Πέρα από την Σφραγγίδα

Ειχαν περασει καποιοι μηνες απο το συμβαν στην εκκλησια. Τα πραγματα ειχαν ηρεμησει αν και ο Πρεσκοτ ηταν ακομη ανησυχος... το ιδιο και εγω... Ειχαν μεινει πολλα αναπαντητα ερωτηματα τα οποια βασανιζαν το κεφαλι μου...

Οταν η αστυνομια εψαξε το σπιτι της Ανι Μιλγουολ δεν βρηκε τιποτα...
Το κοριτσι; Αφαντο ! Και ιδια, παρα τις αλεπαλληλες ανακρισεις, ισχυριζεται πως δεν εχει κανενα παιδι... δεν ειχε ποτε καποιο παιδι.

Αδυνατο! Ανοησιες! Τα αρχεια της Εκλησσιας ειναι οσο ασπιλα και αλαθητα οσο και οι Αγιες Γραφες... Συγχωραμε Βαλαφαρ...

Αλλα... και να μην ειναι... Γιατι καποιος να προσθεσει ενα φανταστικο ονομα στη λιστα ανομονης... διοτι περι φανταστικου προσωπου μιλαμε... Δεν υπαρχει καμια Ντενιζ Μιλγουολ σε ολο το Λαιτσαιρ. Εγω ο ιδιος εψαξα στο ληξιαρχειο...

Ο Πρεσκοτ, μαλιστα, επεμενε να στειλουμε παλαδινους στο δασος για να ψαξουν, μηπως και το ειχε σκασει απο την πολη... Αλλα μετα απο τρεις μερες ψαξιμο τιποτα...

"Παλι τα ιδια... Περασε παλι η ωρα..." ειπα ενω σκεφτομουν ολα αυτο στο κρεβατι μου...
Γυρισα πλευρο και κοιμηθηκα...

Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και τα πόδια μου είχαν αρχίσει να μουδιάζουν. Τόσες ώρες πάνω στη σέλα ήταν φυσικό, εξάλλου. Η διαδρομή από την Πρωτεύουσα πίσω στο Λάιτσαιρ δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο περίμενα, αλλά περιέκλυε απόκρυμνα μονοπάτια που δεν ήταν καν χαρτογραφημένα και όπου τα άλογα βάδιζαν προσεχτικά για να μην σπάσουν τα πόδια τους στις μυτερές πέτρες. Την φοράδα μου την έλεγαν Νόρα. Η Νόνα μου την χάρισε όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, και διορίστηκα...


 Το είχα σίγουρο ότι θα πέρναγα στην παραγωγή Φίλτρων και δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα λάμβανα τον πάπυρο από την ίδια την Συντεχνία. Έτσι λοιπόν όταν ο πάπυρος έφτασε και η σφραγίδα δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο σε αυτήν της Συντεχνίας άρχισα να πανικοβάλλομαι. Φυσικά, πριν αρχίσουν οι δοκιμασίες μας είχαν ενημερώσει ότι είναι ειδικά επιλεγμένες ώστε να μην μπορούμε να παραπλανήσουμε τους βαθμολογητές σχετικά με τις ικανότητες μας. Είχα προσπαθήσει να το κάνω. Ίσως γι αυτό με τιμώρησαν έτσι.


 Γενικά τα Νεραιδοπαίδια εκπαιδεύονταν από νωρίς για να μάθουν τους τρόπους των ανθρώπων ώστε να μπορούν να δουλέψουν και να συμβιώσουν με αυτούς. Αναλάμβαναν κυρίως εξωτερικές υποθέσεις. Και κανένα Νεραιδοπαίδι δεν ήθελε να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους ακριβώς επειδή έίχε μεγαλώσει μαζί τους. Θέλαμε όλοι να γνωρίσουμε αυτόν τον άγνωστο και περίεργο μαγικό κόσμο. Και ίσως να ήμουν τυχερή από μια άποψη, γιατί η δική μου η θέση εμπλεκόταν ελάχιστα με το ίδιο το Λάιτσαιρ, παρά με τον κόσμο πέρα από την Σφραγίδα του.

 Ναί, διορίστικα Φύλακας του Δάσους Λάιτσαιρ. Η υπόλοιπη ζωή μου θα περιορίζοταν στο να φυλάω τα βρωμοσύνορα των εδαφών του Βασιλείου εντός αυτού, να εξασφαλίζω άδειες και υλικά για τους Συλλέκτες, να εκτρέφω μονώκερους και ελάφια και να ξεριζώνω τα ηλίθια αγριόχορτα απτόν βαρετό κήπο μου! Τέλεια! Έχασα όλον αυτόν τον καιρό να μαθαίνω τα πιο δύσκολα και απαιτητικά Φίλτρα για να γίνω βοσκός μονώκερων!


 Αυτά σκεφτόμουν καθώς κατευθυνόμουν προς το καινούργιο μου πόστο μέσα στη νύχτα, και δεν είχα ιδέα πόσο θα άλλαζε η ζωή μου απο τότε και πέρα.

Και αλλες εξαφανισεις... Πρωτα το κοριτσι, τωρα μια ολοκληρη οικογενεια... και ποιος ξερει ποσοι αλλοι ακομη πριν απο αυτους... Το Λαιτσαιρ αποτελει μια αρκετα κοσμοπολιτικη πολη . Ειναι επομενο λοιπον να αναρωτιεται κανεις ποσοι χρειαστηκαν για να γινει αντιληπτο οτι λειπουν ανθρωποι απο τα σπιτια τους.

"Δεν την θυμαμαι ετσι την πολη... Τωρα τελευταια ολα κακα συμβαινουν... Βαλαφαρ δωσε μας δυναμη " σκεφτηκα καθως περπατουσα στη πολη μπας και ακουσω τιποτα καινουργιο με την υποθεση.

Η πολη ηταν πολυσυχναστη οπως παντα. Η αγορα ηταν γεματη με κοσμο ενω λιγο πιο περα μπορουσες να δεις εναν ξυλινο βαθρο με εναν νεαρο να οριεται. " Η εξαφανισεις ειναι μονο η αρχη! Η αποκαλυψη ερχεται!"

Γυρισα το κεφαλι και προχωρισα. Κατευθυνομουν προς το σπιτι της οικογενειας για να ερευνισω εγω ο ιδιος.

"Ελπιζω ο Πρεσκοτ να μην παρατηρησει οτι λειπω" σκεφτηκα καθως προχωρουσα ντυμενος με απλα ρουχα για να μην τραβαω την προσοχη.

Οσο και αν ηθελα να το αρνηθω η ιστορια με το κοριτσι και την μητερα του με ειχε προβληματισει πολυ... Ποιον δεν θα προβληματιζε αλλωστε... Το να σου λενε οτι ησουν αναισθητος για δυο μερες και το να μην μπορεις να θυμηθεις οτι τα στοιχειωδη για το τι ελαβε χωρα ειναι περιεργο οπως και να το δεις...

Επρεπε να δωσω ενα τελος στις αμφιβολιες... Επρεπε να μαθω τι συνεβει...

Νιωθω οτι ολα αυτα με καποιον τροπο συνδεονται... οι εξαφανισεις... το κοριτσι.

"Πρεπει να μαθω!" ειπα μεσα απο τα δοντια μου και αρχισα να τρεχω προς τα χωραφια εξω απο την πολη...

Λένε να μην κρίνεις ποτέ κάτι από την πρώτη φορά, παράδειγμα την δουλειά από την πρώτη μέρα. Και αυτό επειδή συνήθως είναι χάλια. Και όντως ήταν. Δεν μπορούσα να είχα φτάσει σε χειρότερη στιγμή.

 Ενώ έλειπα στην πρωτεύουσα είχαν γίνει κάποιες αλλαγές στο δάσος. Με την απουσία της Νόνα (που ήταν Φύλακας πριν από εμένα) οι Μακρυχέρηδες είχαν αρχίσει να αλωνίζουν στην περιοχή, καταστρέφοντας φωλιές Γαμψονύχων και Αετόμορφων και κλέβοντας τα αυγά τους. Οι Αετόμορφοι με την σειρά τους στράφηκαν στους Λυκανθρώπους για προστασία και έτσι ο Λίροι -ηγέτης των Λυκανθρώπων του Άλλου Κόσμου- μετακίνησε μια μικρή αγέλη στο δάσος του Λάιτσαιρ.


 Ως τότε Λυκάνθρωποι δεν είχαν πατήσει ποτέ στην περιοχή.

 Φυσικά η παρουσία τους έλυσε το πρόβλημα των Μακρυχέρηδων που κρύφτηκαν στα λαγούμια τους ξανά, αλλά έφερε ένα καινούργιο και μεγαλύτερο θέμα. Οι Λυκάνθρωποι τρέφοταν αποκλειστικά με ανθρώπινο κρέας και έτσι άνθρωποι άρχισαν σιγά σιγά να εξαφανίζονται απ'την πόλη. Φυσικά το Λάιτσαιρ ήταν αρκετά μεγάλη πόλη και κανείς δεν το είχε προσέξει ακόμα...σύντομα όμως θα ερχόταν χειμώνας, οι Λύκοι θα ήθελαν κι άλλο κρέας και θα δημιουργούταν μεγάλο θέμα.


 Εγώ φυσικά δεν μπορούσα να διώξω τους Λυκανθρώπους, ούτε να ζητήσω απ'τον Λίροι να τους μεταθέσει. Κάτι τέτοιο θα ήταν προσβολή και οι Λύκοι ήταν ιδιαίτερα εύθικτοι. Από την άλλη δεν μπορούσα να ρισκάρω να αποκαλυφθεί η παρουσία μας. Σκεφτόμουν δίαφορα στο ταξίδι μου ως το Λάιτσαιρ -μέχρι και να φτιάξω την δική μου φάρμα ανθρώπων- αλλά όταν έφτασα ήμουν τόσο κουρασμένη που ήθελα απλά να κοιμηθώ και να τα ξεχάσω όλα.


 Και εκεί, στο πλατύσκαλο της καλύβας που θα μετατρεπόταν σε σπίτι μου και πριν άνηκε στην Νόνα, κείτονταν βαριανασένοντας ο πιο άσχημα λαβωμένος Λυκάνθρωπος του κόσμου. Αρχικά τρόμαξα και πήγα να τραβήξω Σκόνη Αναιμίας -δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο θέαμα ένα τεράστιο μαύρο πλάσμα να πάλλεται μπροστά στην πόρτα σου- έπειτα όμως έβαλα το χέρι πάνω στην τσέπη. Με κοίταξε με γυαλιστερά κίτρινα μάτια και ούρλιαξε για βοήθεια.


 Και τότε κατάλαβα πόσο δύσκολη θα ήταν η δουλειά μου εδώ.

Απο οσα μου ειπαν οι γειτονες και οτι παρατηρησα απο το σπιτι της χαμενης οικογενειας κατεληξα σε ενα συμπερασμα... στο οτι δεν υπαρχει καποιο...

Ολοι μου ,ιλησαν για καποιο αγριο γρυλισμα μεσα στην νυχτα, μια κραγη καποιου σκυλου η κατι τετοιο... Επειτα λενε πως αρχισε να ακουγεται θορυβος σαν να γινοταν μαχη μεσα στο σπιτι... και επειτα τιποτα...

Μετα απο λιγη ωρα καποιοι απο τους γειτονες εσπεσαν διστακτικα πορς το σπιτι μονο για να το βρουν αδειο και βανδαλισμενο...

Ολοι καταληγουν πως καποιο αγριμι θα μπηκε μεσα στο σπιτι και θα επιτεθηκε στην οικογενεια...

Και ενα αγριμι μονο του σκοτωσε τεσσερα ατομα και τα εσυρα μεσα στο δασος χωρις να αφησει ουτε ιχνος; Αδυνατω να το πιστευσω...

Χαμενος κοπος και χρονος... πρεπει να επιστερυσω στην εκκλησια... το ποιμνιο μου με περιμενει...

Εντάξει ήταν πλήρως ταπεινωτικό. Το παραδέχτηκα στον εαυτό μου καθώς τον περίμενα στα διαμερίσματα του, πίσω απτις βαριές κουρτίνες που κάλυπταν το παράθυρο. Σίγουρα αναρωτιέστε πως στο καλό προσπέρασα τόσους φρουρούς. Καλή απορία. Αλλά βασικά δεν το έκανα. Απλά μπήκα από το παράθυρο, ανοίγωντας το με τα νύχια μου (που στην Αλλαγή γίνονταν μυτερά και κοφτερά σαν γαμψές βελόνες). Για τους φρουρούς του Κήπου στον οποίον έβλεπε το παράθυρο του Ιερέα πασπάλισα λίγη Σκόνη Πλάνης καθώς πετούσα από πάνω τους. Τώρα θα νομίζουν ότι είδαν κάποια τεράστια λιβελούλα.


 Φυσικά δεν είχα ιδέα ότι θα έφτανα κατευθείαν στα ιδιωτικά διαμερίσματα του Ιερέα, ούτε ότι αυτός θα έλειπε. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν λιγάκι πιο βίαιο. Τέλος πάντων, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ένας Λυκάνθρωπος πάλευε για την ζωή του πίσω στο Δάσος μου και ήταν υποχρέωση μου να τον προστατεύσω. Φαντάζομαι πως είναι ένστικτο μας ως πιο αναπτυγμένοι να προστατεύουμε τους πρωτόγονους. Στους Άγραφους Νόμους του Βασιλείου μας συμπεριλαμβάνεται η θαλπωρή ως προς κάθε τι ζωντανό που κατοικεί τις εκτάσεις μας και η συμβίωση μαζί του. Εμείς δεν είμαστε...άνθρωποι, σκέφτηκα με απέχθεια. Δεν καίμε Δάση για να κτίζουμε, κτίζουμε μέσα και πάνω σε αυτά.


 Σιχαινόμουν τον εαυτό μου που κατέληξα έτσι, να ζητάω βοήθεια από έναν άνθρωπο και δε Ιερέα. Όμως ήταν ο μόνος που ήξερα με θεραπευτικές ικανότητες, και ο μόνος που θα μπορούσα να μεταφέρω αρκετά γρήγορα ώστε ο Λυκάνθρωπος να μην τα φτύσει ώσπου να γυρίσω. Φυσικά δοκίμασα ότι γιατροσόφι ήξερα προτού καταλήξω στην εσχάτη των λύσεων αλλά τίποτα δεν πέτυχε: οι πληγές ήταν βαθιές, μολυσμένες και πολύ κοντά σε ζωτικά όργανα για να τον εγχειρήσω -όχι πως έιχα τέτοιες γνώσεις ούτως ή άλλως.


 Είχα ήδη χάσει αρκετό πολύτιμο χρόνο και ήμουν ανυπόμονη...αλλά ήξερα πως έπρεπε να συγκρατηθώ. Το σχέδιο αυτό ήταν ευαίσθητο και σίγουρα ότι πιο χαζό και ριψοκύνδηνο είχα τολμήσει ως τότε.

"Aχ! Γρηγορα ! Ειναι σχεδον ωρα για την πρωινη προσευχη!" ειπα σιγανα καθως ετρεχα οσο πιο γρηγορα γινοταν προς την εκκλησια.

"Ισα που προλαβαινω να βαλω τα αμφια μου και να παρω μια ανασα" ειπα τρεχοντας μεσα απο τον κηπο πανω στο πλατυσκαλο και μεσα στην εκκλησια.

"Τι χασιμο χρονου...Οι πληροφοριες που θα μαζευα ηλπιζα να ηταν πιο χρησιμες... Πραφανως κατι πολυ περιεργο τρεχει στη μικρη μας πολη..."

Ενεβαινα τα σκαλια δυο δυο και κατευθυνομουν προς το δωματιο μου.

"Eιθε ο Βαλαφαρ να μας ευλογει ολους... μια καινουργια μερα ξεκινα για την εκκλησια μου" ειπα καθως η πορτα ετριξε και ανοιξε.

Μπηκα μεσα και εκλεισα την πορτα πισω μου...

Τον αισθάνθηκα πολύ πριν ανοίξει η πόρτα. Παραδέχτηκα το άγχος μου στον εαυτό μου και αναστέναξα σιωπηλά. Τον άφησα λίγο να νοιώσει χαλαρός, να μην υποψιαστεί τίποτα. Έπειτα άνοιξα αργά την χούφτα του αριστερού μου χεριού. Μιας και είχα έρθει εδώ Αλλαγμένη, δεν έκανα τον κόπο να ξαναγίνω άνθρωπινη, επομένως είχα μείνει να κρατάω αυτήν την χούφτα Σκόνη Ύπνου σε ολόκληρη την διαδρομή. Επειδή μου τελείωνε η Σκόνη Πλάνης αποφάσισα να την αντικαταστήσω με αυτήν, που απλά θα τον κοίμιζε και μπορούσα να τη φυσίξω κατευθείαν αφού έφτανε να διαχυθεί στον αέρα του δωματίου για να τον κοιμήσει. Και αυτό και έκανα. Σιωπηλά, διακριτικά, με τα πέτσινα φτερά μου διπλωμένα πίσω απ'την πλάτη μου άνοιξα την χλωμή μου παλάμη και φύσηξα μέσα απ'τα δόντια μου. Η Σκόνη διαλύθηκε με μιας.


 Τώρα έμενε να περιμένω.

Γυρισα την πλατη μου και αντικροισα κατι που δεν ειχα ξανα δει...
Ενα αισχρο πλασμα με φτερα περιμενε μπροστα απο το κρεβατι μου... Ειχε την οψη του νεκρου ανθρωπου και δυο μεγαλα μπλε ματια που με τρυπουσαν σαν βελη με την δυναμη τους...
Ειχα μεινει για λιγα δευτερολεπτα ακινητος και εχασκα χαμενος... Τοτε σαν απο ενστικτο επλωσα το χερι μου στην τσεπη μου και τραβηξα την μακρυα βελωνα μου...

Εκανα να σκισω το χερι μου μου αλλα... δεν ενιωθα καλα... Τρυπηθηκα οπως οπως...

"Ο πιστος... ο πιστος προσευχ--..."

"Άσε με να μαντέψω, για βοήθεια."ψιθύρισα με την τραχιά και συρτή φωνή μου. Τα δόντια μου άφησαν μικρές τρυπούλες πάνω στα ωχρά χείλη μου. Ήταν συχνό φαινόμενο όταν είσουν ακόμη νέος, γιατί χρειαζόταν χρόνος και κόπος για να μάθεις να χειρίζεσε τα δόντια σου, που ήταν λεπτά και κοφτερά σαν ψαριού. Πήγα προς το μέρος του και τύλιξα τα χέρια μου γύρω απτους ώμους του, σηκώνοντας τον. Έπειτα τον έσυρα μέχρι το παράθυρο. Το άνοιξα και κοίταξα κάτω.


 "Εχ...."


  Ο τύπος ήταν αρκετά βαρύς...αλλά και πάλι μια φορά είχα σηκώσει την Άννι, που ζύγιζε 10 φορες το βάρος του. Παρατήρησα τον κήπο για φρουρούς. Ένας είχε αποκοιμηθεί στο πλατύσκαλο του κήπου. Ο άλλος δεν φαινόταν πουθενά. Αποφάσισα να ρισκάρω. Φύσιξα όση σκόνη μου είχε μείνει στην ατμόσφαιρα και έπειτα κρέμασα με κόπο τον Ιερέα έξω απτο παράθυρο. Βγήκα και γω. Στεκόμουν στο περβάζι τώρα με τα χέρια τυλιγμένα κάτω απτους ώμους του. Πήρα μια βαθιά ανάσα.... και πήδηξα.


 Είχαμε φτάσει στην καλύβα πριν καν χαράξει.

"Αααα... Το κεφαλι μου... Που... που ειμαι..."
Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα για λιγο γυρω μου... Ημουν σε ενα ξυλινο σπιτι, καποια καλυβα προφανως. Απο τους ηχου τον ζουζουνιων και την μυρωδια του πευκου καταλαβα πως δεν ημασταν μεσα στην πολη...

"Τι στο καλο συνεβει... " εκανα να βημα για να εξερευνησω το δωματιο... αλλα δεν μπορουσα... Ημουν δεμενος πανω σε εναν ξυλινο στηλο με τα χερια και τα ποδια ανοιχτα, δεμενα με σκοινια στο πατωμα και στο ταβανι.

Παλεψα για λιγο και μετα τα παρατησα... Παρατηρησα το ξυλινο τραπεζι με τα μικρα χρωματιστα μπουκαλακια και τις σκονες...

"Σκευη αποθηκαριου... αλιμονο μου..."

Ενας θεος ηξερε τι διεστραμενα πειραματα θα ηθελε να μου κανει... Εκλεισα τα ματια και περιμενα..

Mπήκα μέσα γύρω στην μισή ώρα αργότερα υπολογίζοντας ότι θα είχε ξυπνήσει. Τον βρήκα με κλειστά τα μάτια και έτσι παράτησα τα βότανα στο τραπέζι και έφτιαξα στα γρήγορα μια αλειφή με όπιο.

 Μπήκα στην αποθήκη όπου το κτήνος ακόμα βογκούσε απ'τους πόνους. Με το που άνοιξα την πόρτα μια δυσοσμία απλώθηκε στο δωμάτιο. Οι μολυσμένες πληγές ανέδιδαν τόση βρόμα που μου ερχόταν εμετός καθώς τις καθάριζα. Ο Λύκος πρέπει να είχε λιποθυμίσει.

 Τις καθάρισα διεξοδικά και επέστρεψα στο δωμάτιο.


 "Καλημέρα." του είπα με μια κάποια επιφύλαξη.

Ανοιξα τα ματια μου και παρατηρησα το κοριτσι. Μου φαινοταν γνωστη... Το προσωπο της...τα ματια... αυτο το βαθυ μπλε χρωμα... Αρχισα να θυμαμαι ξανα... Νομιζα οτι ηταν ενα ονειρο,αλλα παρα ηταν αληθινο.

Ημουν στο δωματιο μου και μετα... και μετα... Κατι ειδα... κατι τερατωδες...Αλλα πως ειναι δυνατον; Μετα λιποθυμησα και ξυπνησα εδω... Αλλα αυτο το κοριτσι δεν μοιαζει καθολου με... ή μηπως...

"Δεν εισαι αυτο που δειχνεις... ετσι δεν ειναι;"

Γύρισα και του χαμογέλασα καθώς άφηνα το όπιο πίσω στο τραπέζι. 


 "Και τι φαίνομαι δηλαδή;"

"Οχι ανθρωπινη...Δεν εισαι ανθρωπος...Εισαι πλασμα... σωστα;"

"Ξεφτέρι είσαι." τον ειρωνεύτηκα καθώς σκούπιζα τα χέρια μου απ' τις αλοιφές.

Ειχα μεινει με ανοιχτο το στομα... Το θρασος, η ειρωνεια... διαολεμενα τερατα. Αρχισα να σκεφτομαι για το τι συνεβαινε στην πολη... Οι εξαφανισεις, η αμνησια μου... ολα αυτα δεν θα μπορουσε να ηταν εργο ενος ανθρωπου, αλλα η υπαρξη πλασματων... το εξηγουσε ολα...

"Εσυ απηγαγες τους ανθρωπους απο την πολη... που ειναι;" ειπα οσο πιο ηρεμα μπορουσα.

Μου ξέφυγε ένα γελάκι.


 "Κρίμα άργησες, τους έχω ήδη χωνέψει πλέον."


 Ήταν φανερό πως ο τύπος είτε δεν ήξερε τίποτα για τον μαγικό κόσμο είτε με ειρωνευόταν κι αυτός. Πιο πιθανό μου φάνηκε το δεύτερο.

Προσπαθησα να ηρεμησω... Σαν ιερεας δεν επρεπε να αφηνω τα συναισθηματα μου να οριζουν τις πραξεις μου...

" Δεν μπορεις να κυνηγησεις αλλου... κατι αλλο; Πληωνεις τον λαο μου... Και αυτο ειναι ανεπιτρεπτο..."

"Ω μα είναι τόσο νόστιμοι..."

 Τελείωσα με το σιγύρισμα και γύρισα να τον κοιτάξω. Και το βλέμμα που τόσην ώρα θεωρούσα ειρωνικό αποδείχτηκε πλήρως αληθινό και επικριτικό. Σήκωσα το φρύδι μου.


 "...Στ' αλήθεια τα πιστεύεις αυτά που λες, ε?" τον ρώτησα, κάπως απογοητευμένη. Το τελευταίο πράγμα για το οποίο είχα όρεξη ήταν να κάνω ξενάγηση του κόσμου μου σε έναν Ιερέα.

" Ανθρωποι εξαφανιζονται μυστηριοδως... τι θες να πιστεψω;"

"Πραγματικά νομίζεις ότι όλη μου η σκασίλα ήταν να φάω τους "συμπολίτες" σου? Άλλη όρεξη δεν είχα." του αντιγύρισα κάπως παιδιάστικα. Και έπειτα αποφάσισα να σοβαρευτώ. Ο Λύκος ψυχορραγούσε στο δίπλα δωμάτιο.


 "Όχι πως δεν ευθύνονται Πλάσματα γι' αυτό...αλλά τέλος πάντων πρόκειται για μεγάλο μπέρδεμα."

Αρχισα να εκνευριζομαι με την εμπαιχτικη συμπεριφορα του μικρου... κοριτσιου. Προφανως με εχει βρει παιχνιδακι της αλλα ολα τα πραγματα εχουν και το ορια τους...

"Θα συνεχισεις τα παιχνιδια για πολυ ωρα ακομα; Πες μου τι θες απο εμενα και τελειωνε με τις ανοησιες σου..." ειπα ενω οι βρυγχηθμοι και τα κλαματα απο το διπλανο δωματιο με εκαναν ασυναισθητα να γυρισω το κεφαλι μου.

Ακολούθησα το βλέμα του προς την κατεύθυνση του Λύκου.


 "Ωραία...άκου. Θέλω..." Ω, ήταν πιο δύσκολο από ότι είχα φανταστεί. Κυρίως επειδή τον αντιπαθούσα, και έπειτα επειδή ήταν αυτό που ήταν. Και ήξερα πως θα αρνιώταν και θα ήταν δύσκολο να τον πείσω και μπορεί να χρειαζόταν μέχρι και να τον απειλήσω...αλλά τα παρέλειψα όλα αυτά, πήρα μια βαθιά ανάσα και το έβγαλα όλο με την πρώτη, χωρίς να σκέφτομαι πόσο ταπεινωτικό ήταν: "Θέλω την βοήθεια σου."

Τα λογια της νεαρης με ταραξαν... ή μαλλον με εξεπληξαν. Τι θα μπορουσε να θελει απο εμενα ενα πλασμα; Σαν ιερεας ειναι υποχρεωση μου να ρωτησω αν μπορω να βοηθησω... Ετσι μας εμαθαν στο Πατριαρχειο, αυτο θελει ο Βαλαφαρ απο εμενα... Η δυναμεις μου μου δωθηκαν για να βοηθαω τους ανθρωπους... τους ανθρωπους...

Καταρα! ... Ενας θεος ξερει σε τι μπλεξιματα μπαινω.

"Πως μπορω να σε βοηθησω..."