-Ο Έκπτωτος-

Ο Λούσιφερ δεν ήταν κατσούφης, αν και σπάνια χαμογελούσε και ακόμη σπανιότερα το εννοούσε. Καθώς κοίταζε την άπλετη ομίχλη κάτω από το καλά κρυμμένο ανάκτορο του η έκφραση στο πρόσωπο του ήταν βλοσυρή, χωρίς να είναι κακόκεφη. Και γιατί να είναι, άλλωστε? Το σχέδιο του ήταν αδιάβλητο.


Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που αποτολμούσε κάτι τέτοιο. Οι Άγγελοι ήξεραν πως μηχανευόταν διάφορα στο σκοτεινό παλάτι του αλλά ποτέ δεν έκαναν κάτι γι' αυτό. Αντίθετα με τον νεαρό -ήταν μόλις τριανταπέντε χιλιάδων ετών, όταν οι περισσότεροι Άγγελοι είχαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο στη γή- οι πρεσβύτεροι γνώριζαν πως για να υπάρχει ισορροπία πρέπει να υπάρχουν και πλάσματα σαν τον Λούσιφερ. Γιατί τι είναι το φως χωρίς το σκοτάδι?

Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που δεν τον είχαν εκτελέσει όταν έκανε το πρώτο πραξικόπημα ενάντια στον τότε ηγέτη -τον Αρχάγγελο Ιωσήφ. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ -που δημοκρατικά εκλέχτηκε διάδοχος του Ιωσήφ- κλήθηκε να πάρει την απόφαση για το μέλλον του Λούσιφερ ως πρώτη δοκιμασία. Αποφάσισε να τον εξορίσουν για πάντα από τα Ηλύσια Πεδία και να τον περιορίσουν σε μια έκταση γης στα νορβηγικά φιόρδ, όπου Μαγική Σφραγγίδα θα τον απέκλειε από τον υπόλοιπο κόσμο.

Φυσικά ο Λούσιφερ ήταν πιο καλά ενημερωμένος για τα κοσμικά γεγονότα από ότι οποιοσδήποτε ελεύθερος πολίτης. Χιλιάδες άνθρωποι δούλευαν γι' αυτόν -με πρωτοστάτες τους Δαίμονες που όμως χρησιμοποιούσε για πιο σοβαρές υποθέσεις. Δεν ήθελε να γίνει σύνδεση μεταξύ του προσώπου του και των απαίσιων αυτών τεράτων. Οι Άγγελοι τον είχαν δυσφημίσει αρκετά στους ανθρώπους -αν και αυτό θα το άλλαζε πολύ σύντομα.

Στεκόταν λοιπόν εκεί, στους προμαχώνες του ανακτόρου του και ατένιζε την σκοτεινή ομίχλη που ποτέ δεν σταματούσε να αγκαλιάζει τον πύργο του από άκρη σε άκρη. Τα γυμνά στέρνα των αγαλμάτων αντανακλούσαν ένα απόμακρο φως που διαπερνούσε μετά βίας το πηχτό γκρίζο σύννεφο γύρω του. Αυτό το φως παρατηρούσε και εκείνος.

Ο Λούσιφερ λάτρευε τις μεταφορές. Γι' αυτόν ήταν σαν οι μικρές αχτίδες φωτός να αντιπροσώπευαν τους δούλους του που κάθε μέρα του συγκέντρωναν πληροφορίες από όλον τον κόσμο, ώστε να μπορεί να σχεδιάζει την εκδίκηση του με ακρίβεια. Είχε μια τεράστια σκακιέρα -που στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά αναπαράσταση των κεντρικών πόλεων, ένας παγκόσμιος Άτλαντας ώστε να μπορεί να ελέγχει τα πιόνια του. Έπιανε ένα ολόκληρο δωμάτιο -αν και κανείς πέρα από τον ίδιο δεν την είχε δει από κοντά.


Σκεφτόταν τις κινήσεις που του έμελλαν να κάνει, βρισκόταν στην αρχή ενός λαμπρού σχεδίου. Αυτού που θα τον έβγαζε από τον βούρκο της ομίχλης πίσω στο φως, όπου άνηκε. Οι Άγγελοι ήταν φτιαγμένοι από φως. Αντίθετα με τους δαίμονες, αρρώσταιναν στο σκοτάδι.


Τα βήματα τον έβγαλαν απότομα από τις σκέψεις του και το δάκρυ που είχε προλάβει να βρέξει το κάτω βλέφαρο του στέρεψε. Τα μάτια του αποσύρθηκαν από τις μελαγχολικές ακτίνες φωτός και στράφηκαν στον μαύρο ορίζοντα μπροστά του.


"Σε περίμενα, Στέφανε."

Ο μαυροφορεμενος νεαρος ξεπροβαλε μεσα απο την ομιχλη που εφτανε μεχρι τους ψηλους προμαχονες του καστρου. Ηταν αρκετα νεος γυρω στα 25 αρκετα ψηλος με καστανα μαλλια και δυο καφε ματια που λαμπιριζαν μεσα απο την κουκουλα του.

Προχωρισε μερικα βηματα ωστε να βρεθει κοντα στον αφεντη του και σταθηκε εκει. Εβγαλε την κουκουλα και εκανε μια ελαφρια υποκλιση. Φενοταν αρκετα συνηθισμενος, αν τον εβλεπες στον δρομο δεν θα τον ξεχωριζες απο τον κοινο αγροτη ή τον αμορφωτο ζητιανο... Η μορφη του μπορει να χαρακτηριστει μονο ως κοινη ή και βαρετη ακομα... Το παρελθον του ομως ειναι μια αλλη ιστορια...

Ο Στεφαν μεγαλωσε μαζι με την οικογενεια του στο Ριβεργουεστ της Αγγλιας. Αυτη η συμπαθητικη κωμοπολη δεν αριθμει πανω απο επτα χιλιαδες κατοικους και φημιζεται  για τα ομορφα τοπια της. Παρ'ολα αυτα ο Στεφαν την γνωρισε απο μια αλλη οψη... Οταν ο Στεφαν ηταν παιδι ηταν πολυ αρρωστος. Η μανα του ηταν πορνη και τον πατερα του δεν τον γνωρισε ποτε. Ηταν βεβαιο πως θα πεθενε πριν κλεισει τα 15 και η δυστυχη μητερα  ηταν απαρηγορητη... Μια τελετη ιασης θα ελεινε το προβλημα... Αλλα ας ημαστε ρεαλιστες... Επειδη υπαρχουν ιερεις δεν σημαινει πως δεν υπαρχει και θανατος... Δεν μπορουν ολοι απλα να θεραπευτουν... Πρεπει να περιμενεις στην λιστα αναμονης για χρονια μεχρι να ερθει η σειρα σου να θεραπευτεις... Για τις ιεροδουλες ομως... δεν υπαρχει λιστα ανομονης... δεν υπαρχει θεραπεια...

Ετσι η απελπισμενη μανα επρεπε να βρει μια αλλη λυση... Δεν ειχε λεφτα για να πληρωσει γιατρους, ουτε ιερεις για να θεραπευσουν τον γιο της... Μονο ενα θαυμα θα τον εσωζε... Μαγεια...

Ετσι λοιπον αρχισε να μαζευει χορτα στο φως του φεγγαριου να φτιαχνει φιλτρα και να κανει τελετουργικους χορους... Τιποτα
Τοτε αρχισε να θυσιαζει μικρα ζωα, να τα στεγνωνει απο το αιμα τους και να φτιαχνει φυλακτα... Τιποτα
Αρχισε να τρωει ωμη σαρκα ζωων, να κακοποιει τον εαυτο της, να παρακαλαει με ολη της την καρδια να σωθει το παιδι της... Τιποτα
Ηταν απελεπισμενη... επρεπε να κανει κατι... τα χρονια περναγαν, το παιδι μεγαλωνε... ο χρονος τελειωνε...
Ετσι λοιπον αποφασισε να κανει κατι μεγαλυτερο...

Ηταν βραδυ, μια συνηθισμενη μερα του χειμωνα... Η μανα ηταν μονη με εναν απο τους συνηθισμενους πελατες της... Ηταν αποφασισμενη... ηξερε τι πρεπει να κανει... Ειχε φροντισει ωστε ο ανδρας να πιει λιγο παραπανω κρασι απο οτι συνηθως. Ετσι λοιπον αποκοιμηθηκε στο κρεβατι του σταβλου του σπιτιου της απο η ανδρες ερχονταν καθε βραδυ για να την συναντησουν... Σημερα ηταν μονο αυτος...

Ετσι την ωρα που κοιμοτανε παιρνει μια βαθεια ανασα και του μπηγει ενα μικρο μαχαιρι στον λαιμο... Δεν εβγαλε ουτε αχνα... Μονο το φεγγαρι ηταν παρων στις φρικαλεοτητες που ακολουθησαν... Με αυτην την ανθρωποθυσια η μανα ηταν σιγουρη πως θα αλλαζαν τα παραγματα... Τιποτα

Ο Στεφαν εντομεταξυ μεγαλωνε και μεγαλωνε... μεγαλωνε με αγαπη και στοργη... Αγαπουσε την μητερα του ισως ακομα περισσοτερο απο οτι εκεινει... ηταν τα παντα γι' αυτον... Κακομοιρο παιδι...

Ο καιρος περασε, οι ανθρωποι εψαχναν για τον χαμενο ανθρωπο... και εψαχναν... και εψαχναν...
Ο σκελετος του ανθρωπου βρεθηκε στην θαμμενος στην αυλη του σπιτιου του Στεφαν... Ειδαν τα κοψιματα και τα σπασμενα κοκαλα το ανοιγμενο κρανιο... Βρηκαν ακομα και το σακουλακι με την σαπισμενη καρδια κατω απο το κρεβατι του μικρου οταν εψαξαν το σπιτι...

Η γυναικα οδηγηθηκε στο Θρησκευτικο Δικαστηριο και καταδικαστηκε σε θανατο δια εξαλειψης... Η εξεδρα στηθηκε, το πληθος μαζευτικε, ολη πολη ηταν εκει και πρωτος πρωτος ο Στεφαν που παρακοόυθουσε εντρομος την μανα του να τον κοιτα κλαμμενη, ουρλιαζοντας το ονομα του και εκτοξευοντας καταρες... Ο ιερεας γυρνα το κεφαλι και τον κοιταζει... Κανει νοημα και οι φρουροι τον ανεβαζουν στην εξεδρα... " Αν ηταν στο χερι μου δεν θα εκτελουσα μονο την πορνη την μαγισσα που αποκαλεις μανα σου αλλα και εσενα παλιο μπασταρδε... Αλλα το μονο που μπορω να κανω ειναι σου προσφερω την καλυτερη θεση στην εκτελεση της  ωστε να βεβαιωθω πως θα το θυμασε για ολη σου την ζωη"...

Το παιδι παρακολόυθουσε αναυδο τον ιερα να του γυριζει την πλατη... Ο ιερεας τραβαει το σπαθι που ειχε στο ζαναρι του και το σρεφει πρωτα προς την  μητερα και επειτα προς τον ιδιο... Το πληθος παραληρουσε, ολοι φωναζαν, εβριζαν και σπροχνωνταν για να ερθουν πιο κοντα... Το αιμα κυλησε... η προσευχη ακουστηκε... και μετα τιποτα... Το μονο που ειχε απομεινει ηταν ενα βουναλακι απο σταχτη εκει που ηταν δεμενος ο κρατουμενος... Το πληθος διαλυθηκε και ολοι εφυγαν... Ολοι εκτος απο εναν... ο Στεφαν ειχε μεινει να κλαιει και να στιγγλιζει πανω απο τις σταχτες την μανας του...

Ηταν απαρηγορητος... ηθελε εκδικιση... του πηραν το μονο πραγμα που αγαπουσε και γνωριζε... Πως γινεται να της το κανουν αυτο; Στον ανθρωπο που του εδειχνε μονο καλοσυνη, αγαπη και εκανε τοσες θυσιες γι' αυτον... Δεν ειχε δει ποτε κακο απο αυτην... οποτε πως γινεται να την κατηγορουν να την βριζουν... να την σκοτωνουν...

Μηνες περασαν... Ο Στεφαν ηταν στα τελευταια του... Αν και τα προηγουμενα χρονια η αρρωστεια δεν ειχε κανει την εμφανιση της τωρα, που αρχιζει η εφηβεια, αυτος γινοταν ολο και πιο αδυναμος... Ειχε κουλουριαστει μονος του σε ενα βρωμικο σοκακι και προσπαθουσε να προστατευτει απο την βροχη... δεν ειχε πια σπιτι... Και ενω και ο ιδιος ειχε καταλαβει πως μαλλον αυτη ηταν η τελευταια μερα της ζωης του, τον πλησιαζει ενας ανδρας...

"Ακουσα την ιστορια σου Στεφανε και δεν μπορουσα παρα να ερθω να σε δω... Μπορω να σου δωσω την δυναμη να κανεις τους ανθρωπους που ευθυνονται για τον θανατο της μητερας σου να πληρωσουν... " και απλωνει το χερι προς τον Στεφαν... Ξαφνικα η βροχη σταματα... και το φως του ηλιου λουζει το παιδι... Δεν ενιωθε πια αρρωστος...ηταν θαυμα. " Ζηταω μονο την βοηθεια σου... την βοηθεια σου να αλλαξω τον κοσμο..."

Του έκανε νόημα να πλησιάσει, να σταθεί πλάι στον ίδιο στην άκρη του προμαχώνα. Έπειτα το χέρι του επέστρεψε απαλά στην κρύα, υγρή πέτρα. Αρχικά ο πύργος είχε ένα γκρι-λευκό χρώμα λόγω της πέτρας. Τώρα πια ήταν μελανός, όπως και το υπόλοιπο κτήριο. Σκοτεινός και σάπιος. Σαν τον ιδιοκτήτη του.


Περίμενε τον άντρα να πλησιάσει. Ο Λούσιφερ ήταν πολύ ψηλός, χωρίς να είναι άκομψος, πολύ αδύνατος χωρίς να είναι κοκαλιάρης και ήταν τόσο όμορφος που γινόταν άσχημος. Τα μάτια του είχαν το χρώμα του ουρανού και αν τα κοιτούσες πολύ ώρα μπορεί και να έβλεπες τα αστέρια που αργοπέθαιναν μέσα τους. Το δέρμα του ήταν χλωμό, όμως απαλό και καθαρό σαν μωρού. Είχε την προσελάνινη ομορφιά ενός αγάλματος, και μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τους Αναγεννησιακούς πίνακες -που δεν είχαν φτιαχτεί καν ακόμα.


Το πιο λαμπρό και απαίσιο συνάμα χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελο του. Στο χαμόγελο του Λούσιφερ μπορούσε κάποιος να δει όλη την αθωότητα του κόσμου. Ήταν ελπιδοφόρο, αγνό, λαμπερό, όμορφο. Αν έχετε δει ποτέ σαρκοφάγο φυτό θα έχετε προσέξει πόσο λαμπερό φύλλωμα έχει και πόσο έντονα είναι τα χρώματα του. Στον Λούσιφερ άρεσε να παρομοιάζει το στόμα του με σαρκοφάγο φυτό. Φαινόταν ελκυστικό αλλά αν πλησίαζες...


Με ελάχιστη δύναμη και περιορισμένη επιρροή, κλεισμένος στην ζοφερή φυλακή του, η εφράδια του ήταν ίσως και το μόνο που του είχε απομείνει. Δεν ήταν ιδιαίτερα καταρτισμένος, δηλαδή δεν ακουγόταν σαν τους ρήτορες στις αγορές ή τους βασιλικούς σύμβουλους. Δεν το χρειαζόταν εξ' άλλου γιατί δεν είχε να κάνει με υποκριτές ή επιστήμονες. Διαλεγόταν εξ' ολοκλήρου με άτομα χαμηλού διανοητικού επιπέδου, με αγράμματους, με όσους είχαν στρέψει την πλάτη στην κρυστάλλινη κοινωνία των Ιερέων -που ήταν βέβαια λειτουργική αλλά ευαίσθητη, αφού λειτουργούσε μόνο για τους λίγους. Και έπειτα με τους Δαίμονες, που αν και ήταν πανούργα πλάσματα ήταν αρκετά εύπιστοι.


Τα θολά του μάτια γυάλισαν λίγο καθώς ο άντρας τον πλησίασε.

"Σε περίμενα, Στέφανε." του είπε και στη φωνή του ήχησε η στοργή. "Ελπίζω ο Ασμοδαίος να σε υποδέχτηκε όπως έπρεπε."


Ο Ασμοδαίος, δαίμονας του πάθους, ήταν ένας από τους Έντεκα Πρίγκιπες. Όταν ο Λούσιφερ κυριαρχούσε στη γη θα κατέστρεφε τους Δαίμονες, που θα του ήταν άχρηστοι πλέον. Για τώρα όμως τους είχε υποσχεθεί πως θα χώριζε τη γή σε επτά βασίλεια και θα τα μοίραζε σε αυτούς ακριβοδίκαια. Ο Λούσιφερ κρατούσε τον Ασμοδαίο στον πύργο για εσωτερικές δουλειές, καθώς πρόκειται για έναν ιδιαίτερα πονηρό Δαίμονα με ευρύ δίκτυο διασυνδέσεων. Όντας ιδιοκτήτης των περισσότερων πορνείων του πλανήτη, ο Ασμοδαίος ήξερε πληροφορίες τόσο για τους ευγενείς όσο και για τους απλούς ανθρώπους. Μάθαινε τις αδυναμίες, τα πάθη, τους φόβους τους. Ο Λούσιφερ τον χρειαζόταν πολύ.


"Ελπίζω ακόμα πως είσαι έτοιμος να αναλάβεις τα καθήκοντα σου."

Ο Στεφαν προχωρισε και σταθηκε διπλα στον Λουσιφερ οπως του υπεδειξε. Κοιταξε για λιγο με την ακρη των ματιων του το κενο που απλωνοταν απο κατω. Οσες φορες και να το εβλεπε δεν μπορουσε να το συνηθισει... Ηταν σαν το απειρο να απλωνοταν μπροστα, ενιωθε τοσο μικρος και λιγος τοσο μιδαμηνος...

Το σιχαινοταν αυτο...

Γενικα, δεν απολαμβανε και παρα πολυ το καστρο του αρχοντα του. Εκτος απο τα συναισθηματα που του δημιουργουσε το ιλιγγιωδες υψος, ηταν και το αφορητο κρυο, που δεν συγκρινεται με κανεναν τροπο με την παγωνια της Αγγλιας, και οι δαιμονες με την αποκρουστικη τους εμφανιση και την ακομα αποκρουστικοτερη συμπεριφορα τους ...

Ναι,  δεν του αρεσε το καστρο... Αλλα ετρεφε απεριοριστη αγαπη και ευγνωμοσυνη για τον αφεντη του, τον Λουσιφερ και αυτο υπερνικουσε τα παντα...

"Και βεβαια αφεντη... Αναπνεω και υπαρχω για να σας υπηρετω."

...Και αυτη του την υποχρεωση στον ευεργετη του... τον δασκαλο του... τον θεο του... δεν θα την ξεχναγε ποτε.

Ο Λούσιφερ του χαμογέλασε.

"Η αφοσίωση σου με συγκινεί, Στέφανε."

Γύρισε απαλά και τον κοίταξε. Τα δάχτυλα του, μακριά, λεπτά και απαλά τυλίχτηκαν γύρω από τον ώμο του άντρα.

"Φαίνεται πως σωστά επέλεξα εσένα για τούτη την αποστολή."

Ο Στεφαν σαστισε με την κινηση του Λουσιφερ. Αν και γενικα ο αφεντης του ηταν αρκετα εκδηλωτικος, τουλαχιστον αυτο εδειχνε, δεν ειχε συνηθισει αυτου του ειδους της οικιοτητες... Αλλα ηταν και κατι ακομα που τον απασχολουσε...

Στα χρονια που ειχε περασει διπλα στον Λουσιφερ ειχε κανει πολλα πραγματα... Ειχε σκοτωσει, ληστηψει, ξελογιασει και σακατεψει... Και δεν ειναι οτι νιωθει τυψεις ή οτι λυπαται... Αλλα το να μπεις στο Πατριαρχειο και να σκοτωσεις κανεναν αλλο παρα τον Πατριαρχη τον ιδιο... Τιποτα που ειχε κανει δεν συγκρινοταν με αυτο...

Ενιωθε φοβο...αμφιβολια.

"...Δασκαλε... ειστε σιγουρος οτι... ειμαι ετοιμος... ετοιμος για κατι τετοιο;" δειχνοντας ολη την δειλια του και την ντροπη του γκρεμιζοντας με μιας το σκοτεινο παρουσιαστικο του...

Ο Στεφαν εκανε δυο βηματα πισω. Ο Λουσιφερ τον εφερνε σε ολο και δυσκολοτερη θεση...

Προσπαθησε να ηρεμησει... καθισε για λιγο ακινητος και εκλεισε τα ματια... Το παρελθον κατεκλεισε το μυαλο του... Σκεφτηκε τι ειχε κανει, τι ειχε περασει, που βρισκοταν τωρα...

"Τι φοβαμαι... περισσοτερο;" ειπε σκεπτικος...

"Να πεθανω... να πεθανω χωρις να εχω παρει εκδικηση... Αυτος ειναι ο ενας και πραγματικος μου φοβος..."

Εμεινε λιγο σιωπηλος...

"Αλλα οσο και αν φοβαμαι...δασκαλε... μην αμφιβαλεις ουτε στιγμη για μενα... Για σενα θα εδινα τα παντα... θα εκανα τα παντα"

O Λούσιφερ σήκωσε ένα ξανθό, καλοσχηματισμένο φρύδι και αναστέναξε.

 "Αυτός είναι ο δικός μου φόβος, Στέφαν. Μου είσαι πολύ πολύτιμος για να σε θυσιάσω σε κάτι ανούσιο. Εσένα..." σταμάτησε λίγο με προσποιητό δισταγμό που όμως ήταν ιδιαίτερα αληθοφανής, "...εσένα ανέθρεψα για να τους ανατρέψεις."


 Γύρισε το κεφάλι στην πυχτή ομίχλη που τους αγκάλιαζε απ' άκρη σ' άκρη. Φαινόταν σκεπτικός.


 "Πλησίασε στους προμαχώνες παιδί μου. Κοίταξε την ομίχλη και πες μου τι βλέπεις."


 Και καθώς μιλούσε, μέσα από τα μουντά σύννεφα ολοφάνερα αναδύθηκε καπνός και στάχτη.

Ο Στεφαν σταθηκε για αλλη μια φορα μπροστα στους προμαχωνες. Εσκυψε λιγο και κοιταξε γεματος περιεργεια.

"Καπνος... Αλλα απο που ερχεται;"

O Λούσιφερ γύρισε και τον κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν σταθερό, επίμονο και κενό.


 "Απ'το μυαλό σου, Στέφαν."


 Ένα ουρλιαχτό έσκισε τον αέρα και μια απαίσια μυρωδιά γέμισε τα ρουθούνια τους.

"Αααα!!!... Μα τι... τι ηταν αυτο!" ειπε ο Στεφαν πιεζοντας τα αυτια του...

Εμενε ακινητος για μια στιγμη... Ανοιξε τα ματια ορθανοιχτα και η εκφραση ηταν σαν ειχε δει τον θανατο τον ιδιο...

"Αυτη η μυρωδια... μα πως;"

Η μυρωδια απο την καμμενη σαρκα γεμισε τα ρουθουνια...

"Μητερα... ειναι η μητερα;" ειπε γονατιζοντας αναυδος στο πατωμα...

Ο Λούσιφερ συνέχιζε να τον κοιτάζει με τον ίδιο ήρεμο τρόπο.

 "Στέφανε... έλα σε μένα." Είπε, γυρίζοντας προς το μέρος του άντρα που τώρα βρισκόταν γονατιστός στο πάτωμα. Άνοιξε τα χέρια του διακριτικά και στάθηκε εκεί, με την λευκή του ρόμπα να εκπέμπει ένα χλωμό φως και να χαιδεύει απαλά το πάτωμα.

Ο Στεφαν σηκωσε το κεφαλι και κοιταξε τον Λουσιφερ. Ενα δακρυ κυλησε απο το μαγουλο του... Ηταν σαν εκεινη την νυχτα στο Ριβεργουεστ...

Ο Λουσιφερ φεγγοβολουσε σαν δεκα ηλιους, δημιουργοντας ενα αισθημα ασφαλειας και ζεστασιας στον δυσμοιρο ανδρα...

"Δασκαλε..σωσε με..." και απλωσε το χερι του...

O Λούσιφερ έμεινε ακίνητος, άπλωσε όμως και το δικό του χέρι που τώρα φέγγιζε χλωμό στο απαλό φως που έλουζε μόνο εκείνον και τον ξεχώριζε από τον απαίσιο πύργο.

 "Έλα σε μένα Στέφανε."

 Αυτή τη φορά δεν ήταν παράκληση, αλλά εντολή.

Ο Στεφαν κουλουριαστηκε στο πατωμα. Ενιωθε τους αβασταχτους πονους της αρρωστειας του να επιστρεφουν. Ανασηκωθηκε για λιγο και εβαλε το κεφαλι αναμεσα στα ποδια του. Τα ματια του ηταν ορθανοιχτα και ιδρωτας και δακρυα ετρεχαν απο την ακρη του προσωπου του. Ενιωθε οτι το κεφαλι του θα εσπαγε και οτι η καρδια θα ελιωνε... Το σοκ ηταν τετοιο που το ιδιο του το σωμα ηθελε να σταματησει να λειτουργει. Ανασηκωσε το κεφαλι... Τωρα αρχισε να τρεχει αιμα και απο την μυτη του. Εβαλε ολη του τη δυναμη και αρχισε να σερνεται προς το μερος του Λουσιφερ. Βογγουσε και κυλιοταν σαν ενα μισοψοφιο ζωο μεχρι που εφτασε μπροστα στο ποδια του Λουσιφερ... Απλωσε το χερι και εκανε να τον αγγιξει.

Με μια απότομη μεν αλλά συγκρατημένη κίνηση, ο Λούσιφερ έπιασε το χέρι του άντρα και τον τράβηξε προς το μέρος του.

 "Αυτοί που σε κατέστρεψαν το έκαναν με τις φλόγες, τέκνον μου, και με τις φλόγες θα τους καταστρέψεις."

 Και με αυτά τα λόγια άγγιξε το μέτωπο του άντρα και το δάχτυλο του άφησε ένα αναπαίσθητο σημάδι.

Ο Στεφαν ουρλιαξε απο τον πονο. Το αγγιγμα του Λουσιφερ τον εκαιγε σαν το πυρακτομενο σιδερο που μαρκαριζε τον ταυρο. Εκλεισε τα ματια και ουρλιαξε. Σηκωθηκε ορθιος και αρχισε να παραπαταει... Μετα ανοιξε τα ματια και κοιταξε γυρω του... Ολα γυρω απο τον δασκαλο του ηταν μαυρα, λες και η πετρα ειχε αρπαξει φωτια και ειχε γινει σαν καρβουνο. Κοιταξε τον Λουσιφερ γεματος απορια και τρομο...

"Τι... εκανα;"

O Λούσιφερ του χαμογέλασε.

 "Από τώρα πια είμαστε άρρηκτα συνεδεμένοι εγώ και εσύ." Του εξήγησε ο Λούσιφερ, υπομονετικά. "Τώρα πια τρέφεσαι από τη δύναμη μου όπως το κουνούπι απ'την αγελάδα."

O Στεφαν δεν μπορεσε να πιστεψει αυτο που εβλεπε... ποσο μαλλον αυτο που του ελεγε ο Λουσιφερ. Ηταν μπερδεμενος και πονουσε το κεφαλι του... Ολα αυτα που ειχαν συμβει σημερα ηταν παρα πολλα για εναν κανονικο ανθρωπο οπως αυτος... θα χρειαζοταν χρονο... χρονο για να καταλαβει... να προσαρμοστει... χρονο που μαλλον δεν ειχε στα χερια του.

Ολα ηταν συγκεχυμενα στο κεφαλι του. Παντως ενα ηταν σιγουρο... με αυτη την δυναμη θα μπορουσε επιτελους να πραγματωσει την εκδικηση που τοσο λαχταρουσε. Μια φωτια εκαιγε μεσα του, μια φωτια που ηταν ετοιμει να καταπιει τους εχθρους του... και ισως και τον ιδιο του τον εαυτο.

"Πήγαινε τώρα, Στέφανε. Χρησιμοποίησε αυτό που σε ταλάνιζε τόσα χρόνια ενάντια στον εχθρό σου... Πλήρωσε τον Πατριάρχη με το ίδιο νόμισμα."

 Και με αυτά τα λόγια ο Λούσιφερ έγνεψε και στράφηκε πάλι στο γκρίζο κενό. Και αν κάποιος τον παρατηρούσε με απόλυτη προσήλωση θα έβλεπε το μειδίαμα στην άκρη των χειλιών του και θα είχε ακούσει τον αχνό βρυχηθμό ενός τέρατος που ζούσε στην ομίχλη.