό.


Ήταν ένα Ανθρωπόμορφο Όπλο και σύντομα κάποιος θα την χρησιμοποιούσε.