To Συμβούλιο

Είχαν περάσει τρείς ώρες. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. Κανείς δεν είχε βρει τα ίχνη του φονιά και το πτώμα είχε γίνει στάχτη στο μαρμάρινο πάτωμα. Κανείς δεν το είχε μάθει ακόμα.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Χωμένη στη γωνία μεταξύ της ογδοηκοστής πρώτης και εικοστής δεύτερης ανώνυμης Οδού στα ερείπια της Παλιάς Πόλης του Λονδίνου, η παμπ "Μονόφθαλμος Σαμ" έχει, παραδόξως, πάντα κόσμο. Όλες τις εποχές, σε αδυσώπητο κρύο ή αφόρητη ζέστη, με βροχή ή με λιακάδα, τα παράθυρα της φωτίζουν το βράδυ και όλο και κάποιο βαρέλι στραγγίζει από τους μπυροκοιλιάδες που αράζουν εκεί. Ο Μονόφθαλμος Σαμ, που είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει το όνομα του, είναι ένας σωστός νοικοκύρης: "Πληρώνεις ότι σπάσεις." Λέει σε όποιον καινούργιο πατήσει πόδι στο καπηλειό του. Και αν ο πελάτης δεν τηρήσει τούτη την βουβή υπόσχεση φροντίζει ο Σαμ να μην μπορέσει να ξαναπιεί μπύρα ποτέ του.


Η βουή, ο κόσμος, η δυσοσμία και ο θόρυβος είναι αποπνικτικά. Οι μεσόκοποι άντρες -έμποροι, πολεμιστές, μισθοφόροι, εργάτες, εραστές- γκαρίζουν σαν γάιδαροι και ζέχνουν σαν γουρούνια. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει να έρχεται κόσμος. Ανάμεσα τους, ένας άντρας. Φοράει ένα απλό, λιτό παλτό και δερμάτινα γάντια. Είναι μέτριου αναστήματος και όχι ιδιαίτερα γεροδεμένος. Φαίνεται νέος, γύρω στα τριάντα. Κρατάει έναν χαρτοφύλακα σφιχτά κάτω από την μασχάλη του και πασχίζει να διασχίσει την αίθουσα για να φτάσει σε ένα τραπέζι στο βάθος της, κολλημένο στον τοίχο.

Το τραπέζι αυτό κανείς δεν το προσέχει. Κανείς ποτέ δεν το καθάρισε, μα δεν ήταν και ποτέ βρώμικο. Κανείς δεν το σέρβιρε, μα ποτέ δεν παρείγγειλε κάποιος από κει. Παρ' όλα αυτά ο νέος προχωρά αποφασιστηκά προς αυτό. Και όταν φτάνει συνειδητοποιεί πως για άλλη μια φορά έφτασε πρώτος. Ή εκείνος βιάζεται ή οι άλλοι πάντα αργούν. Κάθεται στην μια άκρη, ακουμπά τον χαρτοφύλακα του πάνω στο τραπέζι, βγάζει απο μέσα την θήκη της πένας, το μελάνι του και φαινομενικά άπυρο πάπυρο τυλιγμένο γύρω από μια μακρόστενη πέτρα στο μέγεθος ασπίδας. Απίστευτο πως χώρεσαν αυτά σε ένα μικρό, πρωτόγονο, δερμάτινο χαρτοφύλακα.


Περιμένει εκεί, καταγράφοντας τα πρώτα πρακτικά. Ημερομηνία, έτος, σκοπός, αφορμή.... Το χέρι του πιάνει. Κάνει εκπληκτικά γράμματα, ευανάγνωστα. Γράφει γρήγορα. Η κίνηση της πένας στα χέρια του μοιάζει με κάποιο είδος χορού, ελεύθερου και συγκρατημένου ταυτόχρονα...


Εντάξει, ας σοβαρευτούμε. Είναι μονάχα ο Μέτατρον, ο Γραμματέας του Εβδόμου Ουρανού.

Ο Μέτατρον σήκωσε τα μάτια του, αντικρίζοντας το πρώτο μέλος του Συμβουλίου να καταφθάνει. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν τύπος και υπογραμμός στην ώρα του. Συνήθως τον έβρισκε πρώτο πρώτο στο τραπέζι αυτό, λες και περίμενε αιώνια την ώρα της συνεδρίασης. Ήταν ψηλός, αρκετά γοητευτικός και είχε ασυνήθιστα πυκνές μαύρες μπούκλες. Φαινόταν γύρω στα σαράντα. Στην πραγματικότητα ήταν είκοσι χιλιάδων ετών. Ο Μιχαήλ χαμογέλασε στον γραφέα και πήρε την θέση του στην κεφαλή του τραπεζιού.

"Μια χαρά σε βλέπω, Μέτατρον." Ήταν ο μόνος που τον προσφωνούσε με το όνομα του. Όλοι οι άλλοι τον αποκαλούσαν Γραμματέα.

"Και γω το ίδιο, Αρχάγγελε." απάντησε ο νέος και επέστρεψε στο γραπτό του, που πάντα είχε τρόπο να γεμίσει.

Σύντομα κατέφθασαν και οι υπόλοιποι. Ο Καμαήλ, ο Άγγελος του Πολέμου, δοιηκητής της Δεύτερης και Τέταρτης Ταξιαρχίας, ο Σαμαήλ ο Τιμωρός, Ηγέτης του Πέμπτου Ουρανού, η Αναήλ η Ειρηνοποιός. Το τραπέζι άρχισε να γεμίζει. Έμεναν δύο ακόμη για να συμπληρωθεί η ομάδα και να ξεκινήσει η συνεδρίαση των Σεραφείμ με αφορμή τον φρέσκο ακόμα θάνατο του Πατριάρχη Ιονάθαν του Πέμπτου.

Ο Γαβριηλ καθοταν σκεπτικος στον θρονο του στον εβδομο ουρανο . Ο θανατος του Πατριαρχη ειχε σοκαρει τα "θεια" περισσοτερο απο οτι θα περιμενε ενας απλος ανθρωπος. Αλλα δεν ηταν τοσο το οτι πεθανι ο Πατριαρχης οσο ο τροπος με τον οποιο πεθανε. Τετοιου ειδους εκδηλωση δαιμονικων δυναμεων ειχε να γινει εδω και πολλα χρονια... αρκετες χιλιετιες για να ειμαι σαφης.

Και ενω ολοι νομιζαν πως το κακο ηταν καλα κλειδωμενο και ασφαλισμενο τελικα διαπιστωνουν πως αρχιζει και τους ξεφευγει λιγο λιγο... Ο Λουσιφερ εχει παραγινει δυνατος.

Και ενω σκεφτοταν ολα αυτα θυμηθηκε το συμβουλιο των Σεραφιμ.

"Μια αποφαση πρεπει να παρθει... Ο Παραδεισος δεν μπορει να συνεχιζει να λοξοκοιταει για χαρη ενος προδοτη". Πηδηξε απο τον ψηλο θρονο του και κατεβηκε μαλακα στο πατωμα χρησιμοποιωντας τα τεραστια λευκα φτερα του. Τα ταξιδια για τους αγγελους ηταν μια ευκολη υποθεση. Απλα τηλεμεταφερονταν εκει απο ηθελαν με μια σκεψη... Βεβαια κατι τετοιο ειναι απλο για ενα πλασμα που μπορει να στερβλωνει και να ρυθμιζει την ροη της ενεργειας. Απλα εκλεισε τα ματια και οταν τα ανοιξε ξανα βρισκοταν εξω απο την παμπ. Ηταν ενας σχετικα νεος αγγελος, περιπου δεκα χιλιαδων ετων. Ηταν ξανθος, οχι πολυ ψηλος και φορουσε ενα μαυρο μακρυ πανοφορι και καφε δερματινα γαντια. Το βλεμμα του ηταν σκληρο και ανεκφραστο, τεριαστο αν σκεφτει κανεις πως ειναι ο δικαστης των παντων. Και ενω ηταν ετοιμος να ανοιξει την πορτα παρατηρει εναν ξερακιανο γερο να περιμενει διπλα του. Φορουσε εναν απλο βρωμικο καφε μανδυα που καλυπτε το προσωπο του. Φαινοτον αρρωστος και αδυναμος σαν ενας απλος επαιτης... αλλα στην πραγματικοτητα δεν ηταν.

"Αργοπορημενος οπως παντα Αζραηλ..." ειπε ο Γαβριηλ στον γερο.

"Ο Θανοτος δεν περιμενει παιδι μου... τον περιμενουν οι αλλοι" απαντησε με μια αδυναμη φωνη.

Ο Γαβριηλ κουνησε το κεφαλι σαν να συμφωνουσε και ανοιξε την πορτα και για τους δυο τους...

Το Συμβουλιο μπορουσε να ξεκινησει επιτελους.

Όταν πια μαζεύτηκαν όλοι στο τραπέζι επικρατούσε βαβούρα. Όχι η βαβούρα του μαγαζιού γιατί αυτή δεν έφτανε στο τραπέζι εκείνο. Λες και ένα αόρατο τείχος απομόνωνε το μέρος αυτό από το υπόλοιπο μαγαζί. Ο ήχος από τους μεθυσμένους και τα τραγούδια τους έσβηνε και θα αναρωτιόταν κανείς πως γίνεται επτά άτομα να κάνουν θόρυβο που συναγωνίζεται αυτόν που κάνει ένα ολόκληρο καπηλείο. Όμως το ενεργειακό τείχος που ηχομόνωνε το τραπέζι λειτουργούσε και ως γυάλα και έτσι ο ήχος των φωνών τους αντιλαλούσε πίσω σε αυτούς.

"Ησυχία παρακαλώ." Είπε ο Μέτατρον και σηκώθηκε όρθιος για να συμματοδοτήσει την αρχή του συμβουλίου. Όλοι συνέχισαν να μιλούν, συζητώντας νέα, αναμνήσεις ή εμπλεκόμενοι σε μικρο-έριδες. Η εικόνα αυτή σίγουρα δεν ταίριαζε στις μυθικές αυτές θεότητες, πόσο μάλλον όταν αυτοί αποφάσιζαν για το μέλλον του ανθρώπινου κόσμου. Ο Μέτατρον ύψωσε λίγο την φωνή του. "Ησυχία παρακαλώ!"


"Νομίζω είπε να υσηχάσετε." Είπε ο Μιχαήλ από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού. Και δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει για να τραβήξει την προσοχή τους, καθώς όλοι σώπασαν το επόμενο λεπτό.


"Ως επίτιμος Γραμματέας του Ουράνιου Βασιλείου, ανακυρήσσω την έναρξη του ογδοηκοστού πρώτου Συμβούλιου των Σεραφείμ. Σας υπενθυμίζω ότι οι απόψεις που συζητώνται εδώ απαγορεύεται ρητά να μεταφερθούν σε τρίτους και σε περίπτωση που ο νόμος αυτός, ο υπ' αριθμόν..."


"Εντάξει φτάνει, ας αρχίσουμε πια!" διαμαρτυρήθηκε ο Σαμαήλ. Ο Μέτατρον κοίταξε τους δύο Αρχάγγελους με αβεβαιότητα. Δεν ήταν τόσο η αγένεια του Σαμαήλ που τον σάστισε γιατί εκείνος ακροβατούσε μεταξύ της πτώσης και του Παραδείσου, αλλά περισσότερο ότι ήξερε πως όλοι ανυπομονούσαν να αρχίσουν. Γιατί το γεγονός που τους έφερε κοντά δεν ήταν κάτι ασήμαντο, ήταν ο θάνατος του συνδέσμου Αγγέλων- ανθρώπων, του πιο σημαντικού ανθρώπου στην υπηρεσία τους. Και ακόμα χειρότερα, ο φόνος του. Ο προσχεδιασμένος φόνος του από κάποιον που διέθετε δυνάμεις δαίμονα.


"Να συνεχίσω?" ρώτησε διστακτικά ο γραφέας τους Αρχάγγελους.

"Οχι..." ειπε αδιαφορα ο Γαβριηλ, εχοντας σταυρωσει τα χερια του. "Ας αφησουμε την γραφειοκρατεια και ας μπουμε στο ψητο".

Επικρατησε ησυχια για λιγα δευτερολεπτα. Ολοι ειχαν γυρισει το βλεμμα τους στον Γαβριηλ περιμενοντας να αρχισει ενω ο Μετατρον αφηνωντας εναν αναστεναγμο καθισε ξανα στην θεση του.

"Ο θανατος του Πατριαρχη..." ξεκινησε " αποτελει την αφορμη για την οποια συγκαλεσαμε αυτο το συμβουλιο... Αλλα, βεβαια, δεν αποτελει τον πραγματικο λογο για τον οποιο βρισκομαστε εδω..."

Ολοι αλληλοκοιταχτηκαν και κουνησαν το κεφαλι τους.

"Η χρηση δαιμονικων τεχνικων" συνεχισε " αποτελει την πιο τρανταχτη αποδειξη της αδυναμιας του Ουρανιου Βασιλειου να περιορισει επαρκως τις δυναμεις του Εκπτωτου, που πριν απο πολλα χρονια, αποφασισαμε να μην θανατωσουμε αλλα να εξωρισουμε, ως ενδειξη φιλευσπλαχνιας σε εναν του ειδους μας..."

"Ε, να λοιπον που αυτη η φιλευσπλαχνια τελικα θα αποτελεσει την καταστροφη μας !" πεταχτηκε ο Καμαηλ διακοπτωντας τον αρχαγγελο. "Ακομα θυμαμαι την ψηφοφορια... Τεσσερις κατα τρεις υπερ... Εαν ο διαολεμενος ο Μετατρον δεν ψηφ..."

"ΗΣΥΧΙΑ!!!" φωναξε ο Γαβριηλ και χτυπησε το χερι του στο τραπεζι. " Να λοιπουν οι χαρακτηρισμοι διοικητα ! "

Ο Γαβριηλ ισιωσε το σακακι του και καθισε ξανα στην καρεκλα του. Ηταν συνηθισμενος σε τετοια ξεσπασματα ως δικαστης.

"Οπως ελεγα" συνεχισε πιο ηρεμα ο Καμαηλ "τοτε θα μπορουσαμε να τον εκτελεσουμε μαζι με τους αλλους στασιαστες και να τελειωνουμε με δαυτους.... Αλλα τωρα... τωρα ειναι πολυ αργα... Αφηναμε εναν δρακο να μεγαλωνει σε ενα κλουβι για περιστερια. Τωρα πια δεν τον χωραει ο τοπος... Οι δυναμεις του εχουν πολλαπλασιαστει υπερμετρα..."

"Θα συμφωνησω με τον Καμαηλ" ειπε ο Γαβριηλ παιρνοντας ξανα τον λογο "Ενα τοσο μεγαλο ποσο ενεργειας σε ενα τοσο ευθραστο συστημα... Δεν χρειαζεται βεβαια να σας εξηγησω πως δουλευει η εντροπια... Εμεις εφηβραμε τον ορο αλλωστε..."

"Να τον εκτελέσουμε? Ούτε στους Χερουβείμ δεν είχαμε επιβάλλει τέτοια μέτρα, πόσο μάλλον σε κάποιον ομοαίματο μας!" Διαμαρτυρήθηκε η Αναήλ.


Ο Σαμαήλ την λοξοκοίταξε. "Μα φυσικά! Εσύ δεν του εναντιώθηκες και ποτέ για να διαφωνείς. Όλο ακούς και εκφέρεις άποψη μόνο όταν σε συμφέρει."

Η κλασσική αντιπαλότητα τους άφηνε τους υπόλοιπους παντελώς αδιάφορους.

"Θα 'ναι μάλλον επειδή εγώ ξέρω να συγκρατώ το στόμα μου." του αντεπιτέθηκε η Αναήλ και ο Σαμαήλ χτύπησε την γροθιά του στο τραπέζι.


"Σας παρακαλώ, Σεραφείμ. Η συμπεριφορά αυτή είναι ανάξια της θέσης σας." Επενέβει ήρεμα ο Μιχαήλ. Ο Σαμαήλ, που είχε ήδη αρχίσει να σηκώνεται απ'την θέση του ξανακάθησε. "Προτείνω, προτού αρχίσουμε να συζητάμε, να ενημερωθούν όλοι για την κατάσταση όπως ακριβώς συνέβει από τον Γραμματέα. Τι λες, Γαβριήλ?" ρώτησε τον συνεξούσιο του.

Ολες οι αποφασεις επρεπε να βρισκουν συμφωνους τουλαχιστον εναν απο τους δυο αρχαγγελους ειδαλως δεν ειχαν ισχυ. Αν παλι και οι δυο αρχαγγελοι συμφωνουσαν σε κατι, <<ο νομος της πλειοψηφιας>> πηγαινε περιπατο και γινοταν οτι ηθελαν αυτοι. Ο Μιχαηλ στο τελευταιο συμβουλιο ειχε αντιταχθει στον Γαβριηλ. "Γι' αυτο ο Λουσιφερ συνεχιζει να βρωμιζει με την παρουσια του τον κοσμο" σκεφτοταν συχνα το Σεραφειμ καθισμενο πανω στον υπερυψωμενο θρονο του στο Ανωτατο Δικαστηριο των Ουρανων.

Ακομα ηταν νευριασμενος με τον Αρχαγγελο. Νοιωθει οτι η δικαιοσυνη δεν αποδοθηκε οπως επρεπε. " Αν αρχισουμε να μεροληπτουμε τοτε δεν μπορουμε να μιλαμε για Δικαιο... Ολοι ειναι ισοι μπροστα στο σφυρι του Δικαστη, αγγελοι, ανθρωποι ή πλασματα"... " Αλλα οχι ο Λουσιφερ..." σκεφτοταν με οργη... "Πως μπορει να με εμπαιζει ετσι!; Με πιο δικαιωμα αρνειται την δικαιοσυνη μου! Παναθεμα σε Μιχαηλ!"σκεφτοταν μονος του στο κρυσταλινο παλατι του.
"Τελικα ολοι ειναι ανοητοι... Δεν μπορουν να καταλαβουν πως με τις πραξεις τους διαφθειρουν την οικουμενη ολοκληρη..."

"Ναι... ναι " ειπε προσπαθωντας να ξεφυγει απο το παραληρημα οργης στο κεφαλι του...
"Ας μας μιλησει ο Μετατρον"...

O Γραμματέας δεν θα μπορούσε να φορέσει πιο ικανοποιημένο και αυτάρεσκο χαμόγελο. Ο Μιχαήλ κάθησε στην θέση του με το χαρακτηριστικό βλέμμα της απόλυτης γαλήνης χαραγμένο βαθιά στα καστανά του μάτια.


"Όπως οι περισσότεροι έχετε ήδη πληροφορηθεί, ο Αιδεσιμότατος Ιονάθαν ο Πέμπτος κείτεται νεκρός στο πάτωμα του προσωπικού του υσηχαστηρίου και θα ανακαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή. Το σώμα του, φυσικά, δεν θα βρεθεί ολόκληρο αφού κομμάτι του έχει μετατραπεί σε στάχτη. Οι πληγές στο σώμα του μαρτυρούν ότι πέρασε κάτι παρόμοιο με θάνατο στην πυρά, αφού τα τραύματα έμοιαζαν να προέρχονται από παρατεταμένη έκθεση σε υψηλή θερμοκρασία, φωτιά...η ενέργεια."


Όλοι κοκκάλωσαν λίγο στο σημείο αυτό. Ο Μέτατρον απόλαυσε την προσοχή του κοινού του καθώς συνέχισε.

"Και εφ' όσον δεν υπάρχει κανένας λογικός τρόπος να ήλθε σε επαφή με πυρκαγιά, έκανε αρκετό κρύο χτες στο βράδυ και δεν βρέθηκαν περαιτέρω σημάδια από ξέσπασμα κάποιας φωτιάς, καταλήγουμε στο ότι κάποιος σκόπιμα βομβάρδισε τον Πατριάρχη με ενέργεια. Λαμβάνοντας υπ' όψη, λοιπόν, ότι από όλα τα είδη μόνο το δικό μας έχει την ικανότητα διαχείρισης της ενέργειας, συμπεράινουμε ότι ο φόνος διεπράχθη από Άγγελο ή, λιγότερο πιθανά, από Χερουβείμ ή Οφελείμ. "


Ο Μέτατρον σώπασε. Όλοι, εκτός του Μιχαήλ, στράβωσαν κάπως. Προφανώς επειδή ο Γραμματέας απέφυγε να κατηγορίσει ευθέως τον Λούσιφερ. Και είχε δίκιο, επειδή όλοι τον υποπτέυονταν αλλά κανείς δεν είχε αποδείξεις. Απλά υπόνοιες και προκαταλήψεις.


"Γιατί δεν το λές? Αφού όλοι ξέρουμε ότι έτσι έγινε!" πετάχτηκε επιθετικά ο Σαμαήλ.

"Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε όμως." Επενέβη η Αναήλ.

"Αρχίσαμε πάλι τα μελοδραματικά." αντιμίλησε ο Σαμαήλ και γύρισε στους Αρχάγγελους. "Αρχάγγελε Δικαστή, εσύ από όλους θα έπρεπε να βάλεις χέρι στον προδότη!"


"Τι λόγια είναι αυτά, Σαμαήλ?" Ξανα-επεναίβει η Αναήλ. "Σοβαρέψου λίγο, και μην ρίχνεις ευθύνες στους άλλους. Ούτε και εγώ ψήφισα υπέρ της καταδίκης του Έκπτωτου, αυτό με κάνει υπεύθυνη για τον θάνατο του Πατριάρχη?"


"Προφανώς δεν τον τιμωρήσαμε αρκετά σκληρά!" Γάβγισε ο Σαμαήλ, κορυφώνοντας την ένταση.

Ησυχια επεσε στο τραπεζι των Σεραφειμ μετα τα λογια του Σαμαηλ. Ολοι φαινονταν σκεπτικοι... Αλλα περισσοτερο προβληματισμενοι και ενοχλημενοι. Ολοι εκτος απο τον Μιχαηλ που συνεχιζε να εχει το γαληνιο ζωγραφισμενο στο προσωπο του. Ακομα και ο Αζραηλ, που συνηθως αδιαφορει... για τα παντα... φαινεται καπως επηρεασμενος απο ολα αυτα με το αρρωστο και παραμορφωμενο λευκο του προσωπο να κανει μια μικρη γκριματσα κατω απο την κουκουλα που εκρυβε τα ματια του.

Ο Γαβριηλ καθοταν με κλειστα τα ματια και σταυρωμενα τα χερια προσπαθωντας να σκεφτει.

"Ας μην κοροιδευομαστε" ειπε τελικα. "Μονο ενας αγγελος που ξεφευγει απο την σφαιρα επιρροης του Συμβουλιου θα μπορουσε να κανει κατι τετοιο... αλλιως θα το γνωριζαμε πρωτοι πριν καν σκεφτει να το κανει...". " Και ο μονος αγγελος που ξεφευγει απο την επιρροη μας..." ειπε και σταματησε χαμογελοντας αχνα. Ηθελε να μπει στο ματι του Μιχαηλ τοσο πολυ που δεν τον ενοιαζε πως θα το εκανε... Ακομα και με αυτους τους φθηνους θεατρινισμους ενιωθε μια πρωτογονη... αν και παιδιαστικη ευχαριστηση...

"Ειναι ο ΛΟΥΣΙΦΕΡ... Ο ΛΟΥΣΙΦΕΡ!" και σηκωθηκε ορθιος κοιτωντας εντονα τους αλλους εξι.

"ΑΠΑΙΤΩ ΨΗΦΟ!" και χτυπησε το τραπεζι τοσο δυνατα που νομιζες οτι θα κοβοταν στη μεση.

Ολοι εμειναν συξυλοι... Το να συνεδριαζει το Συμβουλιο ειναι ενα πραγμα... αλλα το να ψηφιζει... και ιδιαιτερα για ενα τετοιο θεμα... Οι αποφασεις που θα παιρνονταν ηταν σχεδον σιγουρο οτι θα ανετρεπαν την ισορροπια του κοσμου. Το αν η νεα ταξη πραγματων που θα δημιουργουταν θα ηταν καλυτερη ή χειροτερη... αυτο δεν το ξερει κανεις.

" Ως Διοικητης της 2ης και της 3ης Ταξιαρχιας του Στρατου των Αγγελων σου δινω την αδεια να διεξαγεις ψηφοφρια."
ειπε ο Καμαηλ αφου σηκωθηκε ορθιος.

Ολοι κοιτουσαν αποσβολωμενοι καθως ιστορια γραφοταν μπροστα στα ματια τους...

"Ως η ενσαρκωση της Παντοδυναμης Οργης των Αγγελων σου δινω την αδεια να διεξαγεις ψηφοφορια." ειπε ο Σαμαηλ ακολουθωντας τον Καμαηλ.

Ολα ειχαν παρει τον δρομο τους... Ο Γαβριηλ ηξερε οτι θα επαιρνε την αδεια... Αλλα ακομα και ετσι του αρεσε να βλεπει τους αγγελους τον ενα μετα τον αλλο να τον ακολουθουν... " Τα πραγματα θα ειναι διαφορετικα αυτη την φορα..." σκεφτηκε καθως κοιτουσε αποσβολωμενος το κενο ξυλινο τραπεζι...

"Ως, το Τελος των Παντων σου δινω την αδεια..." ειπε με την αδυναμη γερικη φωνη του ο Αζραηλ...

Η Αναήλ ήταν επόμενη στην σειρά, καθώς ο Γραμματέας ψήφιζε πάντα τελευταίος. Λοξοκοίταξε τον Γαβριήλ και έπειτα τον Μιχαήλ.

"Ως Φύλακας της Ειρήνης και Ευδαιμονίας σου δίνω την άδεια μου." είπε με φωνή που πρόδιδε την αμφιβολία της.

Όλοι ήξεραν πόσο κοντά ήταν η Αναήλ στον Μιχαήλ και η σχέση τους είχε θρέψει πολλές φήμες περί ερωτικού δεσμού. Παρ' όλα αυτά, όσο και αν τον θαύμαζε εκείνη, ο Μιχαήλ ήταν ακέραιος και αψέγαστος. Οι αξίες και ο αυτοσκοπός του υπερίσχυαν οποιασδήποτε άλλης σκέψης και σίγουρα δεν είχε χώρο στο κεφάλι του για Έρωτες με είκοσι χιλιάδες χρόνια σοφίας να αποθηκεύσει.

Ο Σαμαήλ, που όντας ενεργό μέλος του Βασιλείου, γνώριζε όλες αυτές τις φήμες και στραβομουτσούνιασε εμφανέστατα όταν είδε το βλέμμα της Αναήλ προς τον Αρχάγγελο. Οι Σεραφείμ ήταν κλειστή κοινωνία. Τώρα που είχαν μείνει μόνο εφτά και μάλιστα τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους ο δεσμός τους είχε διαβλυνθεί. Τον μόλυναν οι περιστασιακές έριδες, η έντονη φημολογία και κυρίως οι βαθιές πεποιθήσεις του καθενός. Ο Σαμαήλ γινόταν πάντα κόμμα με τον Καμαήλ, ο Καμαήλ με τον Γαβριήλ, η Αναήλ με τον Μιχαήλ και ο καημένος ο Μετατρόν ακολουθούσε την πλειοψηφία. Μόνο ο Αζραήλ, όντας γηρεότατος και σοφότατος του Συμβουλίου δεν έπαιρνε προκατειλημένη θέση.


Ο Μιχαήλ αναστέναξε βουβά. Ο Λούσιφερ έπαιζε καλά το παιχνίδι του, σκέφτηκε. Ήθελε να μας χωρίσει και αυτό ακριβώς έκανε. Πρέπει όμως να μείνουμε ενωμένοι... Πως θα κάνω τον Γαβριήλ να το καταλάβει αυτό;

Ο Αρχάγγελος δεν ήταν αφελής. Γνώριζε την αποστροφή που είχε αποκτήσει ο Γαβριήλ στο πρόσωπο του αφού του αντιτάχθηκε στην τελευταία συνάντηση. Όχι επειδή ήταν εύθιχτος, φυσικά, αλλά επειδή ο Μιχαήλ τον είχε εμποδίσει να κάνει το καθήκον του: είχε ευσυνείδητα αποτρέψει την άσκηση της δικαιοσύνης. Ο Λούσιφερ, που έπρεπε να είχε εκτελεστεί ως στασιαστής, εξορίστικε απλώς. Τώρα λουζόταν τις συνέπειες της πράξης του αυτής, που όμως είχε αιτία. Την ίδια αιτία που τον απέτρεπε απ'το να εκτελέσε τον Έκπτωτο τώρα.

Ο Λούσιφερ είχε οπαδούς. Χιλιάδες οπαδούς. Όχι μόνο στο Ουράνιο Βασίλειο, αλλά κυριώς στην Γη. Με την φοβερή πειθώ και τον αψέγαστο υποκριτισμό του είχε καταφέρει να ενσωματώσει χιλιάδες ανθρώπους στο Τάγμα του, ολόκληρο σχεδόν τον Κόσμο των Δαιμόνων και πολλά Πλάσματα, στα οποία συγκαταλέγονταν και ο Έρωτας με τα Παιδιά του. Ο στρατός αυτός φυσικά δεν υπερτερούσε σε τίποτα από των Αγγέλων, μα ο Λούσιφερ δεν θα πολεμούσε αυτούς. Θα στρεφόταν πρώτα εναντίον των Πλασμάτων, για να αποδυναμώσει το Ουράνιο Βασίλειο. Και ο στρατός αυτός ήταν υπεραρκετός για να εξοντώσει Πλάσματα-τοποτηρητές, βοηθούς των Αγγέλων, όπως οι Δρυάδες ή οι Νεράιδες.


Δεν μπορούσε να αρνηθεί την ψηφοφορία όμως. Θα εμφανιζόταν ακόμα πιο προκατειλημένος από ότι ήδη πίστευαν οι άλλοι και θα έχανε τον σεβασμό και την πίστη τους. Και ήταν πολύ σημαντικό να υπάρχουν αξιοσέβαστοι ηγέτες. Έρχονται σκοτεινές εποχές, σκέφτηκε.


"Ως Αντιπρόσωπος της Συγκλήτου των Οφελείμ και Ενσάρκωση του Αγγελικού Πνεύματος, σου δίνω την άδεια να διεξάγεις ψηφοφορία."


Ο Μέτατρον έγνεψε. "Ως Φύλακας του Ούρανιου Θρόνου σου δίνω την άδεια. Μπορείτε να καταθέσετε τις προτάσεις σας." είπε, και κάθισε, παίρνοντας την πένα στο χέρι, έτοιμος να κρατήσει πρακτικά.