-Ο Νέος Πατριάρχης-

Η κηδεία του Πατριάρχη ήταν όσο μεγαλοπρεπής όσο του έπρεπε. Το κλειστό φέρετρο με τις στάχτες του έκανε την περιφορά τη πόλης πάνω στα χεριά των πιστών. Από το Πατριαρχείο, στη μεγάλη βιβλιοθήκη, στη κεντρική πλατεία και τέλος στο νεκροταφείο. Το φέρετρο του ήταν πέτρινο, όπως συνηθιζόταν για τα σημαντικά πρόσωπα, μαύρο και πένθιμο, φτιαγμένο από οψιδιανό. Όλοι οι επιφανείς του Λαιτσαιρ είχαν μαζευτεί για την τελετή της ταφής. Οι εύποροι, οι ευγενείς, οι ιερείς της πόλης.  Πολλοί περισσότεροι βέβαια ήταν αυτοί που βρισκόταν έξω από το νεκροταφείο. Ένας τεράστιος όχλος που με δυσκολία περιόριζαν οι φρουροί. Κάποια μικρο επεισόδια έγιναν άλλα η φρουρά τα αντιμετώπισε χωρίς δυσκολία επαναφέροντας την τάξη.

Ο Μητροπολίτης Σαμουηλ εκφώνησε έναν πανέμορφο επικήδειο λόγο. " Δεν ήταν άπλα ένα σύμβολο, ένας άνδρας με εξουσία και χρήματα. Ήταν ένας πατέρας. Πατέρας της δοξασμένης εκκλησίας μας. Ένας από τους λίγους πραγματικούς πιστούς του Ουράνιου Αυτοκράτορα." έλεγε και εγώ συμφώνησα σιωπηλά. "Και το σώμα γίνεται χώμα και το αίμα γίνεται λάσπη. Αμήν."

Το φέρετρο άρχισε σιγά σιγά να κατεβαίνει με τη βοήθεια ενός μικρού τροχαλία μέσα στην τρύπα. Την κάλυψαν με χώμα και κάρφωσαν μια μεγάλη ασημένια βελόνα από πάνω. Όλοι έδειχναν συγκινημένοι... Έδειχναν... Το εγώ του ανθρώπου είναι το ό,τι πιο ανίερο... Όπου υπάρχει εξουσία υπάρχουν και άνθρωποι που πολεμούν για αυτήν. Από χθες το βράδυ ακόμα έχει ξεκινήσει ο άτυπος πόλεμος της διάδοχης. Κάνεις δεν έχει καθίσει να σκεφτεί το πως πέθανε ο Πατριάρχης. Πως έγινε σκόνη. Πως κάηκε ζωντανός. Άπλα το κρατάνε κρυφό από τον κόσμο για την ώρα... Είναι δευτερεύουσας σημασίας όπως φαίνεται... Σημασία έχει το Κονκλάβιο να εκλέξει έναν νέο Πατριάρχη...

Και ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά παρατηρώ στο πλήθος ένα πρόσωπο... Το κορίτσι... Η νεράιδα ! Η κηδεία τελείωσε και δρόμοι άδειαζαν ο κόσμος έφευγε. Γυρίζει το κεφάλι και κάνει να φύγει. Αρχίζω και περπατάω....Πιο γρήγορα... Και πιο γρήγορα... Την ακολουθώ τρέχοντας... Τόσες απορίες...

Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της κηδείας αναρωτιόμουν γιατί είχα κατέβει στην πόλη ενώ μπορούσα να περάσω την ημέρα μου ξεριζώνοντας τα αγριόχορτα που ρήμαζαν τον ήδη κατεστραμμένο κήπο μου. Σίγουρα είχα καλύτερες δουλειές να κάνω -ποτέ δεν στερεύεις από δουλειές με ένα ολόκληρο δάσος να φροντίσεις- αλλά ακριβώς γι' αυτό οδηγήθηκα στην απόφαση αυτή. Δεν με ένοιαζε ο Πατριάρχης (ήμουν πολύ νέα και άπειρη για να καταλάβω πως ότι συνέβαινε στον κόσμο των Ανθρώπων είχε άμεση επίδραση στον δικό μας) απλά ήθελα να γλιτώσω από τις αγγαρείες.


Καθώς η τελετή έφτανε στο τέλος της η μάζα -στην οποία άνηκα και εγώ- άρχισε να διαλύεται. Ως τότε ένοιωθα ασφάλεια, καθώς ήμουν ένα με το πλήθος. Τώρα όμως ήμουν εκτεθειμένη και έπρεπε να απομακρυνθώ όσο πιο γρήγορα γινόταν. Κατευθύνθηκα προς τα στενά που οδηγούσαν στα περίχωρα της πόλης. Περπατούσα γρήγορα για να προλάβω τις σκιές που πρόσχαρα μου πρόσφερε ο ήλιος καθώς έδυε. Αρκεί να κρυβόμουν στο σκοτάδι...

Ίσως από ένστικτο ή απλώς κατά τύχη γύρισα να κοιτάξω πίσω μου. Και τότε τον είδα. Ήμουν σίγουρη πως ήταν αυτός. Ο Ιερέας που απήγαγα, που θεράπευσε τον Ρόμελ έτρεχε κατά πάνω μου. Με θυμόταν. Μα φυσικά και με θυμόταν, αρκεί να έβλεπε κανείς την αποφασιστικότητα στο βλέμμα του. Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω προς τα στενά, ελπίζοντας ότι θα με έχανε όταν έπεφτε τελικά ο ήλιος.

Μα που πάει; Με είδε; Κατάρες! Με είδε... Τρέχει να ξεφύγει μέσα στα σοκάκια. Δεν θα είναι δύσκολο να την βρω. Δεν υπάρχει το πλήθος να την προστατεύει. Είναι εκτεθειμένη, ευάλωτη και προσπαθεί, να κρυφτεί στις σκιές. Όμως τα σοκάκια κάπου τελειώνουν. Και τελειώνουν ακριβώς... εδώ!

Εάν είχα περισσότερο χρόνο ίσως να του ξέφευγα χωρίς δυσκολία. Αλλά και πάλι χωρίς τα στενά είχα αρκετό προβάδισμα και όταν άρχιζε το δάσος θα με έχανε για τα καλά. Ήξερα τα περίχωρα σαν την παλάμη του χεριού μου.

Ταυτόχρονα όμως μέσα από το σκοτάδι που είχε μόλις αρχίσει να απλώνεται μπροστά μου διέκρινα μια φιγούρα. Ανυποψίαστη συνέχισα να τρέχω, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο που με πλησίαζε αργά και ανησυχόντας περισσότερο για τον Ιερέα που με κυνηγούσε. Αυτό ώσπου διέκρινα την μυτερή κόγχη από ένα ατσάλινο στιλέτο και την βαλίστρα που ήταν σφιχτά δεμένη με μια δερμάτινη ζώνη στην πλάτη του. Το περπάτημα του άντρα που αντίκριζα ήταν βαρύ. Δεν χρειάστηκε να δω τις ουλές στο μάτι του ή το δόντι Λύκου που κρεμόταν γύρω από τον λαιμό του δεμένο με ένα κομμάτι δέρμα για να καταλάβω περι τίνος πρόκειται.

Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου Κυνηγό. Παρ' όλα αυτά είχε γίνει μάλλον φυσικό μας ένστικτο να τους αποφεύγουμε. Συνδυάζοντας την σκοτεινή αύρα που τύλιγε τον μυστηριώδες αυτόν άντρα με την ανάμνηση της σκισμένης κοιλιάς του Ρόμελ κατάλαβα αμέσως ότι ο Κυνηγός αυτός γνώριζε για τα Πλάσματα του Λάιτσαιρ και είχε σταλθεί εδώ για να εξοντώσει τους Λυκανθρώπους... και ότι άλλο έπαιρνε το μάτι του.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ή θα προχωρούσα και θα έπεφτα απάνω σε έναν άντρα που εξειδικευόταν στην εξολόθρευση Πλασμάτων ή θα γύρναγα πίσω και θα αναγκαζόμουν να δώσω εξηγήσεις στον περίεργο Ιερέα. Λοιπόν καλύτερα να ταπεινωθώ παρά να πεθάνω. Γύρισα προς τα πίσω τρέχοντας με την διπλάσια δύναμη από ότι πριν -γιατί τώρα έτρεχα για την ζωή μου.


Λαχανιασμένη, αποκαμωμένη γύρισα να κοιτάξω προς τα πίσω. Ο Κυνηγός κατά πάσα πιθανότητα θα καταλάβαινε σύντομα γιατί αντέδρασα έτσι ξαφνικά. Η Νόνα μου είχε πει κάποτε ότι μπορούν να μας οσμίζονται από μίλια μακριά. Τρομαγμένη, σοκαρισμένη από την ξαφνική συνάντηση συγκρούστηκα με το σκληρό στέρνο του Ιερέα. Καθώς το μάγουλο μου χτύπησε στο στήθος του με δύναμη δάγκωσα κατά λάθος τη γλώσσα μου. Μέσα στον πανικό και τον πόνο μου άρχισα να κλαίω.

Μα τι στο διάβολο; Έπεσε πάνω μου; Και κλαίει; Γιατί; Μάλλον θα μπερδευτήκατε στα σοκάκια και θα τρόμαξε...
"Μην φοβασε μικρή μου... Δεν θέλω να σε βλάψω... Απαντήσεις θέλω..."

Γαντζώθηκα πάνω στο ράσο του και άρχισα να τον ταρακουνάω.

"Θα σου πω ότι θέλεις! Απλά πάρε με από δω! Πάρε με από δώ!" ψιθύρισα με τρόμο, κοιτώντας τον με δύο τεράστια υγρά μάτια.

Πίσω από τον ώμο μου εμφανίστηκε εκείνος. Το ήξερα ότι με κοιτούσε. Οι λεπτές τρίχες στον αυχένα μου σηκώθηκαν καθώς άρχισε να βηματίζει αργά προς το μέρος μας. Ήμουν χαμένη. Ο Ιερέας θα με παρέδιδε στον Κυνηγό. Ο άντρας στάθηκε λίγα μέτρα μακριά μας, αγριοκοίταξέ πρώτα εμένα και μετά τον Ιερέα.

Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε αλλά μάλλον ο άνδρας πίσω μας την είχε αναστατώσει. Πραγματικά ήταν φοβερός. Ένα θηρίο τυλιγμένο σε έναν μαύρο χιτώνα με πανοπλία και μια τεράστια βαλλίστρα. "Μισθοφόρος" σκέφτηκα. Μπορεί να τον ενόχλησε κάπως... ή απλά να του τράβηξε την προσοχή.

"Μην φοβάσαι καλή μου." είπα και έβγαλα την βελόνα από την τσέπη μου... "Δεν θα σε πειράξει κάνεις... Άπλα ακολούθείσαι με στο ναό... όλα θα πάνε καλά... "

Και έτσι ξεκινήσαμε να απομακρυνώμαστε από τον άνδρα... Ένιωθα το βλέμμα του να μας ακολουθεί για πολλά μέτρα ακόμα... Άλλα τελικά τον χάσαμε...
Το να βλάψεις ένα Ιερέα είναι μεγάλη αμαρτία... Αλλά πολύ περισσότερο είναι μεγάλη ανοησία. Οι Ιερείς είναι αρκετά κάλοι μαχητές από μόνοι τους... αν και προτιμούν να αφήνουν τους ακολούθους τους να πολεμούν για αυτούς. Ακόμα και αν αυτός ο άνδρας κατάφερνε να με ρίξει αναίσθητο ή και να με σκοτώσει ακόμα ήξερε πως θα είχε να κάνει με έναν στρατό από παλλαδινους, Ιερείς και ιππότες που θα έρχονταν ξωπίσω του. Για να μην αναφέρω την επικήρυξη με τα πολλά μηδενικά στο όνομα του.

Όταν απομακρυνθήκαμε αρκετά έδωσα ένα σκοινί στην μικρή νεράιδα. "Δέσε τα χέρια σου σε παρακαλώ. Δεν θέλω εκπλήξεις αυτή τη φορά... Δεν ρισκάρω με τις μαγικές σου σκόνες" είπα και πέρασα ένα μαντίλι γύρω από το πρόσωπο μου σε μια προσπάθεια να προστατευτώ ακόμα περισσότερο.

Αναστατωμένη ακόμα από την συνάντηση με τον Κυνηγό δέχτηκα χωρίς αναστολή την πρόταση του Ιερέα. Ήταν ολοφάνερο στις κινήσεις μου πως δεν σκεφτόμουν καθαρά. Παρ' όλο που ήμουν αλαφιασμένη είχα το θράσος να τον αντικρίσω κατά πρόσωπο και να πω:

"Μα αν τα δέσω μόνη μου πώς θα ξέρεις ότι τα έχω δέσει καλά?" Είπα. Δεν ήμουν σίγουρη αν τα λόγια μου έβγαζαν νόημα -για την ακρίβεια δεν καταλάβαινα καν τι του έλεγα. Έριξα μια γρήγορη ματιά πίσω από τον ώμο μου αλλά ο θηρευτής μου δεν φάνηκε πουθενά. Έπειτα επέστρεψα το βλέμμα μου στο πρόσωπο του άντρα που θα έπρεπε να απεχθάνομαι -αν και αφού με "προστάτευσε" με τον τρόπο του ένοιωθα λιγότερο επιθετική απέναντι του. Όχι ότι τον εμπιστευόμουν. Οι άνθρωποι δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι.

Έπιασα τα χεριά της μικρής και τα έδεσα ο ίδιος. Δεν έχω χρόνο για ανοησίες. Όσο περισσότερο καθόμαστε έξω τόσο πιο εκτεθημενοί είμαστε. Εκτεθημενοί σε αδιάκριτα μάτια. Δεν είναι και ότι πιο φυσιολογικό ένας άνδρας με ράσο να σέρνει μια μικρή κοπέλα με ένα σκοινί στη μέση της νύχτας.

"Ακολούθησε με." επανέλαβα για τελευταία φορά και πήραμε τον δρόμο για τον Ανατολικό Ναό... Την φυγάδευσα μέσα από μια κρυφή πόρτα που οδηγούσε στο κελάρι. Καθίσαμε σε δυο καρέκλες και άναψα ενα δαυλο.

"Πες μου τα πάντα."

Στραβοκατάπια. Οι σκιές που σχημάτιζε το ημίφως στο πρόσωπο του με αποπήραν για λίγο. Χρειάστηκα κάποια λεπτά για να ξαναβρώ την ψυχραιμία μου και να τον αντικρίσω με το σθένος που θέλω να πιστεύω ότι με χαρακτηρίζει.

"Πολύ γενική ερώτηση. Τι ακριβώς θες να μάθεις?" του είπα. Δεν ήξερα τι θα έκανα παρακάτω και έπρεπε να κερδίσω λίγο χρόνο. Θα τον έπαιζα για λίγο για να τον καθυστερήσω. Σίγουρα δεν έπρεπε να μιλήσω. Έπρεπε να προστατεύσω τον κόσμο μου με κάθε κόστος...

"Για τον κόσμο σου ασφαλώς. Για τα πλάσματα, για τις νεράιδες. Τις σχέσεις σας με τους ανθρώπους, με τα άλλα πλάσματα. Για τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα, την θρησκεία σας, το πολίτικο σας σύστημα, τις επιστήμες, την κοινωνική σας οργάνωση... Για αυτούς τους σκυλανθρωπους που τρώνε τους συμπολίτες μου... Διάλεξε κάτι και άρχισε να μιλάς σε παρακαλώ... Κατά προτίμηση με το τελευταίο... Δεν το κάνω και θέμα πάντως."

Τον κοίταξα και το φρύδι μου πετάχτηκε πάνω από μόνο του.

"Γνωρίζεις βέβαια πως για να στα πω όλα αυτά θα χρειαστεί παραπάνω από μια νύχτα. Και επιπλέον..."

Σταμάτησα λίγο και το σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να προδώσω τον όρκο μου να προστατεύω τον κόσμο μας από τους ανθρώπους. Από την άλλη δεν είχα και πολλές επιλογές γιατί ο τύπος ήδη ήξερε αρκετά και μπορούσε να με αναγκάσει να μιλήσω. Τελικά δεν είχα διεξόδο όπως είχα ελπίσει. Αν τον καθυστερούσα λίγο ακόμα....

"...ότι τα μυστικά αυτά κρατήθηκαν με κόπο και θυσίες και ο λαός μου, μεταξύ άλλων, έχει ορκιστεί στους Αγγέλους να τα προστατεύει."

Ουπς, αυτό ίσως ήταν πολύ αποκαλυπτικό.

"Δηλαδή...οι άνθρωποι είναι καλύτερο να μην ξέρουν για μας. Βασικά, δεν πρέπει να μάθουν. Και εσύ ως ειρηνιστής κ' όλες τις σχετικές αηδίες θα έπρεπε να το υποστηρίζεις αυτό αντί να χώνεις τη μυτόγκα σου σε υποθέσεις που δεν σε αφορούν. Η περιέργεια σκότωσε την γάτα, αν δεν το ξέρεις."

Του μίλησα με αυθάδεια γιατί με αηδίαζε και ήθελα να τελειώνουμε με την υπόθεση. Δεν υπήρχε περίπτωση να του αποκαλύψω τα πάντα. Χωρίς τον φόβο για τον Κυνηγό είχα συνέλθει και καταλάβαινα πως μόνη μου έβαλα τα χέρια μου κ έβγαλα τα μάτια μου. Μέσα στον πανικό μου είχα υποσχεθεί κάτι που δεν μπορούσα να τηρήσω. Δεν με ένοιαζε που δεν εκπλήρωνα τις προσδοκίες του. Τι θα μου έκανε, θα με σκότωνε? Αφού οι Ιερείς είναι "ειρηνιστές".

Το κορίτσι προφανώς είχε τις αυταπάτες του... Είναι σε μια κατάσταση που δεν της επιτρέπει ούτε να βγάζει γλωσσά ούτε να κοροϊδεύει τον άνδρα που κρατάει τη ζωή της στα χεριά του.

Έχω όλη την νύχτα και παραπάνω αν χρειαστεί τεκνό μου... Πρώτου συνεχίσω όμως άσε με να σου μιλήσω λίγο για τους Ιερείς και "την ειρηνική τους φύση"... Ο κύριος ρόλος των Ιερέων είναι η διατήρηση της πίστης και η γαλουχία,η φροντίδα του ποιμνίου τους ΄ των πιστών του Βαλαφαρ. Μπορούμε να θεραπεύουμε, να προστατευουμε , να παρέχουμε έμπνευση στο λαό σε καιρούς ειρήνης  και στους πολεμιστές στο πεδίο της μάχης. Άλλα δεν είναι μόνο αυτό... Ξέρεις τον ρόλο που έπαιξαν οι Ιερείς στην επανάσταση των βοσκών; Κατάσκοποι, ιεροεξεταστες, βασανιστές... μπορεί και δολοφόνοι, αν και αυτό ούτε εγώ δεν το γνωρίζω με βεβαιότητα.

"Το πιο εύκολο για έμενα θα ήταν να στείλω στο Εξετεστηριο για ανάκριση... Δεν χρειάζεται καν να συμπληρώσω κάποιο έγγραφο ή να ζητήσω κάποια άδεια. Απλά θα ισχυριστώ ότι " πίστη σου δοκιμάζεται και ότι μια απόδειξη της εύνοιας του Βαλαφαρ στο πρόσωπο σου είναι απαραίτητη"... Άπλα θα σε βασανίζουν μέχρι να παραδεχτείς ότι είσαι άθεη... ή ότι είσαι πλάσμα... Αν με αφήσουν να επιβλεπω την ανακριση θα την κατευθύνω εγω εκει που θελω... Απλα θα σε μαστιγώνουν, θα σου βγαλουν τα νυχια και θα σε μαρκάρουν με ενα πυρωμενο σιδερο. Και οταν θα εισαι ετοιμη να πεθαίνεις εγώ θα σε θεραπεύσω... Θα σε θεραπεύσω και ξανά πάλι από την αρχή...

Ήλπιζα να την ταράξω... Ήθελα απαντήσεις εδώ και τώρα... Δεν είχα όρεξη για παιχνίδια... Το παιδί γνωρίζει πράγματα. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και είναι σίγουρο πως όλες αυτές οι γνώσεις κάπως θα φανούν χρήσιμες... Εν καιρώ...

"Καλό λοιπόν θα ήταν να ξεκινήσεις να μιλάς καλή μου... Ο χρόνος μου όπως και ο δικό σου είναι περιορισμενος... Δεν είναι καλύτερα να μιλήσεις τώρα που όλα είναι καλα; Οπως και να χει εγω θα μαθω για τα διαβολεμενα σου πλασματα! Δεν γίνεται ζωες να χανονται έτσι και οι άνθρωποι να μην γνωρίζουν τιποτα... Ειναι δικαίωμα μας να ξέρουμε ! "

Επαψα λιγο και σκεφτηκα οτι ειχε συμβεί το προηγούμενο διάστημα... Ο Πατριάρχης... Πως πέθανε;Πως...

" Ο Πατριάρχης πως κάηκε; Πως έγινε αυτό... Ο κοσμος που νομιζα οτι ηταν τοσο μικρος και περιορισμενος ξαφνικα βυθιζεται στο χαος... Επρεπε να ειστε απλοι μυθοι... Κομματι του τριτου Ευαγγελίου... Μια παραβολη... Αλλα δεν..."

Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που φαντάστηκα ότι εαν έβγαινα από το σώμα μου και με παρακολουθούσα θα εκστασιαζόμουν από την γενναιότητα και το θάρρος μου. Καθώς χανόταν στις χαοτικές του σκέψεις παρατήρησα πως ήταν το ίδιο ταραγμένος με εμένα. Δεν ξέρω τι με ώθησε στα όσα ακολούθησαν -φαντάζομαι οι απειλές του έπιασαν τόπο γιατί πραγματικά ήξερα ότι κινδύνευα. Και έτσι όσο μιλούσε άφησα τον πόνο να με κατακλήσει σιγά σιγά.


Αργά, διεξοδικά το δέρμα μου άρχισε να ασπρίζει. Καθώς περιέγραφε τα βασανιστίρια είχα στην κυριολεξία αρχίσει να πανιάζω...δεν νομίζω ότι το κατάλαβε. Νόμιζε ότι ήταν από τον φόβο μου και όντως ήταν. Αλλά αυτό ήταν ένα διαφορετικό είδος φόβου. Δεν είχα ξαναεπιτεθεί σε άνθρωπο. Δεν είχα σκοτώσει τίποτα ποτέ μου. Αλλά δεν έβλεπα και άλλη επιλογή.

"Ο Πατριάρχης πως κάηκε..." σε εκείνο το σημείο των λόγων του σταμάτησα να ακούω. Ένοιωσα τον πόνο να μου καψαλίζει τα δάκτυλα των χεριών, ένοιωσα τα αγγεία στην πλάτη μου να πάλωνται. Όπως η θάλασσα μαζεύεται πριν από τα μεγάλα κύματα, έτσι και ο πόνος υποχώρησε. Και έπειτα με μιας, από την μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκα να στέκομαι ελάχιστα εκατοστά μακριά από το πρόσωπο του, με το χέρι υψωμένο και τα μακριά μου νύχια έτοιμα να τον σκίσουν στα δύο. Άνοιξα το στόμα μου φανερώνοντας τα δόντια που τραυμάτιζαν και εμένα την ίδια καθώς τραύλιζα.


Όλα αυτά συνέβησαν σε δευτερόλεπτα. Έμεινα εκεί ακίνητη και τον κοιτούσα με τα κατάλευκα, τεράστια μάτια μου. Το είδωλο μου καθρεφτίστηκε στα δικά του. Είδα ξεκάθαρα πως έμοιαζα με κάποιου είδους τεράστιο, ανθρωπόμορφο έντομο -όπως με είχε περιγράψει. Και παρ' όλο το νεαρό της ηλικίας μου μπόρεσα να καταλάβω τι του φαινόταν τόσο περίεργο.

Δεν μπορούσα να το κάνω. Μάλλον δεν ήμουν εξ' αρχής κατάλληλη για την θέση. Το χέρι μου κατέβηκε σιωπηλά. Χωρίς να αρθρώσω κουβέντα και χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ στο να ξανα-αλλάξω υποχώρησα σιγά σιγά, κρατώντας πάντα το στόμα ανοιχτό για να μην με τρυπήσουν τα ίδια μου τα δόντια. Τι ρεζίλι. Μα φυσικά, εγώ δεν ήμουν Νεράιδα. Ήμουν και θα είμαι για πάντα Νεραιδοπαίδι. Ένα απλό Νεραιδοπαίδι.

Και τώρα;

Είχα μείνει με τα μάτια ορθάνοιχτα και το στόμα ανοιχτό... Μετά από λίγο άρχισα να κλαίω. Πετάγομαι από την καρέκλα μου και σωριάζομαι στο πάτωμα. Αρχίζω να σέρνομαι προς τη γωνιά του δωματίου προσπαθώντας να στριμωχτω ανάμεσα στα βαρέλια με το κρασί... Την κοιτούσα τρομαγμένος... Ένα τέρας... Ένα βδέλυγμα της φύσης... Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω... Τα άνοιξα ξανά και την κοίταξα... Είχε αρχίσει να ξανά παίρνει την ανθρώπινη μορφή της... Άρχισα να γελάω... Ήταν αστείο... Παραλίγο να πέθαινα... Παραλιγο να ξεκολουσε το πρόσωπο μου με τα δόντια της...

"Χα...Χα...Χαχαχαχαχαχαχαχα!" και έβηξα λίγο. Ένιωσα να τρελαίνομαι... Δεν...μπορούσα να... ΧΑΧΑΧΑΧΑ! Να σκεφτώ... Να ανασάνω...
Τη βελόνα μου... ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΒΕΛΟΝΑ ΜΟΥ! Ψάχνω νευρικά τις τσέπες μου και την τραβώ οργισμένα... Τα γέλια είχαν πάψει πια... Τώρα πια ένιωθα μόνο οργή... Οργή και φόβο... Αρχίζω να σκίζω την σάρκα μου, να τρυπιέμαι σαν τρελός... Αίμα...Χρειάζομαι κι άλλο αίμα...

Κοιτάω ξανά το κορίτσι... Ήταν ξανά σαν άνθρωπος...

"Βαλαφαρ οι πιστοί σου σε καλούν ξανά... Προσεύχομαι για... για..."

Ένιωθα το αίμα μου από τις φλέβες μου να εξατμίζεται σιγά σιγά. Ένα εκτυφλωτικό φως τύλιγε την αίθουσα καθώς μάζευα όλες μου τις δυνάμεις...

"Φύγε..." είπα και τράβηξα την βελόνα που είχα μπήξει μέσα στο χέρι μου, κρύβοντας την κάτω από τον μανδύα μου ... Σύρθηκα μέχρι την πόρτα και την ξεκλείδωσα. Το φως άρχισε να φεύγει μακριά... Πηγή κοντά της και την έλυσα...

"Να φύγεις από αυτή την πόλη... Αν σε ξανά δω εδώ να ξέρεις πως θα σε κυνηγήσω... και θα σε σκοτώσω... Έχεις δίκιο μικρή... Ίσως κάποια πράγματα εμείς οι άνθρωποι να μην πρέπει να τα ξέρουμε... Η άγνοια, αν και σιχαίνομαι που το λέω, κάποιες φορές όντως αποτελεί ευτυχία... Αυτή είναι μια απο αυτές τις φορές...Φύγε... Οι φρουροί θα είναι εδώ οπού να ναι..." ειπα και ετρεξα έξω απο το κελάρι προσπαθώντας να χαθω στις σκιές...

Πολλές ερωτήσεις θα ανεγείρονταν αν οι παλλαδινοι μου με έβλεπαν σε αυτήν την κατάσταση... Νόμιζα πως μπορούσα να το ελέγξω... Άλλα δεν... Αυτό δεν ήταν...

Οποιαδήποτε πιο έμπειρη Νεράιδα από εμένα θα είχε φύγει και θα επέστρεφε αργότερα με αρκετή Σκόνη Πλάνης για να τον κοιμήσει μια και καλή. Φυσικά εγώ ήμουν μόνο ένα τρομαγμένο κοριτσάκι τότε. Ποτέ δεν είχα νοιώσει πιο μικρή ή αβοήθητη. Προσπάθησα να γίνω άνθρωπος γρήγορα. Όμως η ταχυπαλμία, ο πανικός, ο φόβος για τα όσα θα ακολουθούσαν μου δημιούργησαν ένα τρομερό άγχος. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Μου είχε ξανασυμβεί αυτό με την Νόνα. Εκείνη ήξερε πως να το χειριστεί όμως και με είχε ηρεμήσει. Τώρα η Νόνα ήταν μίλια μακριά στην Πρωτεύουσα, συνταξιοδοτημένη και πιθανώς να είχε αγοράσει αυτή τη βίλα που πάντα μου έλεγε -με έπρηζε- ότι ήθελε.

Ήμουν μόνη μου, δεν μπορούσα να αλλάξω και σύντομα θα με έβρισκαν και θα τέλειωναν όλα. Ευχήθηκα να μπορούσα να μιλήσω αλλά όταν έχεις ένα στόμα γεμάτο μυτερές βελόνες είναι λίγο δύσκολο. Γι' αυτό και κατάφερα να αρθρώσω μονάχα μια συρτή κραυγή απελπισίας καθώς κόλλησα τον εαυτό μου στον τοίχο και περίμενα. Τι περίμενα; Δεν έχω ιδέα.

Καθώς έτρεχα στο σκοτάδι ξαφνικά σταμάτησα...

"Τι στο καλό είναι αυτές οι στριγγλιές ;". Συγκεντρώθηκα λίγο για να ακούσω καλύτερα... Ήταν το κορίτσι !
"Mα τι στον διάβολο κάνει ! Γιατί δεν φεύγεις που να πάρει ! "

Έτρεξα πίσω στο κελάρι... Το "κορίτσι" ήταν κολλημένο στον πέτρινο τοίχο διπλά απο την πορτα που οδηγουσε στο εσωτερικο της εκκλησιας... Εσκουζε και φωναζε σαν να την σφαζανε.
"Εισαι ηλιθια που να παρει;! Σκασε που πετα απο δω ! " ειπα οσο πιο σιωπηλα μπορουσα. Δεν φαινοταν να καταλαβαινε τι ελεγα... ή τι γινοταν γυρω της...

"Μα τον Βαλαφαρ! Θα 'ρθουν οι φρουροι! Βούλωσαι το! Σκάσε! Προσεύχομαι για ανάπαυση ! Ησύχασε πια! ".
Το κορίτσι άρχισε να ηρεμει... Η φωνή της χανοταν ωσπου τελικα σώπασε... Κοιμηθηκε και εγινε ξανα σαν ανθρωπος...

Δεν εχασα χρονο. Έσυρα το σωμα της κατω σε μια γωνια και πεταξα απο πανω του ενα παλιοπανο που σκεπαζε ενα καφασι με μηλα. Ακουγα τους κροτους απο τις πανοπλιες των φρουρων να δυναμωνουν...

"Τι να κανω,τι να κανω!;"

Εκλεισα την πορτα που οδηγουσε στην πολη... Καθισα λιγο με κλειστα τα ματια για να σκεφτώ...

"Αχα!" Άρπαξα ενα απο τα φλασκια με το κρασι και βγηκα στο σκοτεινο διαδρομο του υπογειου της εκκλησιας... Εβλεπα τους παλαδινους να πλησιαζουν. Εκλεισα γρηγορα την πορτα πισω μου!

Ηπια μια γερη γουλια κρασι και αρχισα το θεατρο... Τι αλλο να κανα;

"Για σας παιδια... Ηρθατε να με πατε σπιτι μου..." ειπα κανοντας τον μεθυσμενο...

"Μα τι στο... Κυριε; Κυριε ειστε καλα;" ειπε ενας απο τους στρατιωτες.

Εκανα πως ημουν στον κοσμο μου... Επρεπε να ειμαι πειστικός...

"Κυριε! "

"Ναιιιι τεκνο μου;"

"Πινατε; Μα τι λεω και βεβαια πινατε..."

"Πρεπει να βαλουμε λιγα φωτα στο κελαρι... Σκοτώθηκα για να παρω λιγο κρασι..."

"Εσεις φωναζατε ετσι;"

Παλι εκανα πως δεν ακουγα και ηπια αλλη μια γουλια κρασι...

"Εμα φτανει πια! Ειπε ενας παλαδινος και εκανε να μου παρει το φλασκι απο το χερι"

"Μη! Αν μου παρεις το κρασι... Θα σε... Θα σε αφορησω!" ειπα με πολλα "χικ" και ρεψίματα ενδιαμεσα... Ωωω το ρεζιλικι, ο εξευτελισμος. Ηθελα ο Βαλαφαρ να τελειωσει την υπαρξη μου με εναν κεραυνο απο τον ουρανο οπως στα Ευαγγελια...

"Ελατε κυριε... Θα σας συνοδεψουμε στο δωματιο σας." ειπε καπως νευριασμένα ενας απο τους ιπποτες...

"Ναι, ναι... Πηγαινετε με να κοιμηθω..."

Στηρίχθηκα ταδε για να μπορω να περπατήσω στους ώμους των δυο ανδρων που ειδα μπροστα μπροστα και καναμε να φυγουμε... Γυρναω το κεφαλι και κοιταω προς το κελαρι. Ολα πηγαν καλα... για τωρα... Ομως το τερας δεν θα κοιματε για παντα...

Οι φρουροι μου με πηγαν στο δωματιο μου... Ειχα καταφερει να κρυψω στον χιτωνα μου τα κλειδια του κελαριου αρα κανεις δεν θα μπορουσε να μπει... Εκτος βεβαια αν ζητούσε αντικλείδι απο τον επιστατη... Ας ελπισουμε πως κατι τετοιο δεν θα συμβει... "

Μπα... Ειναι αρκετα απιθανο βασικα..." ελεγα προσπαθωντας να ηρεμησω τον εαυτό μου.

Ξύπνησα ιδρωμένη και αλαφιασμένη. Ένοιωθα σαν ένα βαρύ γούνινο πάπλωμα να με πλάκωνε, να με έλιωνε στο έδαφος. Κουνήθηκα λίγο και συνειδητοποίησα ότι όντως κάτι βρισκόταν από πάνω μου. Άρχισα να χτυπίεμαι.

Λίγα λεπτά και πολύ μπλέξιμο αργότερα ελευθερώθηκα από την ζεστή μου παγίδα. Ήταν πήχτρα σκοτάδι, δεν έβλεπα τίποτα. Στραβοκατάπια και άρχισα να ψηλαφίζω γύρω γύρω για κάποιου είδους εργαλείο, κάποιο ίχνος του που είμαι, κάτι! Ξαφνικά πρόσεξα ένα ίχνος φωτός από μια κοντινή απόσταση. Σαν αχτίδες κάτω από την χαραμάδα μιας πόρτας. Σύρθηκα προς τα εκεί, πάντα ακουμπώντας το πάτωμα για σιγουριά.

Ξαφνικά άκουσα έναν ήχο από έξω. Με μιας σηκώθηκα όρθια. Τα μάτια μου ίσα που είχαν συνηθίσει το σκοτάδι. Άπλωσα το χέρι και ένοιωσα τον σκληρό τοίχο. Σιγά σιγά ακούμπησα την πλάτη μου και στάθηκα ακριβώς δίπλα στην πόρτα. Όποιος και αν έμπαινε...δεν υπήρχε περίπτωση να τον άφηνα να με κακομεταχειριστεί χωρίς μάχη. Ήμουν πολύ φοβισμένη και αγχωμένη, ήμουν όμως και αποφασισμένη να βγω από το σκοτεινό δωμάτιο που μύριζε κρασί και αποξηραμένο κρέας.

Με το που ξύπνησα έτρεξα διακριτικά κάτω στο κελάρι. Έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μην με δει κανείς. Νομίζω τα κατάφερα...
"Ελπίζω η μικρή δεσποινίδα να κοιμάται ακόμα... Δεν έχω καμιά όρεξη για περιπέτειες πρωί πρωί." σκέφτηκα καθώς κατέβανα την ξύλινη σκάλα του υπογείου.
Στάθηκα μπροστά από την ξύλινη πόρτα. Κοίταξα γύρω γύρω μπας και ήταν κάνεις. Βγάζω το κλειδί μέσα από τα άμφια μου και ανοίγω την πόρτα αργά...

Όταν άκουσα τον ήχο του κλειδιού στην κλειδαριά επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Κόλλησα στον τοίχο πίσω από την πόρτα και κράτησα την αναπνοή μου. Ετοιμάστηκα να του επιτεθώ. Δεν τόλμησα να αλλάξω γιατί αυτό θα έκανε θόρυβο και θα με εξαντλούσε μεταξύ άλλων. Γι' αυτό απλά έσφιξα τα χέρια μου σε δύο γροθιές. Η πόρτα άνοιξε σιγά σιγά, προσεκτικά, λες και όποιος σκόπευε να μπει ήξερε ότι ήμουν μέσα.

Όμως με το που πάτησε το πόδι μέσα στο δωμάτιο πήδηξα πάνω στην σκιά, γραπώνοντας τον άντρα -αν κρίνουμε από το ύψος και την διάπλαση του- από τους ώμους και ρίχνοντας τον στο έδαφος. Το λιγοστό φως που πέρασε από την χαραμάδα της πόρτας μου επέτρεψε να δω ότι όντως πρόκειται για άντρα, ντυμένο στα μαύρα. Άμφια ήταν αυτά?


Τον καρφίτσωσα στο πάτωμα με τα χέρια μου, εκμεταλλευόμενη το λιγοστό μου βάρος για να τον κρατήσω κάτω. Κάθισα στο στομάχι του καθώς γύριζε ανάσκελα και ψηλάφισα για τον λαιμό του στο σκοτάδι. Τύλιξα το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του, πιέζοντας ελαφρά την καρωτίδα.

"Πες μου ποιος είσαι και γιατί είμαι εδώ." είπα, με όσο περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορούσα να δώσω στην βραχνιασμένη μου φωνή.

"Για ονομα του Θεου!" ειπα ξαφνιασμενος . "Ηρεμησε κοριτσι μου εγω ειμαι"

Αν και ήμουν ταραγμένη αναγνώρισα αμέσως τη φωνή του. Χαλάρωσα το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του αλλά συνέχισα να κάθομαι πάνω του.

"Έχεις χάσει τα λογικά σου? Γιατί στο διάολο με κλείδωσες εδώ μέσα!?" ο λόγος μου ήταν έντονος χωρίς να φωνάζω. Ήμουν εξοργισμένη και προφανώς μετέδωσα το μήνυμα. Αν οι Νεράιδες μισούμε κάτι πάνω από όλα είναι να είμαστε εγκλωβισμένες. Φαντάζομαι πως ο φόβος αυτός πηγάζει από τα αρχαία χρόνια όποτε τα άλλα Πλάσματα και οι Άνθρωποι μας έκλειναν σε κλουβιά για να τους πραγματοποιούμε τις επιθυμίες. Φυσικά με την έφοδο της θρησκείας στις ζωές τους, οι Άνθρωποι έπαψαν να ακολουθούν τέτοιες πρακτικές -θεωρούνταν μαύρη μαγεία- και τα Πλάσματα εξορίστηκαν από τον κόσμο τους. Παρ' όλα αυτά έγινε θέμα συνήθειας πλέον και είμαστε από γέννας κλειστοφοβικές.

"Hήρεμα μικρή μου..." είπα προσπαθώντας να την ηρεμήσω. "Δεν θυμάσαι τι έγινε χθες βράδυ ;" είπα με έναν πιο θυμωμένο τόνο.
"Σου έσωσα τη ζωή! Δεν ξέρω γιατί, αλλά το έκανα ! Γι' αυτο παρε τα χερια σου απο το λαιμο μου αυτη τη στιγμη !" ειπα καπως οργισμενα.
Αχχχ... Δεν εχω κανενα σκοπο να σε κρατησω εδω κλεισμενη... Απλα δεν ηθελα να σε δει κανεις... Για την ακρίβεια... Μόλις ερχόμουν για να σε 'ελευθερώσω' " ειπα και κατεβασα αργα το χερι της απο τον λαιμο μου. Το χερι της ηταν ζεστο και μαλακο και το αρωμα ηταν σαν την ανοιξη την ιδια. Ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη νεαρά κυρία.
"Εχμμ εισαι Ιερεας που να παρει συγκεντρωσου!" σκέφτηκα και συνέχισα
"Φυγε απο εδώ. Μεινε ή φυγε απο το Λαιτσαιρ. Δεν με νοιαζει... Κανε οτι καταλαβαινεις... Θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό για την ωρα. Άλλα μην νομίζεις ουτε για μια στιγμη οτι θα κανω τα στραβα ματια ή θα διστασω αν αντιληφθώ πωσ τα πλάσματα απειλουν ανθρωπινες ζωες με τον οποιοδήποτε τρόπο... Αντίο..." και ξεκλείδωσα την εξώπορτα δείχνοντας της την έξοδο.

Έμεινα να τον κοιτάζω με απορημένα μάτια. Μόλις είπε ότι μου έσωσε την ζωή ή μου φάνηκε. Όχι το είπε. Πρέπει να παραδεχτώ ότι έμεινα άναυδη.

"Αν, είναι έτσι όπως τα λες....τότε ευχαριστώ." Του είπα, χαμηλώνοντας το βλέμμα. Ένοιωσα το βάρος της υποχρέωσης που η Άννι με είχε μάθει να εκπληρώνω τόσο ευλαβικά...Ξεφύσηξα και άφησα τα χέρια μου να πέσουν με δύναμη πάνω στους γοφούς μου. "Άκου, δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τίποτα. Αν ήξερες...φφφ....αν ήξερες πόσο δύσκολη είναι η θέση μου στην όλη κατάσταση. Βλέπεις, οι Λυκάνθρωποι -αυτοί που τρεφ-...αυτοί που σκοτων...αυτοί που ευθύνονται για τις εξαφανίσεις των συμπολιτών σου δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εδώ. Πρόκειται για παρεξήγηση...έγινε ένα λάθος και στάλθηκαν εδώ. Όλα...όλα θα φτιάξουν μόλις επέμβει το Βασίλειο ή ίσως ακόμα και κάποιος Πρεσβευτής...Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν έχω καμία δυνατότητα να τους σταματήσω."

"Ότι έγινε έγινε τέκνο μου... Απλα θελω να προστατευσω τους συνανθρώπους μου... Καταλαβαινεις... Έτσι δεν είναι;"
Το κορίτσι εδειχνε μπερδεμενο και διστακτικο. Κατι το κρατουσε απο το να τρεξει στο φως που ξεπροβαλε λαμπερο απο την ξυλινη πορτα. Τι να συνεβει παλι; Σε λιγο επρεπε να φυγω... Ειχα την λειτουργιά του Σαββάτου να τελέσω.

"Τρεξε τωρα κοριτσι μου... Η ωρα περναει..."