Η Καθαίρεση

Ο Πατριάρχης ήταν ύσηχος άνθρωπος. Όχι ιδιαίτερα φιλόδοξος και σίγουρα όχι κάποιος που κυνήγησε την θέση στην οποία βρισκόταν. Ίσως γι' αυτό να τον επέλεξαν οι Άγγελοι. Επειδή δεν είχε προσδοκίες ούτε από αυτούς, ούτε και από την ζωή του. Όχι πως δεν την ήθελε...απλα την αποδεχόταν όπως είναι.

Γενικά η εικόνα του ήταν θλιβερή. Λιτή με θραύσματα αξιοπρέπειας, προσεχτικά θαμμένα στις ρυτίδες και τα βαθουλώματα του ζαρωμένου του προσώπου. Του είπαν ότι μπορούσε να το κρατήσει νέο για πάντα. Δεν ήθελε.

Καθώς στεκόταν κάτω από το αμφιβόλου χρώματος φως των παραθύρων -που λειτουργούσαν σαν πρίσμα όσο ο ήλιος βρισκόταν ψηλά και σαν καθρέφτες όταν έδυε- τα μάτια του γυάλιζαν υγρά και ημιδιάφανα, αναπολούσαν τις μέρες που μπορούσε να ανεβοκατέβει το ένα εκατομμύριο σκαλιά που χώριζαν την αίθουσα τελετών από τον κοιτώνα του χωρίς να κάνει δεκαπέντε στάσεις και να λαχανιάσει στα μισά. Από την άλλη βέβαια, δεν αισθανόταν έτοιμος να παραδωθεί στον Βάλαφαρ ακόμα. Και κυρίως ανυσυχούσε για την τύχη του Πατριαρχείου μετά τον θάνατο του. Είχε ορκιστεί να υπηρετεί ως το τέλος. Δεν αισθανόταν το τέλος.


Για τις ανυσυχίες του αυτές είχε συνομιλήσει με τον ίδιο τον Βάλαφαρ, ο οποίος τον καθυσήχαζε μουρμουρίζοντας συνεχώς στο κεφάλι του.

Εκείνη την ημέρα όμως, για κάποιο λόγο, δεν τον άκουγε.

Η νυχτα ειχε πεσει για τα καλα στο Λαιτσαιρ. Ολοι ειχαν γυρισει στα σπιτια τους και οι δρομοι ηταν αδειοι και σκοτεινοι. Το μονο που ακουγες ηταν το νερο του καναλιου που διετρεχε την πολη και του νυχτοφυλακες που συζητουσαν σιχανα ενα εκαναν την περιπολια τους.

Ο Στεφαν ειχε εδω και πολυ ωρα μπει μεσα στο Πατριαρχειο αποφευγοντας με επιδεξιοτητα τους φρουρους και τα σκυλια που φυλαγαν την αυλη πισω απο τα τειχη. Δεν ηταν και ιδιαιτερα δυσκολο εδω που τα λεμε... Οι περισσοτεροι ηταν ειτε κοιμισμενοι ειτε πολυ... πολυ μεθυσμενοι. Μια φορα παραλιγο να αποκαλυφθει απο ενα σκυλι που μαλλον τον μυρισε, αλλα με το που αρχισε να γαβγιζει απο το κλουβι του ο φρουρος που στεκοταν διπλα αρχισε να το βριζει και να το χτυπαει για να το κανει να ησυχασει.

Σκαρφαλωσε σε ενα απο τα πολλα παραθυρα και το παραβιασε με ευκολια. Μολις μπηκε στο χτισμα αρχισε το κεφαλι του να βουιζει ξανα... "ΜΠΡΑΒΟ..." ειπαν οι φωνες και ο Στεφαν χαρηκε τοσο που αφησε ενα μικρο γελιο να του ξεφυγει.

"ΔΕΞΙΑ..." και ο Στεφαν υπακουσε... Μεσα σε λιγο χρονο ηταν στην καμαρα του Πατριαρχη.

Ο αδυναμος γερος κοιμοταν στο μεγαλο του κρεβατι χωρις να εχει παρει την παραμικρη ειδηση οτι ο εκτελεστης του εκοβε βολτες στο δωματιο του... Οι δυο φρουροι ηταν αναισθητοι εξω απο την πορτα και το θυμα κοιμισμενο. Ο Στεφαν αντριχιασε και ενιωσε πως ειχε πεταλουδες στο στομαχι του. Ηταν ανυπομονος και ενθουσιασμενος. Ενιωθε την εκδικηση να ειναι κοντα...

Γυρισε το κεφαλι του για μια στιγμη για να ηρεμησει. Το δωματιο του Πατριαρχη ηταν πολυ μεγαλο και πλουσιο.
"Πολλη χλιδη για ενα αχρηστο σακο απο κοκαλα " σκφτηκε προσπαθωντας να παρει το μυαλο του μακρυα απο αυτο που επροκειτο να κανει. Ηθελε να το κανει σωστα,τιποτα δεν επρεπε να παει στραβα.

Αλλα τελικα ο γερος ξυπνησε...

Ο Στεφαν ακουγωντας θορυβο γυριζει αποτομα το κεφαλι του και βλεπει την ισχνη σιλουετα του Παριαρχη να εχει σηκωθει και να τον κοιταει ηρεμα και γαληνια. Τα χρονια ειχαν καταστρεψει το σωμα του, αλλα οχι το πνευμα του. Αν και τωρα πια εμοιαζε με χαλασμενη μαριονετα ακομα μπορουσε να διεκπεραιωσει με ευκολια τις υποχρεωσεις του Πατριαρχη... που ειναι πολυ πιο πολυπλοκες απο οτι πολλοι πιστευουν.

"Τι σου εκανα τεκνο μου;" ειπε ο Πατριαρχης καταλαβαινοντας γρηγορα τους σκοπους του Στεφαν.

Ο Στεφαν εμεινε εκπληκτος απο την τροπη που ειχαν παρει τα πραγματα και πολυ περισσοτερο απο την αντιδραση του Πατριαρχη. Ξαφνικα νιωθει εναν πονο στο κεφαλι του σαν να ηταν ετοιμο να εκραγει.

"ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ... ΚΑΝΤΟ ΣΤΕΦΑΝΕ... ΚΑΝΤΟ ΤΕΚΝΟ ΜΟΥ..."

"Σκοτωσες την μητερα μου ... Σκοτωσες την μητερα μου... Σκοτωσες την μητερα μου..."
Ο Στεφαν δεν αντεχε αλλο. Το κεφαλι του γινοταν κομματια καθως το σωμα του καιγοταν απο μεσα. Τα ματια και φλεβες του ελαμπαν λες και δεν ερεε αιμα αλλα λαβα μεσα του...

Ο Πατριαρχης συνεχιζε να δειχνει ηρεμος... Δεν καταλαβαινε τι γινοταν και ουτε θα ζουσε για να μαθει... το ηξερε...
Παρ' ολα αυτα, απο τις ασυναρτησιες του Στεφαν καταλαβε σε τι αναφεροταν ο εξοργισμενος νεος...

"Δεν αρνουμε τιποτα τεκνο... Η εκκλησια εχει κανει μυριαδες εγληματα και λαθη... Πολυ εχουν αδικηθει και εχουν πεθανει... Αν πρεπει να τιμωρηθει καποιος για ολα αυτα... Αυτος ειμαι εγω... Και δεν θα φωναξω ουτε θα τρεξω... Κανε μου οτι επιθυμεις τεκνο μου...".

Βαθεια μεσα του ηθελε να πεθανει... Ηθελε επιτελους να ξεκουραστει ηταν επιτελους σειρα καποιου αλλου, καποιου νεοτερου να παρει τα ινια... Δεν εκανε ερωτησεις ουτε βασανιζε το κεφαλι του με εικασιες. Απλα αντιλαμβανοταν πληρως αυτο που εβλεπε και ενστερνιζοταν αυτο που ερχοταν... Τετοια ηταν η δυναμη του Πατριαρχη.

Ο Στεφαν ηταν νευριασμενος και μπερδεμενος... δεν ηξερε τι να κανει... αρχισε να νοιωθει αμφιβολιες...

"ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΣΤΕΦΑΝΕ... ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ..."

Και σε μια στιγμη απλασε το χερι του και μουρμουρισε κατι...Ο Πατριαρχης πηρε φωτια απο πανω μεχρι κατω... Πεθανε χωρις να βγαλει αχνα... μαλλον απο το σοκ.

Και ενω με αυτη την εκρηξη φωτιας και θανατου το σωμα του Στεφαν αρχισε να ηρεμει, εξαντλημενο στο πατωμα, θυμηθηκε πως επρεπε να φυγει γρηγορα απο εκει... Ανοιξε το παραθυρο διπλα απο το κρεβατι του Πατριαρχη.

Γυρισε το κεφαλι και κοιταξε το πτωμα που κεγοταν ακομα λιγο πιο διπλα και επειτα εγυγε...

Ο αέρας ήταν κρύος, η μυρωδιά της καμμένης σάρκας διαχέονταν σιγά σιγά σε ολόκληρο το κτίριο και παντού έξω από αυτό. Σύντομα θα τον έβρισκαν εκεί, νεκρό, στάχτη στο μαρμάρινο πάτωμα που για τόσα χρόνια περπατούσε προσφέροντας λύτρωση και αναζητώντας την δική του.

Και τελικά ποτέ δεν την βρήκε μέσα από το θάνατο, όπως νόμιζε ότι θα γίνει. Γιατί τις τελευταίες του στιγμές, καθώς καιγόταν σιωπηλά στο ίδιο του το βάθρο, συνειδητοποίησε ότι είχε θυσιαστεί για τη λύτρωση μιας ψυχής...όχι του νεαρού όμως.

Του ίδιου του Σατανά. Είχε θυσιαστεί υπηρετώντας τα σχέδια του Λούσιφερ.



"Μπράβο, γιέ μου. Τώρα, επέστρεψε σε μένα..."