-Επανασύνδεση-

Οι μέρες περνούσαν. Περνούσαν αρκετά γρήγορα ώστε να μην βαριέμαι αλλά και αρκετά αργά για να ανυπομονώ. Τελικά έμειναν οι τρεις τελευταίες. Η Νόνα με προετοίμαζε πυρετωδώς. Έπρεπε να μάθω το τελετουργικό απ' έξω. Όχι πως θα ήταν πολύπλοκο, απλά το άγχος μου με έκανε να τα ξεχνάω όλα και η Νόνα τα έλεγε πάλι από την αρχή σε κάθε μυστική μας συνάντηση.

Η Άντι είχε αρχίσει να κάνει ερωτήσεις σχετικά με το που εξαφανιζόμουν τόσες ώρες ή αν γινόταν κάτι που πρέπει να μάθει ή αν με απασχολούσε κάτι... Αρχικά προσπάθησα απλά να την αποφύγω αλλά τελικά αναγκάστηκα να της ρίχνω μια πρέζα Σκόνη Πλάνης κάθε βράδυ στο φαγητό της. Φυσικά αναρωτιόταν πως ξαφνικά άρχισα να επιμένω να στρώνω εγώ το τραπέζι αλλά απλώς την αγνοούσα και το επόμενο πρωί το είχε ξεχάσει μαζί με όλα τ' άλλα.

Τα μαλλιά μου είχαν ξαναμακρύνει από την μέρα που η Νόνα με βρήκε να κείτομαι στο έδαφος φρεσκοκουρεμένη. Δεν θυμόμουν τι έγινε για να της απαντήσω. Ούτε και είχα κανένα σημάδι για να με βοηθήσει.

Το Σαββατοκύριακο πριν την μεγάλη μέρα μου, η Άννι επέμενε να επισκεφθούμε τον ιερέα που είχε μόλις διοριστεί υπεύθυνος στον Δυτικό Ναό του Λάιτσαιρ. Εγώ ακόμα δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να υπάρχουν τρείς Εκκλησίες σε μια πόλη -ακόμα και αν ήταν τόσο μεγάλη. Επίσης δεν καταλάβαινα γιατί η Άννι επέμενε τόσο να τον επισκεφτεί. Είχε ακούσει, λέει, πως ο τύπος είχε τα πιο θαυματουργά χέρια σε ολόκληρη την επικράτεια. Έτσι λοιπόν το Σάββατο το μεσημέρι, αφού άφησα την Νόνα στο δάσος, πήγα μαζί της μόνο και μόνο για να υσηχάσω τις ενοχές μου που την κορόιδευα έτσι.

Πανε σχεδον τρεις εβδομαδες απο την Τελετη. Τα αναπαντητα ερωτηματα αν και με βασανιζαν ακομα, δεν επρεπε να με αποσπουν απο το εργο μου... Εκανα τοπο στην περιεργεια μου, κατι πολυ δυσκολο πραγματικα αν σκεφτει κανεις τα ατελειωτα βραδια που περασα σκεπτομενος αλλα και τις αναριθμητες ωρες μελετης των συγγραμματων και των Γραφων, με την ελπιδα πως μπορουσα να βρω κατι που θα τα εξηγουσε ολα αυτα... Ο αγγελος μιλησε για μια "σφραγιδα"... Τι να ειναι αυτο;... Σκεπτομουν καθως καθομουν στο γραφειο μου στον Δυτικο Ναο... Ολοι οι νεοι Ιερεις σκορπιζονται σε ολο το βασιλειο ωστε ο λογος του Βαλαφαρ να φτανει σε καθε γωνια τις Γης οπου υπηρχαν ανθρωποι... Αλλα βεβαια το να γινεσαι Ιερεας σε μια απο τις δυο βασιλικες του Λαιτσαιρ ειναι κατι το τελειως διαφορετικο... Το Λαιτσαιρ ηταν η εδρα του Πατριαρχειου και επομενως το προπυργιο της Πιστης του Βαλαφαρ... Ηταν μεγαλη τιμη και προνομοιο να εκτελει καποιος χρεη Ιερεα στην εν λογο πολη... Ημουν πολυ τυχερος οταν τραβουσα αυτον τον κληρο απο το καπελο, μια και ετσι αποφασιζεται ο που θα υπηρετησει ο Ιερεας για την υπολοιπη ζωη του... "Και να σκεφτει κανεις πως μολις πριν απο μερικους μηνες δημιουργηθηκε αυτο το κενο..." ειπα φωναχτα εχοντας στον νου μου την εικονα του Ιερεα Σαλαζαρ που θα περνουσε τα τελευταια χρονια της ζωης του στο Ασυλο, το ησυχαστηριο των Πρεσβυτερων... '' Ηταν καλος Ιερεας... Πρωτα ο Βαλαφαρ, ελπιζω να γινω καλυτερος''

Ευχαρίστησα τον εαυτό μου που είχα κρεμάσει τον αυλό γύρω απ'τόν λαιμό μου με ένα κορδόνι πριν φύγουμε. Όταν φτάσαμε στο προαύλιο, η Άννι μου είπε να περιμένω για λίγο έξω και κάθισα σε ένα πεζούλι ανάμεσα στα δέντρα για να την περιμένω. Εκεί άρχισα να παίζω για να περάσει η ώρα και όντως πέρασε πολύ πιο γρήγορα από όσο περίμενα. Είχα για συντροφιά τα πουλιά που μαζεύτηκαν στο άκουσμα του ήχου και με συνόδευαν όσο περίμενα.

Εν τω μεταξύ, η Άννι εξαφανίστηκε μέσα στον τεράστιο ναό όπου -μετά από πολύ κόπο- κατάφερε να εξασφαλίσει μια ακρόαση με τον υπεύθυνο Ιερέα. Δεν παρέλειπε να υπερτονίζει το γεγονός πως είχε έναν πάρα, μα πάρα πολύ σοβαρό λόγο. Και ακόμη και όσοι δεν ήξεραν την Άννι μπορούσαν να καταλάβουν πως ήταν υστερική γυναίκα (αν και καλή μητέρα, παραδόξως) και δεν της πήγαιναν κόντρα.

Τελικά, μετά από είκοσι ολόκληρα λεπτά, βρισκόταν στο γραφείο του Ιερέα.

" Καλημερα τεκνο μου " ειπα με χαμογελο στην γυναικα που εμπασε μεσα στο γραφειου μου μαλλον καπως αποτομα... Ηταν σχετικα μεγαλης ηλικιας με ενα βλεμμα που κυριολεκτικα εβγαζε φωτιες... Καθισε μπροστα μου με σταυρωμενα τα χερια και περιμενε... "Με ενημερωσαν πως με χρειαζεστε για κατι πολυ σημαντικο"... " Πως θα μπορουσα να σας βοηθησω;"

Η μάσκα που φορούσε η Άννι όλο το πρωί καθώς συνόδευε την θετή της κόρη έσπασε και στο λευκό πρόσωπο της διαγράφει ο πανικός.

"Αιδεσιμότατε...ω, μα είναι τρομερό. Δεν ξέρω τι να κάνω...και αναπάντεχο..." Αναστέναξε βαθιά και της ξέφυγε ένας λυγμός. "Βλέπετε, η κόρη μου ήταν πάντα περίεργο παιδί. Από όταν γεννήθηκε δηλαδή...αλλά αυτό...δεν το περίμενα ποτέ..." Σχεδόν βούρκωσε.

" Ηρεμησε τεκνο μου... δεν υπαρχει τιποτα που η δυναμη του Αγιου Φωτος να μην μπορει να φτιαξει" ειπα καπως εκπληκτος με την αλλαγη του υφους της γυναικας απο υπεροπτικο καο επιτακτικο σε πονεμενο και παρακλητικο... Εκανα λιγο μποροστα για να την ακουω καλυτερα... " Πες μου ποιο ειναι το προβλημα και σου υποσχομαι πως θα κανω οτι μπορω για να το διορθωσω..."

Η Άννι άρχισε να μυξοκλαίει, αρκετά σιγανά ώστε ίσα που να την ακούει. Όταν βούρκωναν, τα καστανά της μάτια αποκτούσαν μια χρυσαφένια απόχρωση. Ήταν καχεκτική και αρκετά μεγάλη σε ηλικία -γύρω στα 40 υπολόγιζε η ίδια- και είχε την χαρακτηριστική θωριά των ανθρώπων του Λάιτσαιρ. Χωριάτες.
"Είχε...είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται παράξενα τώρα τελευταία...τις προάλλες μπήκα στο δωμάτιο της για να μαζέψω τα άπλυτα και..." Άρχισε τους λυγμούς. "Βρήκα αυτό στην τσέπη του φορέματος της."
Έβαλε προσεκτικά το χέρι στην τσέπη της και τράβηξε ένα δερμάτινο πουγκί που φαινόταν χοντροκομμένο και χειροποίητο. Το ακούμπησε στο τραπέζι μπροστά του.
"Δεν ήξερα τι είναι και έτσι έβαλα την γάτα μας να το μυρίσει...." Η Άννι έλυσε τον σπάγγο με ένα μόνο τράβηγμα και το περιτύλιγμα άνοιξε αποκαλύπτοντας ένα βουναλάκι από ωχρή σκόνη. "Την πρώτη μέρα έβγαλε κάτι εξανθήματα και ξυνόταν συνέχεια και μετά..." Άφησε έναν λειψό αναστεναγμό. "Πέθανε!"

Τότε ήταν που την πήραν πραγματικά τα κλάματα.
"Αιδεσιμότατε, τι δουλειά είχε αυτό το δηλητήριο στην τσέπη της κόρης μου! Τέτοια πράγματα βρίσκονται μόνο στα χέρια...Μαγισσών!"

Με το που ειδα το περιεχομενο του πουγκιου πεταχτηκα απο το γραφειου μου γεματος τρομο και αποστροφη... Τα ματια της γυναικας με ακολουθησαν και καρφωθηκαν ξανα πανω μου στη νεα μου θεση. " Η αντιδραση μου δεν βοηθα καθολου την κατασταση..." σκεφτηκα. "Αλλα δεν μπορουμε να κρυβομαστε πισω απο το δακρυλο μας...". Η ουσια που αντικροιζα ξεκαθαρα προερχεται απο τον κοσμο τον Πλασματων αλλα δεν μπορουσα να την προσδιορισω ακριβως... Ουτως η αλλως τα Πλασματα φημιζονται για την μυστικοπαθεια τους. Ολα ζουνε σε σπηλιες και δαση, μεσα σε τρυπες στο χωμα και κατω απο το νερο, μακρια απο τα βλεμματα του κοσμου των ανθρωπων... Δεν υπαρχουν Πλασματα που ερχονται σε επαφη με ανθρωπους... ή μαλλον... " Ο Θεου μου..." και εκανα δυο βηματα πισω κολωντας πανω στον πετρινο τοιχο του μικρου μου γραφειου... "Νεραιδες ..." ειπα απο μεσα μου... " Ειπατε πως η κορη σας το εκανε αυτο;" ρωτησα με εμφανη ανησυχια και η γυναικα εγνεψε δυστακτικα... " Το κοριτσι στην Τελετη... " σκεφτηκα αμεσως... " Ανοητη δεν μπορεις να εισαι προσεκτικη; Ο Βαλαφαρ σου εκανε την χαρη μια φορα... Αλλα δεν θα υπαρχει παντα αγγελος για να σε γλιτωνει..." ειπα απο μεσα μου... " Φωναξε την κορη σου μεσα... θελω να της μιλησω μονος" ειπα καπως επιθετικα... Και η κακομοιρη η γυναικα που ουτε που ειχε ιδεα τι ειδους ασχημα παιχνιδια μπορει να παιζει η μοιρα πισω απο την πλατη της , πεταχτηκε σαν σκυλι που το δειρανε και ετρεξε εξω...

Όταν γύρισε η Άννι ήταν κλαμμένη. Αρχικά σκέφτηκα πως είχε εξομολογηθεί ή κάτι τέτοιο -τα έκανε αυτά συχνά- αλλά ξαφνικά με άρπαξε από το χέρι και άρχισε να με τραβολογάει μέσα. Φυσικά εγώ δεν είχα τη δύναμη των χοντροκομμένων χεριών της -τουλάχιστον όχι σε αυτή τη μορφή. Οπότε απλώς την άφησα να με σύρει απ'το μαλλί μέχρι το γραφείο που υπέθεσα πως άνηκε στον καινούργιο υπεύθυνο. Οι φρουροί με κοίταζαν περίεργα. Η Άννι με κοίταζε περίεργα.

Με έσπρωξαν μέσα και η πόρτα έκλεισε. Υπήρχαν φρουροί στα τοιχώματα, το ένοιωθα. Κανείς όμως που να μπορώ να δω. Είχα ένα απαίσιο προαίσθημα και τα χέρια μου άρχισαν να μυρμηγκιάζουν.

"Καθισε... τεκνο μου" ειπα ενω περιμενα ορθιος μπροστα απο το γραφειο μου δειχνοντας την ξυλινη καρεκλα που υπηρχε για του επισκεπτες. Ηταν πραγματικα αυτη... αυτο το κοριτσι που ειχε διασωσει ο Πρεσβευτης... Τα μακρια μαλλια το μικροκαμμομενο σωμα και τα καταγαλανα ματια... Ενα ρηγος με διαπερασε... " Τι κανουμε τωρα ; " σκεφτηκα...

Προφανως ο Πρεσβευτης Μελχιορ ειχε λογο που βοηθησε το κοριτσι... Αλλα παραμενει ενα Πλασμα... Και ενω σκεφτομουν τι επρεπε να κανω προσεξα πως η γυναικα ακομη δεν ειχε βγει εξω... Γυρισα προς το μερος της και ειπα σιγανα... "Παρακαλω βγειτε εξω... Θα σας ενημερωσω επειτα εγω" και η γυναικα με κοιταξε, σαν να μουγκρισε λιγο και εφυγε...

"Θα μαθω πρωτα αν θυμαται τιποτα και μετα θα αποφασισω τι πρεπει να κανω " σκεφτηκα... " Γεια σου και παλι νεαρη μου... Με θυμασαι; Eχουμε ξανα συναντηθει στην Τελετη..."

Σήκωσα το φρύδι μου και κοίταξα προς τα πάνω, προσπαθώντας να θυμηθώ. Μου φαινόταν οικείος αλλά όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Κούνησα το κεφάλι αρνητικά.

"Ε...συγγνώμη, όχι." είπα όσο πιο αθώα μπορούσα. Η Νόνα μου έχει πει να μένω μακριά από τους ιερείς, σκέφτηκα.

"... Μαλιστα..." ειπα καπως ανησυχα... "Δηλαδη δεν θυμασε τιποτα απο την Τελετη...". "Δηλαδη δεν θυμασε τιποτα ουτε για  την αποκαλυψη του μικρου σου μυστικου ουτε για τον Αγγελο που σε διεσωσε απο του Χαρου τα δοντια...". Την ειδα, πως απο αδιαφορη αρχισε να απορει αλλα και να αρχιζει να ανησυχει...

"Τα πραγματα δεν θα εξελιχθουν καλα αν συνεχισω ετσι..." σκεφτηκα. Καθως περπατουσα γυρω της εκανα δυο βηματα μακρια της, ταχα αδιαφορα, και τραβηξα γρηγορα την βελωνα μου. Εσκισα οπως οπως το χερι νιωθοντας το τσουξιμο να με διαπερνα και ψιθυρισα οσο πιο σιγα μπορουσα την προσευχη μου... " Ο πιστος σου προσευχεται... για μοναξια...".

Το φως τυλιξε το κοριτσι σε ενα ημιδιαφανο ωοειδες κουβουκλιο... σαν μια χρυσαφενια χιονομπαλα απο αυτες που εχουν τα παιδια. Η αληθεια ειναι πως ειχα εντυπωσιαστει με τον εαυτο μου... δεν περιμενα πως η προσευχη που χρησιμοπιουμε για τον διαλογισμο μας θα ειχε τετοιες χρησεις... Κανεις δεν μπορουσε να την ακουσει ή να ακουστει αλλα πολυ περισσοτερο δεν μπορουσε να βγει εξω απο την φωτεινη μπαλα που την ειχα κλεισει... Αμεσως μετα ετρεξα στο γραφειο μου και αρχισα να γραφω γρηγορα σε ενα χαρτι με το φτερο μου. Επειτα το γυρισα και το εδειξα στο κοριτσι... "ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΝΕΡΑΙΔΑ"

Εντάξει τώρα πανικοβλήθηκα.
Εννοώ, ποτέ δεν είχα ξανανοιώσει τέτοιο ξάφνιασμα ή πανικό ούτε και όταν μου έσκαγαν φυάλες στα μούτρα από τα αποτυχημένα φίλτρα μου.
Και απελπισία ένοιωσα, φυσικά. Δεν μου άρεσαν οι κλειστοί χώροι. Άρχισα να κοπανάω το αδιαπέραστο τοίχος, που φαινόταν να απορροφά μέχρι και τους κραδασμούς του χεριού μου και με τύφλωνε.
Τον κοίταξα πίσω από το διάφανο περιτύλιγμα μου ικετευτικά.

Έπειτα έγραψε αυτά τα απαίσια λόγια στο χαρτί. Όσες φορές είχα φανταστεί κάτι ανάλογο στο μυαλό μου, νόμιζα πως θα αντιδρούσα υπερβολικά και παράλογα. Όμως τότε ήταν που ένοιωσα τον πανικό να υποχωρεί. Ένοιωθα πιο...δυνατή. Ξέρω πως είσαι νεράιδα. Είμαι νεράιδα. Επιτέλους!


"Καταρχάς προτιμούμε το 'Αερικά'. Υπάρχουν ολόκληρα παλικάρια ανάμεσα μας, ξέρεις πόσο αταίριαστο είναι το "Νεράιδα" γι αυτούς?" του είπα, πιο υπεροπτικά από ότι το εννοούσα. Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κατάλαβα πως δεν άκουγε τίποτα.

Την ειδα να χτυπιεται και να προσπαθει να μου μιλησει... Της εκανα νοημα πως δεν ακουω και συνεχισα να γραφω σε ενα αλλο φυλλο... "ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΟΥ.ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ ΠΩΣ ΜΕΙΝΕΙΣ ΗΡΕΜΗ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΩ ΕΞΩ" δεν υπηρχε αλλος χωρος στο χαρτι και αρπαξα γρηγορα ενα ακομα... "ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΠΙΑΣΟΥΝ". Αν και ημουν αρκετα επιθετικος δεν ηξερα πως αλλιως να αντιδρασω... Δεν περιμενα ποτε πως θα ζουσα κατι τετοιο για να ειμαι προετοιμασμενος...

Ήρεμη; Δηλαδή τι θα μπορούσα να του κάνω, να τον γρατζουνίσω; Δεν είχα κανένα φίλτρο μαζί μου...αν και φυσικά αυτό δεν το ήξερε. Το σκέφτηκα για λίγο. Να φύγω... και να πάω που; Η Άννι περίμενε απ' έξω. Μου είχαν μείνει τρεις μέρες και δεν γινόταν να τα διαλύσω όλα τώρα. Όχι, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να πείσω τον Ιερέα να με αφήσει ώστε να γυρίσω σπίτι και να πασπαλίσω την Άννι με μια έξτρα δόση Σκόνη Πλάνης.
Κούνησα το κεφάλι, δείχνοντας πως το υποσχόμουν.

Εσφιξα την βελωνα στο δεξι μου χερι και αναστεναξα... "Βαλαφαρ δωσε μου δυναμη..." και με μια κινηση του χεριου μου η μπαλα διαλυθηκε αφηνωντας το κοριτσι ελευθερο... Την κοιταζα για λιγα δευτερολεπατα χωρις να πω τιποτα με την καχυποψια και τον φοβο ζωγραφισμενο στο προσωπο μου... "Ας μιλησουμε λοιπον...". Και αμεσως αρχισα να της λεω οτι ειχε διαδραματιστει στο Πατριαρχειο, απο την στιγμη που σκονταψε πανω μου μεχρι που την πηρε ο αγγελος Μελχιορ μακρια... " Προφανως για να σε εσωσε ο Αγιοτητατος θα ειχε τους λογους του... λογους που εγω δεν μπορω να ελπιζω να κατανοησω και να καταλαβω"... "Δεν ειναι η θεση μου να κρινω το θειο εργο τον αγγελων... μονο να το ακολουθω"... "Πρεπει να εξαφανιστεις απο την πολη..." ειπα τελειωνοντας με υφος περισσοτερο παρακλητικο παρα επιτακτικο...

Τον κοιτούσα προσεκτικά όσο μιλούσε. Ώστε αυτό είχε συμβεί τότε... και γι αυτό δεν θυμόμουν τίποτε από εκείνη τη μέρα. Αχ, όταν το άκουγε αυτό η Νόνα...
Σταμάτησα να σκέφτομαι και γύρισα την προσοχή μου σε εκείνον.

"Ε; Να εξαφανιστώ; Και που να πάω; Η κοντινότερη πόλη είναι τρεις μέρες με άμαξα και δεν θα προλάβω την Ενηλικίωση!" του είπα, κάπως αφηρημένα.

" Δεν γινεται να σε αφησω να κυκλοφορεις ανενοχλητη μεσα στην πολη... Δεν γινεται να επιστρεψεις στους δικους σου, μακρια απο εδω... Η γυναικα απεξω εχει περασει πολλα... Δεν γινεται να συχεχισεις να την βασανιζεις ετσι..." ειπα σχεδον παρακαλοντας την να με καταλαβει... Περασαν μερικα λεπτα μεσα στην ησυχια... " Εχεις να προτεινεις εσυ τιποτα;"

Τον κοίταξα. Αρχικά αμφέβαλλα αν μιλούσε σοβαρά. Έπειτα απλά έσκασα στα γέλια. Κυρίως επειδή είχε όλον αυτόν τον αέρα και ανέδιδε τόσο την αίσθηση της ανωτερότητας και του ελέγχου που δεν είχα τολμήσει να αμφισβητήσω τις γνώσεις του. Και τώρα αποδεικνυόταν πως δεν ήξερε καν τι συνέβαινε μπροστά στα μάτια του. Όχι ότι τον κατηγορούσα. Σιγά μην καθόντουσαν οι Άγγελοι να του εξηγήσουν έναν κόσμο στον οποίο δεν άνηκε καν και ούτε και μπορούσε να δει.

"Δεν έχεις ιδέα από Αερικά έτσι;" του είπα, όσο λιγότερο χλευαστικά μπορούσα.

Το υφος της νεαρης με ενοχλησε και με ξαφνιασε την ιδια στιγμη... Πρωτον γιατι ειχε δικιο, οντος δεν γνωριζα τιποτα για τα Αερικα... και, πραγματικα, το να μην ξερω κατι μπορουσε  να με οδηγησει στα ορια της τρελας... και δευτερον επειδη ενοιωθα πως με το υφος της υποβαθμιζε την χειριστη κατασταση στην οποια βρισκοταν, σαν να προκαλουσε την τυχη της, σαν να εσπρωχνε μακρια, γεματη υπεροψια, το χερι βοηθειας του αγγελου και του Θεου... Τετοια επιδεικτικη απαξιωση δεν γινεται να μενει ατιμωρητη... Το κοριτσι επρεπε να μαθει ενα μαθημα... Αλλα βεβαια δεν ειναι η θεση μου να κρινω τους αλλους και να αποφασιζω την μοιρα τους... κανενας Ιερεα δεν ειχε αυτο το προνομοιο... " Μην ξεχνας την θεση σου Μαρκους... δεν εισαι ο Αγγελος Τιμωρος, ουτε καν δικαστης δεν εισαι... " σκεφτηκα με κλειστα τα ματια... Πηρα μια βαθεια ανασα και κοιταξα το κοριτσι καταματα... " Ζω για να υπηρετω και για να βοηθω αυτους που εχουν αναγκη" σκεφτηκα και ανοιξα το στομα μου για να μιλησω...  "Εχεις δικιο δεν γνωριζω τιποτα για εσας... Μηπως μπορεις να με... διαφωτισεις" ειπα με οση συμπαθεια ειχε απομεινει μεσα μου.

Δάγκωσα το κάτω χείλος μου για να συγκρατήσω τα γέλια. Ήταν λες και με προκαλούσε.

"Εγώ να σε διαφωτίσω; Εγώ είμαι νεραϊδοπαίδι! Δεν έχω πάει ποτέ στην Πρωτεύουσα, ούτε καν στον Άλλο Κόσμο και τα μόνα πλάσματα που έχω δει είναι η Καθηγήτρια μου και ένας Μακρυχέρης που προσπάθησε να μου βουτήξει την Σκόνη Ύπνου μια φορά!" είπα, με ένα κρυφό παράπονο.

Οι λεξεις που εβγαιναν απο το στομα της μου ηταν αγνωστες και απλα καταφεραν να με μπερδεψουν περισσοτερο. Οσο και αν ηθελα να συνεχισω την συζητησα για να μαθω κιαλα για αυτον τον παραξενο νεο κοσμο που ξετυλιγοταν μποροστα μου, καταλαβα πως κατι τετοιο δεν θα εβγαζε πουθενα... Εκλεισα τα ματια μου απογοητευμενος και της εγνεψα να παψει να μιλαει... Αναστεναξα... "Αυτο δεν οδηγει πουθενα... Μαλλον συμφωνουμε σε αυτο..." ειπα και αφησα για λιγο την ησυχια να απλωθει στο πετρινο δωματιο... " Τα πραγματα ειναι πιο απλα απο οσο φαινονται... Η...<<μητερα>> σου βρισκεται στα προθυρα να ανακαλυψει το μικρο σου μυστικο... Τι σκοπευεις να κανεις για αυτο;" ειπα και της εκανα νοημα να μιλησει.

Σήκωσα τους ώμους μου και περιορίστηκα στην υποψία ενός χαμόγελου.

"Να της ρίξω μια έξτρα δόση Σκόνη Πλάνης στο φαΐ." απάντησα αυθόρμητα.

"Ειναι ασφαλες;" αν και απο την φωνη της καταλαβα πως προκειται για κατι πολυ κοινο και καθημερινο, αρα για να ζει ακομα η γυναικα... μαλλον ειδη απαντησα στην ερωτηση μου... Δεν προλαβε να απαντησει και πεταχτηκα " Προφανως και ειναι... Παρε και κρυψε και αυτη εδω... την ουσια " και εδειξα το πουγκι απο το τραπεζι... "Πηγαινε εξω... ή μαλλον θα ερθω και εγω μαζι σου για να καθησυχασω την γυναικα... Μετα μπορειται να φυγεται και... να κανεις οτι σε φωτισει ο Θεος... Αλλα απο δω και εμπρος να εισαι πιο προσεκτικη... δεν θα βρισκεται παντα << ο φωτισμενος Ιερεας>> για να σε γλιτωνει"... ειπα ειρωνικα και επικριτικα.

Τον χλεύασα με το βλέμμα μου. "Δεν χρειάζομαι την προστασία σου. Τόσο καιρό τα κατάφερνα μόνη μου."

Δεν ήξερα γιατί έγινα τόσο ανταγωνιστική ξαφνικά. Ίσως γιατί ένοιωθα πως με θεωρούσε πολύ κατώτερη αν και δεν είχε ιδέα από που προερχόμουν.