-Επανασύνδεση-

"Αν τα καταφερνες <<μια χαρα μονη σου>> δεν θα βρισκοσουν στο γραφειο μου..." ειπα συνεχιζοντας με το ιδιο υφος... "Αλλα ας μην χανουμε αλλο χρονο... μαζεψε τα πραγματα σου και παμε να μιλησουμε στην δυσμοιρη την μα..." και σταματησα εκει. Της εριξα μια ματια γεματη μισος και απεχθεια και βγηκα απο το γραφειο... " Θα σε περιμενω εξω... κανε γρηγορα" ειπα φευγοντας και εκλεισα την πορτα.

Αγρίεψα με τον τρόπο του. Δηλαδή τι νόμιζε ότι ήμουν για να μου μιλάει έτσι; Σίγουρα κάτι πολύ ανώτερο από εκείνον, σκέφτηκα. Εγώ ήξερα περίπου που άνηκα στον κόσμο των Αερικών και σίγουρα ήταν στην αυλή του Βασιλιά. Ας με έλεγαν υπερόπτρια.

Αποφάσισα -παρορμητικά- να του δώσω ένα μάθημα. Φυσικά δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω την Σκόνη Μαλάγρας, γιατί αυτή θα ήταν ένα πραγματικό και μόνιμο μάθημα. Είχα όμως μια ή δύο χούφτες Σκόνη Πλάνης στην τσέπη μου και αυτές θα ήταν αρκετές για να κάνουν εκείνον και την Άννι να ξεχάσουν ότι ξέρουν.


Μάζεψα γρήγορα το πουγκί -προσέχωντας να μην με αγγίξει το δηλητήριο- και τον ακολούθησα έξω με το χέρι μέσα στην τσέπη, κρατώντας σφιχτά μια χούφτα Σκόνη.

Προχωρουσα αργα μεσα στην εκλησσια με κατευθυνση προς την εξοδο που οδηγουσε στην αυλη. Δεν ηταν ουτε καταδιανοια τοσο ομορφη οσο η βασιλικη του Πατριαρχειου. Δεν υπηρχε το ακριβο λευκο μαρμαρο και οι μεγαλοι χρυσοι πολυελαιοι ουτε βεβαια τα τρια διαζωματα. Το χτισμα ηταν κυριως πετρινο, δινοντας ετσι μια αισθηση δροσιας σε οποιον εμπαινε μεσα, το μονο φως που εισχωρουσε στο,καπως, ζοφερο χτισμα ηταν απο τα σκουρα και μαυρισμενα παραθυρα, που πια ισα ισα μπορουσες να καταλαβεις τις ζωγραφισμενες αναπαραστασεις πανω τους, αλλα και απο τα μανουαλια με το ζεστο φως του κεριου και τα θυμιατα που εκαιγαν καθε στιγμη της ημερας. Αυτη η απλοικοτητα παρολα αυτα ηταν περισσοτερο καταπραυντικη παρα ενοχλητικη, σε γεμιζε ηρεμια και γαληνη. Αλλα εκανε και τους πιστους να νοιωθουν πιο κοντα στην εκλησσια δειχνοντας τους πως η πιστη δεν εχει να κανει ουτε με χρηματα ουτε με πλουτη. Και ενω παρατηρουσα και σκεφτομουν ολα αυτα, μια και ακομα να συνηθισω την νεα μου θεση, βγηκα τελικα απο την πορτα και βρεθηκα μπροστα στην γυναικα που στεκοταν στην αρχη του πλατυσκαλου.

Η Άννι ήταν πανικόβλητη και ο πανικός δεν της ταίριαζε καθόλου. Δρασκέλισε τον δρόμο της ως τον Ιερέα και άρχισε να βαριανασαίνει.

"Αιδεσιμότατε; Τι έγινε τελικά..." Ξεκίνησε να ρωτά και έπειτα ένας χείμαρρος εξομολογήσεων, ανησυχιών και ενδόμυχων σκέψεων ξεχύθηκε από τα χείλη της.

Και τότε εμφανίστηκα εγώ, μια σκιά πίσω από τον Ιερέα, με την χούφτα ακόμα βυθισμένη στην τσέπη και το βλέμμα μου προσηλωμένο. Είμαστε μόνοι. Το ήξερα αυτό γιατί είχα παρατηρήσει τα πόστα των φρουρών. Κανείς δεν θα έβλεπε ότι πρόκειται να συμβεί.

Τώρα στεκόμουν ακριβώς από πίσω του. Με μια γρήγορη και ξαφνική κίνηση τράβηξα το χέρι μου από την τσέπη και η Άννι δεν πρόλαβε καν να ουρλιάξει όταν η Σκόνη Πλάνης πλημμύρισε τα ρουθούνια της και την άφησε προσωρινά αναίσθητη. Ξαναέβαλα το χέρι μέσα με μια γρήγορη, σπασμωδική κίνηση και τράβηξα άλλη μια χούφτα για τον Ιερέα.

Ξαφνικα ειδα την θλιμμενη γυναικα να σωριαζεται στο εδαφος χανοντας τις αισθησεις της... Τα ματια της γυρισαν αναποδα κοιταζοντας το κενο καθως μια λαμπερη μοβ σκονη πλανοταν στον αερα απο πανω της... " Μικρο τε..!!!" ειπα καθως γυριζα την πλατη μου , με το κοριτσι διχως να χασει, χρονο να ριχνει μια γεματη χουφτα απο αυτο το πραγμα στο προσωπο μου... Μετα τιποτα...

Ωραία τώρα θα του δώσω ένα μάθημα! Σκέφτηκα. Μα ήταν μόνο η τρέλα της στιγμής -η υπεροψία και η κριτική με έβγαζαν εκτός εαυτού. Τον έπιασα απ'τα μπράτσα και για μια στιγμή σκέφτηκα να τον σύρω ως το δάσος και να τον δέσω στην αγκαλιά κάποιας Δρυάδας, ή να καλέσω τους Δεντράνθρωπους που η Νόνα έλεγε πως μπλέκονται ανάμεσα στις ιτιές και σε ξεγελάνε με τους ρόζους στο πρόσωπο τους.

Υπήρχαν τόσες πλάκες που θα μπορούσα να του κάνω, τόσες κατεργαρίες που τρόμαξα από την ίδια μου την πανουργία.

Τότε όμως μου ήρθε και μια άλλη, εκλογικευμένη σκέψη. Αν τυχόν μάθαινε κανείς πως μπλέχτηκα σε ανθρώπινες δουλειές...πάει η Ενηλικίωση. Θα έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο. Και αυτό δεν ήμουν διατεθειμένη να το θυσιάσω για κανέναν θρασύτατο ιερέα. Τα κόλπα θα έπρεπε να περιμένουν.


Φυσικά δεν μπορούσα ούτε και να αφήσω την Άννι στο πλατύσκαλο της Εκκλησίας, προφανώς γιατί όταν ξυπνούσαν και οι δύο μαζί θα ακολουθούσαν ύποπτες ερωτήσεις και η Σκόνη Πλάνης παύει να είναι αποτελεσματική αν την χρησιμοποιείς σε τόσο μεγάλες δόσεις.

Έτσι έσυρα την Άννι πίσω από τα δέντρα αντί του ιερέα, και αφού σιγουρεύτηκα πως κανείς δεν θα με έβλεπε, έλυσα τις τιράντες του φορέματος μου και το άφησα να γλιστρήσει στο έδαφος.

Φυσικά και οι Αλλαγές απαγορεύονταν πριν την ενηλικίωση αλλά δεν ήταν και πρώτη μου φορά. Έκοψα ένα κλαρί και το έβαλα ανάμεσα στα δόντια μου. Και έπειτα συγκεντρώθηκα απόλυτα στο θρόισμα των φύλλων και τα παιχνιδιάρικα χάδια του αέρα στο εκτεθειμένο δέρμα μου.

Πέρασαν κάμποσα λεπτά. Ο οξύς πόνος έκανε διακριτικά την εμφάνιση του. Σιγά σιγά δυνάμωσε, όπως η φωτιά που έγλειφε το τσουκάλι της Άννι κάθε βράδυ. Έτσι λοιπόν άρχισε να γλείφει και ο πόνος το σώμα μου, να τυλίγεται γύρω μου ώσπου ασφυκτιούσα και βογκούσα σιγανά και το κλαρί ανάμεσα στα δόντια μου άρχισε να λυγίζει. Τα δύο καρούμπαλα στην πλάτη μου φούσκωσαν σαν μολυσμένες πληγές και όλο διογκώνονταν, ώσπου κάλυψαν όλη την πλάτη μου και έπειτα άρχισαν να ριζώνουν. Και το δέρμα μου άσπρισε όπως των πεθαμένων στη σήψη και τα μάτια μου άνοιξαν και γύρισαν -εν μέρει λόγω του πόνου και ως μέρος της αλλαγής.

Τελικά ένιωσα το πρόσωπο μου να συμπιέζεται, παρακολούθησα τα μακριά, μυτερά σα βελόνες νύχια να φυτρώνουν στις άκρες των δακτύλων μου και ένοιωσα το πρώτο αίμα να κυλά στο κάτω χείλος μου καθώς τα σουβλερά δόντια -που όντως έμοιαζαν με μικρές σούβλες- το τρύπησαν ελαφρά. Άνοιξα το στόμα μου, όπως με είχε συμβουλέψει η Νόνα. Και ένοιωσα τον αέρα να χτυπάει την πέτσα των φτερών μου και το λαιμό μου να μακραίνει και τα ρουθούνια μου να μεγαλώνουν καθώς η μύτη μου γινόταν ένα με το μέτωπο και τα χείλη να μαζεύονται και τα μαλλιά να μακραίνουν.


Κράτησε δέκα λεπτά, με τον μόνο θόρυβο που χάιδευε τα ματωμένα αυτιά μου -μακριά και μυτερά στις άκρες- να είναι το βαρύ ροχαλητό της Άννι και το απαίσιο κροτάλισμα των κόκαλων που άλλαζαν θέση.


Τελικά, φορώντας την Αλλαγή μου πλέον, τύλιξα τα χέρια μου γύρω απ'την Άννι και λύγισα τα γόνατα. Τα φτερά μου πετάρισαν στην αρχή, έπειτα σήκωσαν σκόνη και τελικά απογειωθήκαμε προς το δάσος -απ' όπου θα έκοβα δρόμο για να μην με πάρουν χαμπάρι στο Λάιτσαιρ.

"Εχχ... Αχχ! Π-Που ειμαι;" ψελισα με ολη μου την δυναμη καθως προσπαθουσα να ανοιξω τα ματια μου με καθε τροπο.

"Συνερχεται; Ναι,ναι συνερχεται ! Ενημερωσε αμεσως τον Πατριαρχη και γυρνα γρηγορα πισω."

Γυρω μου γινοταν σαματας, τοσος πολυς που νομιζα οτι θα λοιποθυμουσα ξανα απο τον  πολυ πονοκεφαλο. Πανοπλιες κροταλιζαν, ανθρωποι φωναζαν ηταν σαν ενας ολοκληροσ λοχος να βρισκοταν μεσα στο υπνοδωματιο μου... και δεν επεσα και πολυ εξω...

"Τ-τ-τι συμβαινει;" ειπα ενω αρχισα δειλα δειλα να ανοιγω τα ματια μου.

"Ηρεμηστε ιερεα ολα θα πανε καλα... Φερτε λιγο νερο αμεσως!" ειπε ενας παλαδινος που στεκοταν γονατιστος διπλα στο προσκεφαλι μου.

Διεκρινα τουλαχιστον τεσσερις παλαδινους μεσα στο στενο δωματιο μου ενω απο τα χτυπηματα και τον θορυβο που εκαναν οι πανοπλιες πανω στο πετρινο πατωμα τις εκλησσιας θα ελεγα πως τουλαχιστον αλλοι πεντε βρισκονταν απεξω... Γυρισα το βλεμμα μου δεξια και αριστερα και μετα παλι πισω στον παλαδινο που βρισκοταν συναμα μου... Το προσωπο του... Μα ναι τον ξερω! Ηταν ο υπευθυνος της φρουρας μου.

"Τι συνεβει Πρεσκοτ; Γιατι βρισκομαι εδω... πως ηρθα εδω;"

"Ηρεμηστε ιερεα. Θα σας τα εξηγησω ολα... Πιετε λιγο νερο και προσπαθηστε να ηρεμησετε... "

"Η μερα ακολουθουσε τους συνηθισμενους ρυθμους της... Η εκλησσια ανοιγει τις πορτες τις, τελειτε την Πρωινη Λειτουργεια και ξεκινατε τις ευλογιες..."

"Ναι ναι τα θυμαμαι ολα αυτα... αλλα γιατι ειμαι στο κρεβατι,  και γιατι νιωθω οτι καποιος με κοπανισε στο κεφαλι με ενα σφυρι και γιατι..." και σταματησα εκει... Ειδα τον Πρεσκοτ να με κοιταει με ενα αγριο βλεμμα, που σε συνδυασμο με το την ουλη στο μαγουλο του και το παχυ γενι του σου εκοβε την ανασα... Δεν ηταν γενικα σαν τους αλλους παλαδινους... Εφτασε στην θεση  που εχει με την αξια του και οχι με τα χρηματα τον γονιων του... Ηταν ενας σκληρος ανθρωπος που ειχαν δει πολλα τα ματια του και ειχε περασει πολλα... Γι' αυτο και τον εκτιμουσα απεριοριστα και σαν φυλακα αλλα και σαν φιλο μου..." Συγγνωμη για την διακοπη ..."

"... ολα κινουνταν ομαλα μεχρι που πειρατε στο γραφειο σας αυτο το νεαρο κοριτσι... Θυμαστε τιποτα...;"

Κοριτσι; Mα ποιο κοριτσι; Δεν θυμομουν τιποτα... Τρομαξα για μια στιγμη... Προσπθουσα να θυμηθω καθε ευλογια, καθε κοψιμο, καθε ευχη... Τιποτα ομως... Δεν θυμομουν τιποτα...

"Δ-δε θυμαμαι... Δεν θυμαμαι τιποτα Πρεσκοτ!!!" ειπα φωναζοντας τρομαγμενος.

"Ηρεμα κυριε, ηρεμα... Θα σας ξαναερθουν ολα εν καιρω... Παντως, εκει που θελω να καταληξω ειναι πως μετα την προκαθορισμενη ευλογια που ειχε ζητησει η μανα του κοριτσιου, συναντηση που ειναι σημειωμενη και στα πρακτικα, βρεθηκατε αναισθητος στη μεση της αυλης της εκλησσιας... "

"Και τω-..." και ξανακοιταξα το αγριεμενο υφος του Πρεσκοτ... Ησυχασα ξανα...

"Σας βρικαμε τουλαχιστον μιση ωρα με σαραντα λεπτα αργοτερα διοτι το ολο συμβαν ελαβε χωρα μεταξυ της αλλαγης των σκοπων οπου η εκλησσια ειναι και αφυλακτη... Απο τοτε ειστε λοιποθυμος εδω και 2 μερες τουλαχιστον."

Ησυχια τυλιξε το δωματιο... Δεν ακουγοταν τιποτα... Ουτε οι παλαδινοι, ουτε εγω ουτε ο Πρεσκοτ...

"Οτι και αν συμβαινει ειχε να κανει με την μητερα και το κοριτσι..." ειπε ο Πρεσκοτ σκαζοντας την σιωπη.

"Ας μην προτρεχουμε... Μαλλον θα ηταν κατι που εφαγα..."

"Συνγχωρεστε με κυριε... αλλα μια χαλασμενη ελια η ενα μπαγιατικο ψωμι δεν σε ριχνουν αναισθητο για 48 ωρες... Επισης δεν γνωριζω για καποιο δηλητηριο που να ριχνει καποιον ξερο για τοσο πολυ χωρις να τον σκοτωνει ..."

Ολα αυτα μου ακουγονταν τοσο ξενα... Η μνημη μου ... Τι επαθε; Ημουν πολυ μπερδεμενος για να σκεφτω ηθελα λιγο χρονο για να βαλω το μυαλο μου σε ταξη... Κοιταξα τον Πρεσκοτ και αυτος καταλαβε... Εδιωξε τους παλαδινους και εφυγε και αυτος...

Ειμαι τοσο κουρασμενος... τοσο νυσταγμενος...