-Ο Νέος Πατριάρχης-

Όσην ώρα μιλούσε ανοιγόκλεινα τα μάτια μου και τον κοιτούσα με αυτό το βλέμμα που έλεγε "σου έχει σαλέψει έτσι δεν είναι?". Και όταν σταμάτησε να μιλάει κάθισα λίγο εκεί και το σκέφτηκα.


"Και αν τα βιβλία πέσουν στα χέρια κάποιου άλλου? Κάποιου τρίτου που να μην είναι τόσο...εμ...τόσο ανοιχτόμυαλος όσο εσύ?"

"Δεν θα πεσουν." ειπα γρηγορα. "Οπως εγω εχω παρει τοσα ρισκα για να σε βοηθησω ξανα και ξανα ετσι και εσυ πρεπει να ρισκαρεις... Ειτε μου δίνεις τα βιβλια ειτε..."

"Καλά καλά μην εξάπτεσαι!....πφφ..." ξεφύσηξα και έξυσα λίγο το πλάι του κεφαλιού μου. "Θα ψάξω να βρω βιβλία. Αλλά μόνο εάν θεραπεύσεις τον Πρίγκιπα Π-...αυτόν που θέλω να θεραπεύσεις." του είπα, κάπως επιτακτικά.

Έστριψα λιγο το κεφαλι μου ωστε να μην μπορει να δει την βλαμμένη φατσα που ειχα παρει απο την χαρα μου. Ηταν μια μικρη επιτυχια για μενα.

"Ωραια λοιπον... Συναντησε με στο σημειο που...εμμμ... εξαφανιστηκες την προηγουμενη φορα. Φυγε τωρα. Εγω θα ξεγλιστρήσω σε καμια ωρα. Να με περιμένεις με τα βιβλια μου."

Ίσως το τελευταίο να ηταν λιγο υπερβολικό. Δεν εμπορεύομαι και οπιο... Λιγα βιβλια θελω. Ισως να ειχα παρασυρθει λιγο. Μαλλον τα δωδεκα χρονια που περασα στο μοναστηρι να με εχουν επηρεάσει περισσοτερο απο οτι πιστευα. Και ισως να μην με πείραζε τοσο αν ειχα μαθει ετσι απο μικρος... Αλλα... Ημουν δεκαοχτω οταν με πηραν. Ειχα αλλες φιλοδοξιες, αλλα ονειρα... ενα κοριτσι που αγαπουσα.
Πανε ομως τωρα αυτα. Και πραγματικα πιστευω με ολη μου την ψυχη πως ολα για καλο γινονται. Ο Βαλαφαρ ειναι ενας καλος θεος. Του αξιζει η αιωνια αφοσιωση μου. Οποιουδηποτε ανθρωπου.
Και υποσχομαι χιλιες μετανοιες μολις τελειωσει αυτο... Τωρα τελευταια δεν τελώ τα καθήκοντά μου οπως πρεπει. Ουτε η συμπεριφορα μου ειναι η αρμόζουσα... Δυο χιλιάδες λοιπον!

Γυρισα και κοιταξα το κοριτσι.
"Αυτη ειναι η τελευταια χαρη που σου κανω μικρη μου. Καταλαβαινεις πως οι σχεσεις που εχουμε αναπτυξει, αν και καθαρου συμφεροντος, δεν μπορουν να συνεχιστουν και μας κανουν περισσοτερο κακο παρα καλο. Ειμαι σιγουρος πως εχεις καλυτερα πραγματα να κανεις απο το να τριγυρνας σε αυτή την εκκλησια. Ειμαι Ιερεας του Βαλαφαρ και ορκιστηκα, οπως λενε τα Ευαγγελια, "να παρεχω βοηθεια πνευματικη και φυσικη στους συνανθρωπους μου". Και εφοσον δεν εισαι ανθρωπος... Καταλαβαινεις . "

Τα παμε τα ξαναπαμε... κι ομως ειμαι κλεισμενος μαζι της Εξομολογητηριο και λεμε παλι τα ιδια. "Δεν πρεπει να με ξανα συναντήσεις", "Θα σε σκοτωσω αν σε ξαναδω μπροστα μου", "Φυγε απο την πολη". Έχει αρχισει να γινεται κουραστικό. Πρεπει να σταματησει. Δεν ειναι πλεον ουτε πρεπον ουτε θεμι-.

"Παλι τα ιδια..." σκέφτηκα και σιώπησα.

Άκουσε να δεις παλιο-ψιλομύτη! Ήθελα να πω, αλλά δαγκώθηκα. Τον κοίταξα και αναστέναξα σιωπηλά. Ναι, ακριβώς, δεν έρχομαι εδώ επειδή το θέλω. Το μισώ αυτό το μέρος, μισώ όλα αυτά τα ανθρώπινα κτίσματα, μισώ τις πόλεις τους και τα χωριά τους! Ναι, δεν είμαι άνθρωπος, είμαι Νεράιδα. ΕΊΜΑΙ Νεράιδα. Όχι Νεραιδοπαίδι...όχι οτιδήποτε ενδιάμεσο, οτιδήποτε λιγότερο.


Κι όμως ξέρω ελάχιστα για τον ίδιο μου τον κόσμο και ούτε έχω δει πολλά πέρα από το ίδιο το Λάιτσαιρ, τα ίδια, κοινά, βαρετά πλάσματα του. Η ιστορία με τους Λυκάνθρωπους είναι ότι πιο ενδιαφέρον μου έχει συμβεί, μάλλον το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πράγμα που μου έχει συμβεί. Επιτέλους παρουσιάστηκε για μένα μια περιπέτεια, ένας τρόπος να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στην Πρωτεύουσα...αν κέρδιζα την εύνοια του Πρίγκιπα, μπορεί να μπορούσε να με μεταθέσει κάπου πιο κεντρικά...μακριά από τους ανθρώπους και το βρωμο-Λάιτσαιρ! Αν πάλι αποτύχω....




"Ε...Εντάξει." Ψέλλισα κάπως αφηρημένα και τρομαγμένα μαζί.

Κοιταξα το κοριτσι και αναστεναξα. "Δεν χρειαζεται να ειμαι τοσο σκληρος μαζι της." σκεφτηκα. Δεν φταιει αυτη επειδη ειναι αυτο που ειναι ουτε εγω επειδη ειμαι ανθρωπος... Οι ανθρωποι... Πως γινεται να μην ξερουν; Τοσα χρονια; Αδυνατον! Πρεπει να ξερουν και αλλοι. Δεν γινεται να ειμαι ο μοναδικος μου γνωριζει. Καποιοι ξερουν και το κρατανε κρυφό.

Απο την μια το καταλαβαινω... απο την αλλη ομως...

Καθισα να σκεφτω για λιγο...

Μπα... Καλυτερα ετσι...

Πολυ μυστηρια πραγματα συμβαινουν τωρα τελευταια, τα οποια οι ανθρωποι ουτε που αντιλαμβανονται. Ο βασιλιας; Ο Πατριαρχης; Mα κανεις δεν ξερει; Αδυνατον...

Γυρισα και κοιταξα το κοριτσι με ενα προσωπο γεματο αμφιβολία και φοβο. Φοβο για το αγνωστο. Αραγε τι να μας ξημερώνει αυριο;

"Αρα κανονιστηκε μικρη. Mπορεις να φυγεις. Περιμενε με οπως ειπαμε. Το λιγοτερο σε τρεις ωρες θα ειμαι εκει."

Και βυθιστηκα παλι στις σκεψεις μου. Στις ιδιες σκεψεις που με βασανιζουν καθε βραδυ... καθε μερα... παντα...

Κούνησα το κεφάλι καταφατικά και την επόμενη στιγμή είχα εξαφανιστεί...μεταφορικά αυτή τη φορά. Δεν κατάλαβα καν για πότε ξαναβρέθηκα στην ράχη της Γερτρούδης η πότε πρόλαβα να φτάσω στην Σφραγίδα. Τελικά γύρισα σπίτι, ξεπέζεψα και έριξα μια καχύποπτη ματιά τριγύρω. Οι Λυκάνθρωποι δεν θα μας άφηναν ήσυχους τόσο εύκολα, ήταν ιδιαίτερα εκδικητικοί και σίγουρα θα είχαν καταλάβει μέχρι τώρα ότι έριξα μια θανάσιμη Σκόνη στον αρχηγό τους -αν και δεν φημίζονται για την εφυία τους.


Επιστρέφοντας σπίτι συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ποτήσει τον κήπο μου δύο-τρείς μέρες τώρα και εκεί ήταν φυτεμένα -εκτός από βότανα απαραίτητα για τα φίλτρα μου- Αιμοδιψή Βοτάνια, από αυτά που καλύπτουν την μυρωδιά σου από την οξεία όσφρηση των Λυκανθρώπων. Φυσικά δεν είχα χρόνο για να τα ποτίσω αλλά μάζεψα δύο τρία κλωνάρια πριν μπω μέσα. Τα ακούμπησα στον πάγκο μου και αμπάρωσα την πόρτα. Μετά άνοιξα την ντουλάπα και άρχισα να ψάχνω κάτω από τον διπλό πάτο για τίποτα παλιά βιβλία της Νόνα. Δεν χρειαζόταν τίποτα εξεζητημένο. Ο τύπος θα διάβαζε ακόμα και την Εγκυκλοπαίδεια του Άλλου Κόσ-.... Μα αυτό είναι! Η Εγκυκλοπαίδεια του Άλλου Κόσμου! Η Νόνα σίγουρα είχε μια που με άφηνε να διαβάζω όταν έπαιρνε τον μεσημεριανό της ύπνο. Μα που την έβαζε....


Με μια κραυγή έτρεξα προς την "κρεβατοκάμαρα" -δηλαδή τον σωρό από στρωσίδια και σκόνη και άκυρα βιβλία και φίλτρα. Άρχισα να ψάχνω γύρω γύρω και κατέληξα να σπρώχνω τον Πρίγκιπα που λαγοκοιμόταν δεξιά και αριστερά. Τελικά το βρήκα κάτω από τα στρωσίδια.


"Συγγνώμη Υψηλότατε" είπα ειρωνικά και τον κλότσησα ελαφρά στα πλευρά για να γυρίσει στη θέση του.



Σε λιγότερο από μία ώρα ήμουν πάλι στα σύνορα καβάλα στην Γερτρούδη και τον περίμενα αγκαλιά με τα βιβλία.

Η αληθεια ειναι πως δεν εκτιμω ιδιαιτερα την φυση. Το δασος περισσοτερο με τρομαζει και με αηδιαζει παρα με ελκύει. Αλλους τους ηρεμει, τους συναρπάζει, τους απελευθερωνει. Αλλα οχι εμενα. Παντα προτιμουσα το δημιουργηματα του ανθρωπου απο αυτα της φυσης. Τα ζωα,τα φυτα, τα ζωηφια. Η αταξια του δασους και η τελειότητα ενος καθεδρικου ναου. Μαλλον δεν ειμαι ο περιπετειωδης τυπος . Σιγουρα δεν ειμαι. Αλλα τοσες φορες που εχω ερθει εχω αρχισει να το συνηθίζω. Τρεις τον τελευταιο μηνα παρακαλώ... Και ναι ειναι πολλες για εναν Ιερεα. Ας οψειται η αναγκη μου για τα βιβλια.

Μα που ειναι αυτο το κοριτσι; Εδω ειναι το μερος. Θυμαμαι αυτο το πευκο και τον θαμνο με τα μούρα. Ηταν ανοιξη και ηταν τοσα πολλα πανω του που δεν ξεχωριζες φυλλωμα. Αν πηγαινες αρκετα κοντα μπορουσες να μυρισεις τους καρπους που ανθιζαν... και αυτους που σαπιζαν και ελιωναν πανω στο μικρο φυτο.

Σηκωνω το βλεμμα και κοιταω γυρω μου... Αααα να το κοριτσι λιγο πιο περα απο οτι υπολόγιζα. Αρχισα να περπαταω αργα προς το μερος της. Με ειδε και αρχισε να κινειται προς το εμενα. Κρατουσε να μεγαλο καφε βιβλιο στα χερια της. "Μαλλον αυτο ειναι για εμενα" σκεφτηκα καπως αλαζονικα. Σαν να μπορουσα να προβλέψω το μέλλον των πραξεων της, την συζητηση που θα καναμε και το τελικο αποτελεσμα... Εμενα στην εκκλησια με την γνωση για τα πλασματα στα χερια μου. Πολλες φορες σκεφτομαι γιατι το κανω αυτο. Λεω οτι το κανω για να προστατεψω τους συνανθρωπους μου αλλα απο την αλλη... Απλες δικαιολογιες. Δεν πρεπει να εχω αυταπατες. Ο εγωισμος μου με οδηγησε σε αυτο το δασος. Οι δικες μου αναγκες, τα δικα μου θελω.

Κοιταω το κοριτσι στα ματια καθως πλησιαζουμε ο ενας τον αλλον. Αλλα πριν προλαβω να μιλησω...

"Ακινητοι ολοι... στο ονομα του βασιλιά..."

Πρεσκοτ!; Παγωσα για μια στιγμη. Δεν ηθελα να γυρισω το κεφαλι μου να δω το προσωπο του.

"Ιερεα Μαρκους... Μα που το εβαλες παλι;" ειπε ειρωνικά.

Παλι!; Ωστε το ειχε προσεξει... Μα βεβαια δεν ειναι βλακας.

"Πρεσκοτ... Πρεπει να φυγεις Πρεσκοτ... Θα γυρισω σε λιγο στην εκκλησια. Δεν χρειαζεται να εισαι εδω. Ολα ειναι καλα..."

"Κι ομως Πατερ. Δεν ειναι ολα καλα... Ησουν τοσο ηλιθιος ωστε να πιστεψεις πως δεν θα προσεχαμε που πηγαινοερχεσαι κοτζαμ ιερεας;"

Ο Πρεσκοτ βεβαια δεν ηταν μονος του. Γυρω του υπηρχαν αλλοι πεντε πανοπλοι παλλαδινοι. Οι πανοπλιες τους τοσο γυαλιστερες που σε τυφλωναν. Τα σπαθια τους τοσο κοφτερα που κοβουν και πετρα. Οι ασπιδες τους τοσο μεγαλες που κρυβουν ολο τους το σωμα. Κι ομως ακομα μπορουν να περπατουν, να τρεχουν, να πηδουν. Τι να κανω εγω απεναντι τους... Τους εβλεπα καθως πλησιαζαν αργα απο τα πλαγια ετοιμοι να μας συλλαβουν και εμενα και το κοριτσι που ειχε μεινει κόκκαλο απο τον φοβο.

" Λυπαμαι Μαρκους... Ξερεις ποσο σε συμπαθω. Απο μωρο σε ξερω οταν πρωτοηρθες στο μοναστηρι που με ειχαν κλεισμενο. Εσυ εκανες προπονηση και εγω πληρωνα για τα αμαρτηματα μου στα μπουντρουμια... Θυμασαι;"

"Ναι, Πρεσκοτ... Θυμαμαι..." ειπα χωρις να παιρνω τα ματια μου πανω απο τους φρουρους που ερχονταν ολο και πιο κοντα.

" Ομως οι διαταγες ειναι διαταγες παιδι μου... Το Εξεταστηριο θελει να μαθει τι εκανες στο δασος... με αυτο το κοριτσι..."

Τον κοιταξα για μια στιγμη θυμομενα.

"Οτι και αν ειναι μπορει να φτιαξει... Μπορεις ακομα να εξαγνιστεις και να επιστεψεις στην εκκλησια. Εισαι Ιερεας. Προικισμένος απο τον Βαλαφαρ... Σπανιος τελως παντων! Δεν θα σου εκαναν κακο."

Να επιστρεψω; Ναι να επιστρεψω! Μπορω να το κανω... Αλλα... Να προδωσω το κοριτσι;
Ναι. Γιατι οχι. Τι μου ειναι αλλωστε... Ομως και παλι...

Ο θεος μπορει να με προικισε με το δωρο του φωτος αλλα με καταράστηκε με αλλον τροπο. Πρωτον με το να χώνω την μυτη εκει που δεν με σπερνουν. Και δευτερον με το να ειμαι βλακας...

Γυρισα λιγο το κεφαλι μου και ψυθιρισα στο κοριτσι που στεκοταν κολλημένο στην πλάτη μου.

"Κλεισε τα ματια σου!"

Αμεσως τραβω την βελωνα απο την τσεπη μου.

"Τρεξτε! Πιαστε τον!" φωναζει ο Πρεσκοτ.

Ισα που προλαβαινω σκεφτομαι...

"Φανερωσαι καθε σκοτεινη γωνια αυτου του κοσμου! Βαλαφαρ! Προσεύχομαι για φως!"

Αγνο, λευκο φως καλυψε το δασος. Ακουγα τους παλαδινους που φωναζαν.

"Κλειστε τα κρανοι σας και συνεχιστε!" φωναξε ο Πρεσκοτ.

Η λαμψη χανοταν σιγα σιγα. Αρπαξα το κοριτσι απο το μπρατσο και αρχισα να τρεχω μακρια απο τους στρατιωτες που αλλοι ειχαν πεσει στο εδαφος και αλλοι απλα προσπαθουσαν να σταθουν.

"Παρε μας γρηγορα απο εδω αν θες να ζησεις!"

Πανικόβλητη έκανα ότι μου είπε, έκλεισα τα μάτια. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε το δέρμα μου απ'το να τσιτσιρίσει λόγω του φωτός. Πονούσα λες και με έκαιγαν στην Κόλαση. Και όταν τελείωσε ήμουν ακόμα αγριεμένη, τρομοκρατημένη από την όψη των αδρών, εξαγριωμένη από την μυρωδία της καμένης σάρκας που μου έκαιγε τα ρουθούνια. Δεν πρόλαβα στιγμή να σκεφτώ πριν με κατακλύσει η Αλλαγή, αυτή τη φορά πιο βίαια από ποτέ. Και σίγουρα δεν έλεγχα τον εαυτό μου όταν τον άρπαξα από τα μπράτσα και άρχισα να χτυπιέμαι καθώς φτέρα φύτρωναν στην πλάτη μου. Βλέννες κάλυψαν τους στρατιώτες που βογγούσαν καθώς καίγονταν ζωντανοί και ξαφνικά αέρας σηκώθηκε καθώς οι πέτσινες φτερούγες μου μας σήκωναν ψηλά, πάνω από τα δέντρα.

Το φως αντλούσαν οι Ιερείς από τις δυνάμεις των Αγγέλων που έλεγχαν την ενέργεια. Σύμφωνα με τον Μύθο, όλα τα Πλάσματα και οι Άνθρωποι ήταν φτιαγμένα από χώμα ενώ οι Άγγελοι και οι Δαίμονες -που ήταν συγγενείς τους- ήταν φτιαγμένοι από ενέργεια. Οι άνθρωποι το παρεξηγούσαν αυτό για φως και έπλασαν όλη την ιστορία με τον Παράδεισο. Τα Πλάσματα όμως ξέραμε πως ο θεσμός της θρησκείας και κατ' επέκταση οι Ιερείς φτιάχτηκαν μόνο και μόνο για να μας περιορίζουν στον Κόσμο μας, για να διαχωρίζουν και ταυτόχρονα να ενώνουν Πλάσματα και Ανθρώπους. Ο Ιερέας Μάρκους, που βρισκόταν αυτή την στιγμή στην υγρή αγγαλιά μου καθώς μας μετέφερα στο ξέφωτο, ήταν ένα εκπαιδευμένο και πολυτελές όπλο φτιαγμένο ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό. Αν είχα μείνει κάτω από την επίδραση του φωτός για λίγα ακόμα λεπτά θα με είχε κάψει ζωντανή. Το φως αποκαλύπτει την κρυφή μας ταυτότητα, ο πόνος που προκαλεί είναι τέτοιος ώστε να χάνουμε τον έλεγχο και να Αλλάζουμε απροκάλυπτα. Έτσι μας ξεχώριζαν παλιότερα οι Άγγελοι και μας σφάγιαζαν αν μπλεκόμασταν σε ανθρώπινες υποθέσεις. Όλα αυτά τελείωσαν με την Άνοδο των Δαιμόνων και οι Άγγελοι έπρεπε να βρουν πιο υποχθόνιο τρόπο να μας ελέγχουν για να μην εξεγερθούμε. Έτσι προέκυψε ο Βάλαφαρ.

Ήμουν σίγουρη ότι ο Μάρκους δεν ήξερε ούτε το ένα τρίτο από αυτά. Έως σήμερα δεν σκόπευα να του τα πώ. Όμως ποτέ δεν περίμενα να στραφεί έτσι ενάντια στους δικούς του, να απαρνηθεί την θέση του, τα πιστεύω του... και όλα αυτά για να σώσει εμένα? Ή μήπως τον εαυτό του...είχα ακούσει πολύ άσχημα πράγματα για τα Εξεταστήρια και σίγουρα δεν θα τον λυπούταν επειδή είχε το Χάρισμα. Όμως κατ' επέκταση είχε σώσει και την δική μου ζωή και αυτό, με τον κώδικα τιμής μιας Νεράιδας, σήμαινε ότι του χρωστούσα. Παρ' όλα αυτά δεν είχα κάτι να ανυσηχώ γιατί τα πράγματα είχαν πάρει πολύ άσχημη τροπή και για τους δυό μας και σίγουρα θα μου δινόταν η ευκαιρία να του ανταποδώσω την χάρη αργά ή γρήγορα.


Σύντομα βρισκόμασταν στο ξέφωτο και προσγειώθηκα απότομα στο ξερό έδαφος -το τελευταίο πράγμα που προλάβαινα αυτές τις μέρες ήταν να διατηρήσω τον κήπο μου. Παρ' όλα αυτά είχα τήρησει ευλάβικα την συμβουλή της Νόνα να έχω πάντα φυτεμένο ένα τσαμπί Αγριογούρουνο. Το χόρτο αυτό είχε πάρει το όνομα του από την απαίσια γεύση του -έμοιαζε με ωμό χοιρινό- και ήταν πασίγνωστο για την ιδιότητα του να παραπλανεί τις μύτες των Λυκανθρώπων.

Με το που πάτησα τα πόδια μου κάτω και άφησα και εκείνον στο πλάι μου -που στο καλό είχα βρει δύναμη να σηκώσω ολόκληρο άντρα πάνω από τα δέντρα?- άκουσα τα πρώτα ουρλιαχτά γύρω μου. Ή έψαχναν εκδίκηση ή θρηνούσαν ακόμα για τον αρχηγό τους. Σε κάθε περίπτωση έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη. Έσπρωξα τον Ιερέα προς την πλευρά της καλύβας και με μορφή Νεράιδας ακόμα έτρεξα στον μισο-κατεστραμμένο κήπο και ξερίζωσα μια χούφτα Αγριογούρουνο. Επέστρεψα σε εκείνον, άρπαξα τον ώμο του με ένα κοκκαλιάρικο πέτσινο χέρι και έβαλα το χόρτο μπροστά στο προσωπό του γρυλίζοντας να το πάρει. Δεν μπορούσα να μιλήσω με αυτές τις δοντάρες γι' αυτό απλά επέμενα ώσπου το πήρε διστακτικά. Έφαγα την δική μου χούφτα μπροστά του για να δεί τι έπρεπε να κάνει. Σίγουρα δεν ήταν και πολύ πρέπον να τον πασπατεύω έτσι και μάλλον τρόμαξε πραγματικά -έμοιαζα με ανθρωπόμορφο έντομο στο κάτω κάτω. Έκανα ένα βήμα πίσω και άρχισα να πιέζομαι να αλλάξω.

Σύντομα -μετά από μια αποτρόπαια διαδικασία και καταφέρνοντας να σκίσω ένα ακόμη φόρεμα- ήμουν ανθρώπινη ξανά και του έγνεψα να με ακολουθήσει στην καλύβα.

"Βιάσου! Δεν είσαι ο μόνος που έχει εχθρούς εδώ τριγύρω!" είπα λαχανιασμένα.

"Το βλεπω." ειπα ειρωνικα και κοιταξα προς το αχανες δασος. Τι να ηταν αυτες οι κραυγες... Σιγουρα δεν θα ηθελα να μαθω... Ή μαλλον θα ηθελα αλλα κατω απο αλλες συνθηκες.
Τραβηξα απο το χερι του κοριτσιου το βοτανι. Το εφαγα,λιγο διστακτικα, οπως και αυτη.

"Σαπιο κρεας και χωμα; Αηδια." ειπα καπως προσχαρα. Προσπαθουσα να μην σκεφτομαι το τι μολις ειχα κανει. Το τι ειχα προκαλεσει. Μια θυελλα αντιδρασεων, επιπτωσεων. Ανατρεπτικων για την ζωη μου. Επρεπε να αναλυσω τι ειχε γινει. Να σκεπτω την επομενη κινηση μου. Να το σκασω στην επαρχια. Να διαφυγω στην Ροδεσια; Και εκει πιστευουν στο Βαλαφαρ. Και ενας Ιρεας ειναι παντα ευπρόσδεκτος.
Γυρισα και κοιταξα το κοριτσι. Ηταν ετοιμη να μου ορμήσει . Με κοιταγε ανυπομονα.

Μπηκα μεσα στην ξυλινη καλυβα. Κατι θυμομουν απο την προηγουμενη επισκεψη μου. Ολα ηταν οπως και τοτε. Ο ξυλινος στυλος, το τραπεζι...Και το πισω δωματιο. Ο "ασθενης" πρεπει να ηταν εκει.

Προχωρισα λιγο ανοιξα την πορτα.
"Ωωωω Βαλαφαρ... Για ονομα..."

Ενα τεραστιο εντομο ηταν ξαπλωμενο στο κρεβατι. Εμοιαζε με την μικρη. Στην φυσιολογια της. Πρεπει να ειναι του ιδιου ειδους. Μαλλον αυτο ειναι αρσενικο...ή ενα πολυ μεγαλο θυληκο. Καθισα και τον μελετησα για λιγη ωρα, ωσπου μια τρομερη μυροδια τρύπησε τα ρουθουνια μου. Η πληγη που ειχε στην κοιλια του ειχε αρχισει να σαπιζει. Εβγαλα την βελωνα μου και το εγδαρα λιγο στο χερι. Ενα σμαραγδι υγρο ετρεξε απο την περιοχη. Μαλλον αιμα σκεφτηκα. Μετα κοιταξα στο τραυμα. Το υγρο που ετρεχε απο εκει ηταν πιο σκουρο. Σχεδον σκουρο μοβ.

"Σιγουρα αιμα. Βρωμικο, μολυσμενο αιμα."

Ηταν προφανως σε μεγαλο πονο. Μπορουσες να το καταλαβεις απο τις γκριματσες στο σφιγμενο προσωπο και τους τεντωμενους μυες στα χερια και ποδια. Κατα τ' αλλα ηταν αναισθητος. Δεν ακουγοταν κιχ.

"Ας τελειωνουμε με αυτο." Οι πληγες μου δεν ειχαν προλαβει να κλεισουν καλα καλα απο το προηγουμενο συμβαν. Ημουν "μαχιμος" ακομα.

"Ωωω Βαλαφαρ. Πορσευχομαι για ίαση."
Το φως μου κατεκλεισε το δωματιο. Το πλασμα παρ'ολα αυτα δεν φαινοταν και πολυ ευχαριστημενο. Οι πληγες του εκλειναν κανονικα ομως κατι φαινοταν να το ενοχλει.

"Κάτι... καίγεται;!"

Όπως θα έχω προαναφέρει, ο πόνος που προκαλεί το φως ενός Ιερέα είναι αβάσταχτος για κάθε Πλάσμα. Εγώ πρόλαβα να κάνω μερικά βήματα πίσω και να μην πονέσω ξανά, αλλά ο καημένος ο Πρίγκιπας -καλά, το καημένος ήταν σχήμα λόγου- έπρεπε να κάτσει εκεί και να το υπομείνει. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αν η ίαση δεν τον ξύπναγε, ο πόνος θα το έκανε. Και όταν ξυπνούσε θα βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν αυθεντικό Ιερέα. Ωχ, πως γίνεται να είμαι τόσο αφελής?

Πετάχτηκα μέσα στο δωμάτιο και άρπαξα τον Ιερέα Μάρκους από το μπράτσο. Ο Πρίγκιπας είχε ήδη αρχίσει να στριφογυρίζει διακριτικά.

"Γρήγορα, πρέπει να κρυφτείς!" του ψιθύρισα και τον έβγαλα στο κύριο δωμάτιο όπου με άπλετο θράσος τον έχωσα αρων αρων στην σκονισμένη ντουλάπα -γι' άλλη μια φορά.

Σύντομα ο Πρίγκιπας άρχισε να ξυπνάει, όπως και είχα υποψιαστεί.

"Μα εγω δε-".
Ουτε που προλαβα να μιλησω. Το μικρο τερας με ειχε αρπαξει και κυριολεκτικα με εσερνε προς την ντουλαπα. Πρασπαθησα να τραβηχτώ καπως αλλα ετσι οπως ηταν ( μεταμορφωμένη ) δεν μου εδινε και πολλα περιθωρια για να αντισταθώ. Σωματικα υπερτερούσε απεναντι μου. Απεναντι σε οποιονδηποτε ανδρα θα ελεγα. Τα νυχια της, μεγαλα και κοφτερα, μπήγονταν μεσα στη σαρκα μου, εσκιζαν το βρωμικο ράσο μου. Ανοιξε την ντουλαπα και με εχωσε μεσα. Μετα ετρεξε πισω στο δωματιο με το αλλο πλασμα. Ποιος να ηταν; Γιατι αναστωθηκε ετσι το κοριτσι; Μηπως προσεξε αυτο που προσεξα και εγω; Το φως μου... το έκαιγε. Δεν εχω ξανα δει κατι τετοιο. Ενω οι πληγες του έκλειναν ταυτοχρονα η σαρκα του κοκκινιζε, ζαρωνε. Σαν να το έψηνα σε χαμηλη φωτια.

Και το αλλο πλασμα; Ο σκυλανθρωπος που θεραπευσα; Πως και δεν το ειχα προσεξει τοτε;

Δεν ειχα βεβαια και τον άπλετο χρονο να τον παρατηρήσω. Ισως ολο αυτο το τρίχωμα και το δερμα να τον προστατευσε.

Το πλασμα μεσα στο δωματιο δεν ηταν ετσι. Λεπτο και ψηλο. Τα κοκκαλα του διαγραφονταν ξεκαθαρα πανω στο λευκο του δερμα. Το τραυμα δεν φαινοταν βαθυ. Αλλα και παλι ηταν αρκετα σοβαρο. Αηδιαστικο, αδυναμο. Λες και αν σηκωνοταν θα κατερρεε απο το ιδιο του το βαρος. Κι ομως κατεχουν τετοια σωματικη δυναμη ωστε να σηκωνουν τα τεραστια φτερα στη πλάτη τους. Να πετάνε...

Τελικα η φυση δεν παυει να σε εκπλησει ποτε. Νομιζουμε οτι εχουμε κατακτησει κατι, οτι το γνωριζουμε σαν την παλάμη του χεριου μας... ομως δεν ειναι ετσι. Τα πλασματα ειναι ζωντανη αποδειξη.

Χωρις τον Ιερεα στην μεση εμενε μονο να κατευνασω την οργη και τον πονο του Πριγκιπα. Η σκεψη αυτη με εκανε να νοιωσω οτι μου εφυγε ενα βαρος κ αλλαξα σχετικα ευκολα σε ανθρωπο. Με το σκισμενο μου φορεμα και το αναπτερομενο ηθικο στο βλεμμα πηγα στον παγκο με τις σκονες και τα γιατροσοφια μου και πηρα μια χουφτα οπιο και ετρεξα πισω να το πασαλειψω στο στομα του πριν ξυπνησει. Πολυ αργα ομως γιατι ειχε ηδη καθισει στην ακρη του κρεβατιου και με κοιταγε καχυποπτα.

"Τι στην ευχη ειναι αυτο που κρατας και γιατι δεν εχω πεθανει ακομα;"

Ενοιωσα τα χερια μου να γινονται γροθιες. Αχαριστε λεχριτη.

"Σας...σας θεραπευσα Υψηλοτατε." τραυλισα.

Ο Πακ με στραβοκοιταξε σηκωθικε αποτομα.

"Πρεπει να σταματησω αυτην την τρελα." μουρμουρισε. "Και δεν με νοιαζει τι εκανες η που εμαθες να το κανεις, αλλα ειναι χργσιμο. Θα ερθεις μαζι μου." με προσταξε. Ηταν τοσο κοντα μου που εφτανα να τον χαστουκισω και το χερι μου σχεδον τιναχτηκε. Μα ποιος νομιζε...μαλλον, δεν το νομιζε. Ηταν καποιος και μαλιστα καποιος που συνεβαινε να εχει μεγαλη επιρροη πανω μου. Πηρα μια βαθια ανασα.

"Υψηλοτατε..." ξεκινησα αλλα με διεκοψε.

"Μαικλ."

Δαγκωθηκα λιγο. "Μαικλ, δεν ειμαι σιγουρη οτι ειναι καλη ιδεα. Δεν θελω να σας προσβαλλω ουτε αμφισβητω την...νοημοσυνη σας αλλα ο Ρομελ δεν ειναι και πολυ ευχαριστημενος με οσα
εγιναν...σιγουρα δεν θα θελατε μια αγελη στο κατοπι σας."

Με ακουγε προσεκτικα οσο μιλουσα. Και οταν τελειωσα περιμενε λιγο και επειτα χαμογελασε αργα. Μετα ενοιωσα εναν οξυ πονο στον λαιμο μου και ξαφνικα η πλατη μου ελιωνε στον τοιχο και τα ποδια μου αιωρουνταν.

Εμεινα εκει να πνιγομαι ενω με κοιτουσε με αυτο το ηρεμο βλεμμα καιτο πιο οομορφα αποκρουστικο χαμογελο που ειχα συναντησει. Και ενω σπαρταρουσα απελπισμενη, ξαφνικα ηταν στην πορτα και εγω στο πατωμα.

"Φευγουμε το πρωι."

Εφυγε και ξεσπασα σε κλαμματα

"Μμμμ αρσενικό τελικα." είπα έχοντας κολλήσει το κεφαλι στη χαραμαδα που σχηματιζαν τα φυλλα της ντουλαπας. Ακουσα το πλασμα να φευγει. Μπορουσα να βγω απο την ντουλαπα επιτελους! Το κοριτσι εκλεγε βοερά. Σταθηκα για λιγο. Δεν με ένοιαζε. Ηταν λυπηρό, αλλα δεν ηθελα να ασχοληθώ. Ειχα προβληματα. Δικα μου προβληματα.

Οπως και να χει ομως δεν ηθελα να φανω αναισθητος. Δεν μπορουσα και αλλωστε. Τοσα χρονια στο μοναστηρι με διδασκαν την "καλοσύνη". Δεν μπορουσα να μεινω απραγος αν και τοσο πολυ το ηθελα.

"Ηρεμησε τεκνο μου. Παρε μια βαθεια ανασα και ηρεμησε." ειπα απλώνοντας το χερι μου για να την βοηθησω.

Mόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν ακόμη εδώ ο Ιερέας μαζεύτηκα κατευθείαν, μάζεψα τα μουσκεμένα μαλλιά από το πρόσωπο μου και ρούφηξα τη μύτη μου καθώς σκούπιζα τα δάκρυα μου.

"Ναί...όχι...δηλαδή...δεν...εμ...εγώ..." μουρμούρισα και δάγκωσα τα χείλη μου. "Νομίζω ότι είδες αρκετά." είπα με όση φωνή μου είχε απομείνει. "Σε ευχαριστώ για την βοήθεια πάντως..." έσπρωξα τον εαυτό μου για να σταθώ στα πόδια μου, με στήριγμα πάντα τον τοίχο. "Λοιπόν...τι θα...τι θα κάνεις τώρα?" ρώτησα, όχι τόσο από περιέργεια όσο για να του αποσπάσω την προσοχή από το περιστατικό.

"Εχχ.... Ουτε εγω δεν ξερω. Σκεφτομουν να ξεφυγω στο διπλανο βασιλειο. Αλλα δεν ξερω αν ειναι καλη ιδεα. Ο βασιλιας και ο Πατριαρχης δεν θα δισταζαν να με κυνηγησουν ακομα και σε ξενο εδαφος. Και ακομα και αν ζητουσα πολιτικο ασυλο αυτο θα με εφερνε σε ακομα δυσκολοτερη θεση. Η Ροδεσια προσπαθει εδω και χρονια να διατηρησει την ακεραιοτητα της σε σημειο που εχει καταντησει ενα απλο προτεκτορατο. Ενα παιχνιδι στα χερια του βασιλια."

Σκεφτηκα για λιγο... Και κατεληξα.

"Θελω να με φιλοξενησεις για λιγο. Δεν εχω αλλο μερος για να κρυφτω. Το δασος σου ειναι καλα προστατευμενο απο τα ματια τον ανθρωπων... Θελω να μεινω εδω... Μου το χρωστας."

Έβαλα ένα χέρι πάνω στον σβέρκο μου.

"Εμ...ναί, δεν...δεν είναι ότι έχω πρόβλημα...δηλαδή...άκου. Μπορείς να μείνεις εδώ αν θες, όμως...όμως δεν γίνεται να παρακούσω τον Πρίγκιπα. Δηλαδή, πρέπει να πάω μαζί του ακόμα και αν είναι τελείως τρελός. Δεν θα πιστέψεις τι τρέλες ξεστόμισε σήμερα στους Λυκανθρώπους, πριν επιτεθεί στον αρχηγό τους θέτοντας μας όλους σε άμεσο κίνδυνο. Όμως είναι ο Πρίγκιπας Πακ και είμαι υποχρεωμένη να υπακούσω τις διαταγές του...είναι...θέμα τιμής." είπα, αν και δεν ήμουν σίγουρη ότι θα καταλάβαινε.

"Μέχρι την επόμενη Αυγή πάντως μπορείς να μείνεις ήσυχος." του χαμογέλασα ανεπαίσθητα.

"Ανοησιες αγαπητε μου. Αρνουμαι να πιστεύσω οτι δεκα πανοπλοι ανδρες δεν καταφεραν να συλλαβουν εναν απλο Ιερέα."

"Μα ηδη σας εξηγησα Μαγιστρε... Χρησιμοποιησε το χαρισμα του για να μας τυφλωσει. Μεσα στην αναμπουμπουλα βρηκε την ευκαιρια να ξεγλιστρησει στο δασος."

Ο Μαγιστρος κοιτούσε τον Πρεσκοτ με ενα βλεμμα γεμάτο ειρωνια. Κάθεται πισω απο το ξυλινο γραφειο και σταυρώνει τα χερια του.

"Αυτο κρατησε μολις λιγα λεπτα. Ποσο μακρια θα μπορουσε να ειχε παει; Ειχατε χαρτες. Πιο πισω σας περιμεναν ανδρες με σκυλιά και αλογα... Απλα αναρωτιεμαι Λοχια... Απλα αναρωτιεμαι..."

"Σας ειπα ηδη κυριε... Τα σκυλια δεν επιασαν καμια μυρωδιά και οι ιχνηλάτες εχασαν τα ιχνη τους μετα απο ενα σημειο... Αλλα δεν υπαρχει λογος ανησυχιας... Ειναι θεμα ωρων να τον βρουμε..."

Ο Μαγιστρος σκεπτικως περιεργαζοταν τον ανησυχο Πρεσκοτ.

"Ησασταν φιλοι με τον Ιερεα;"

"Ημουν ο αρχηγος της φρουρας του κυριε..."

"Δεν ρωτησα αυτο."

Ο Πρεσκοτ καταλαβαινε που το πηγαινε.

"Τωρα ειμαι και εγω υποπτος κυριε;"

"Λυπαμαι Πρεσκοτ... Αλλα ναι. Γνωριζοσασταν για καιρο με τον Ιερεα. Ησασταν φιλοι. Πιστευω οτι καταλαβαινεις την δυσπιστια."

O Πρεσκοτ φανερα προσβεβλημενος δεν μιλούσε. Κοίταζε τον Μαγιστρο με ενα ανέκφραστο υφος. Προσπαθουσε να συγκρατησει τον εαυτο του.
Ξαφνικα η πορτα ανοιγει. Μια σκοτεινη φιγουρα στεκεται εξω απο το δωματιο. Τα ματια λαμπύριζαν στο σκοταδι. Κοκκινα. Εντονα.
Ο Πρεσκοτ γερνει το κεφαλι του για να κοιταξει. Η μασκα με το κοκκινο γυαλι στα ματια. Εκρυβε το μισο προσωπο αφηνοντας μονο το στομα ακάλυπτο. Μοβ ρομπες. Μυτερη κουκουλα. Αν δεν ηξερε καλυτερα θα ελεγε πως ειναι κανενας μαγος. Αθεος. Μελος καποιας σκοτεινης σεκτας.

"Πολυ φοβαμαι πως θα χρειαστουμε μια συμπληρωματικη κατάθεση Πρεσκοτ... Παρακαλω... Ο Εξεταστης θα σε συνοδεύσει..."

Η Γερτρούδη, όπως θα έχω προαναφέρει, ήταν μια πολύ γέρικη φοράδα. Ταυτόχρονα όμως ήταν και πολύ ενεργητική. Και αυτό επειδή ο αφέντης της χορηγούσε συχνά στο αγαπημένο του άτι μια ποσότητα από τα φίλτρα νεότητος που κυκλοφορούσαν ευρύτατα στην Μαύρη Αγορά. Μην σας ξεγελά ο τίτλος, η Μαύρη Αγορά δεν ήταν καθόλου παράνομη και τα φίλτρα τα χρησιμοποιούσε όλη η αφρόκρεμα του Άλλου Κόσμου, πλουτίζοντας την Επικράτεια των Νεραιδών. Την αποκαλούσαν έτσι επειδή πρόκειται για ένα τεράστιο τούνελ, σκαμένο τέσσερα μέτρα κάτω από το έδαφος των προαστίων του Λονδίνου. Ο Πακ πήγαινε εκεί συχνά για να προμηθευτεί και την δική του δόση, μεταξύ άλλων σκευασμάτων. Τα φίλτρα νεότητος είχαν συντηρήσει εκείνον και τους προγενέστερους του για αιώνες και ήταν ότι πιο κοντά στην αθανασία είχαν πετύχει ποτέ οι Νεράιδες. Φυσικά θα υπήρχε και κάποιο κόστος, στην συγκεκριμένη περίπτωση το ότι τα εσωτερικά όργανα φθείρονταν και σάπιζαν με τον καιρό με αποτέλεσμα να πεθαίνεις τελικά σε φριχτούς πόνους με μια πολύ αργή διαδικασία από την οποία δεν γινόταν και να γλιτώσεις -αν κάποιος σε μαχαίρωνε απο ελεημοσύνη θα συνέχισες να σφαδάζεις για τουλάχιστον μισή ώρα (την πιο οδυνηρή μισή ώρα της ζωής σου). Και για να καταλάβεται για τι πόνο μιλάμε, τα Πλάσματα ή οι άνθρωποι -από αυτούς τους λίγους που γνώριζαν για τον Άλλο Κόσμο- που είχαν δει κάποιον να πεθαίνει υπό την επίρρεια του φίλτρου δεν το δοκίμαζαν ποτέ.



Πίσω όμως στον Πρίγκιπα καθώς διέσχιζε το Δάσος Λάιτσαιρ, κατευθυνόμενος προς το γειτονικό Σκραπ, ένα σύνδεντρο που χωριζόταν από το υπόλοιπο δάσος με ένα στενό ποτάμι -τον ποταμό Σκραπερ- και μια ετοιμόρροπη γέφυρα. Το Σκραπ ήταν μια πολύ απομονωμένη περιοχή και υπήρχαν μύθοι ότι αποτελούσε κρυσφήγετο μιας Μάγισσας στις φλέβες τις οποίας έρρεε αίμα Αγγέλου. Φυσικά ο Πακ ήξερε όλες τις φήμες και ήξερε και κατα πόσο αλήθευαν. Με τόσους αιώνες στην γεροδεμένη πλάτη του ήξερε ακριβώς πως να κινηθεί στο Δάσος, σε ποιόν να απευθυνθεί αυτήν την δύσκολη ώρα, που βρισκόταν ο πιο κοντινός πιθανός σύμμαχος...ή τουλάχιστον νόμιζε ότι ήξερε.


Η Γερτρούδη σταμάτησε απότομα, κάνοντας τον Πακ να χάσει την ισορροπία του. Όταν κατάφερε να ξανακάτσει στην σέλα ετοιμάστηκε να την μαλώσει, αλλά η φοράδα έμοιαζε πανικόβλητη ξαφνικά και άρχισε να περπατά κυκλικά και να οσμίζεται τον αέρα αγριεμένη. Ο Πακ ξεροκατάπιε όταν το πρώτο ουρλιαχτό έσκισε την σιωπή του Δάσους και έμπηξε τις φτέρνες του στην κοιλιά του αλόγου που άρχισε με μιας να καλπάζει ξέφρενα προς την γέφυρα.

Πριν προλάβουν οι οπλές της να αγγίξουν την πέτρα του γεφυριού, μια σκιά πετάχτηκε από τους θάμνους και έριξε κάτω τον καβαλάρη της. Η φοράδα σηκώθηκε στα δύο πόδια και παραπάτησε, πέφτοντας με δύναμη πάνω στην γέφυρα που σείστηκε αλλά δεν γκρεμίστηκε ακόμα. Ο Πακ άρχισε να σέρνεται προς τα δέντρα, ψάχνοντας για κάτι αιχμηρό αλλά το τέρας επέστρεψε, ακούμπησε μια βαρία πατούσα στο στήθος του άντρα και τον παλούκωσε κάτω. Ο Πρίγκιπας άρχισε να χτυπιέται αν και ήξερε πως δεν είχε καμία ελπίδα έναντι στην δύναμη του ζώου. Ο Λύκος έριξε το κεφάλι πίσω και ετοιμάστηκε να ουρλιάξει για να ενημερώσει τους υπόλοιπους. Ο Πακ ήξερε πως αν το έκανε αυτό δεν θα υπήρχε σωτηρία.

Μα ξαφνικά το ζώο σταμάτησε, οσμίστηκε τον αερά και γύρισε το κεφάλι του προς την γέφυρα. Τα αυτία του τινάχτηκαν σαν να άκουγε κάτι που ο Πακ αδυνατούσε και σύρθηκε μάκρια από τον Πρίγκιπα, μυρίζοντας με μανία το έδαφος. Ο Πακ έμεινε ακίνητος αφού όταν προσπάθησε να γυρίσει ένοιωσε μια σουβλιά στα πλευρά του από την πίεση που του είχε ασκήσει ο Λυκάνθρωπος. Θα μπορούσε να του έιχε λιώσει απλά το στέρνο. Άραγε τι τον σταμάτησε?